عبدالله بن سلیمان می‌گوید: از حضرت باقر علیه السّلام درباره زیارت اهل قبور پرسش کردم. فرمود:.
چون روز جمعه باشد آنانرا زیارت کن؛ چون هر کس از آنان در ضیق و تنگی باشد در بین طلوع صبح صادق و طلوع آفتاب گشایش می‌یابد، و لذا در این موقع در هر روز، از کسی که به زیارت او رفته باشد، علم و اطّلاع پیدا می‌کند، ولیکن، چون آفتاب طلوع کند آن‌ها رها می‌شوند و دیگر قادر بر جهت‌گیری در امور دنیا و زیارت اهل خود نیستند.
عرض کردم: آیا آن‌ها از افرادی که به زیارت قبور آن‌ها می‌روند علم پیدا می‌کنند و خوشحال می‌شوند؟ فرمود: آری خوشحال می‌شوند، و نیز از بازگشت زائرین از قبور به محلّهای خود وحشت می‌کنند.
متن حدیث:
قَالَ: سَأَلْتُهُ عَنْ زِیَارَةِ الْقُبُورِ. قَالَ: إذَا کَانَ یَوْمُ الْجُمُعَةِ فَزُرْهُمْ، فَإنَّهُ مَنْ کَانَ مِنْهُمْ فِی ضَیْقٍ وُسِّعَ عَلَیْهِ مَا بَیْنَ طُلُوعِ الْفَجْرِ إلَی طُلُوعِ الشَّمْسِ؛ یَعْلَمُونَ بِمَنْ أَتَاهُمْ فِی کُلِّ یَوْمٍ، فَإذَا طَلَعَتِ الشَّمْسُ کَانُوا سُدًی. قُلْتُ: فَیَعْلَمُونَ بِمَنْ أَتَاهُمْ فَیَفْرَحُونَ بِهِ؟ قَالَ: نَعَمْ، وَ یَسْتَوْحِشُونَ لَهُ إذَا انْصَرَفَ عَنْهُمْ.
"امالی شیخ طوسی - بحارالانوار، جلد ۶، صفحه ۲۵۶"
