این روایت این روزهای آمریکا در مدارسی است که باید محل امنی برای تحصیل دانش آموزان باشند و فرزندان خانواده ها را در مکانی امن قرار دهند .
با این حال ، مدارس آمریکا به یکی از خطرناک ترین مناطق این کشور بدل شده است . گرچه تیراندازی در دبیرستان استونمن داگلاس شهر پاراکلند ایالت فلوریدا با 20 کشته و70زخمی ، خونین ترین حادثه تیراندازی در مدارس طی شش سال گذشته و یکی از 10 مورد خونین ترین در تاریخ مدرن آمریکا لقب گرفته است ، با این حال ، این کشتارها در سرتاسر این کشور جریان دارد .
این بار نیز ضارب19 ساله که از دبیرستان اخراج شده بود، به همکلاسی های خود به شوخی گفته بود: «روزی من این مدرسه را به گلوله خواهم بست.»
رهبر یک گروه از سفیدپوستان برتری طلب موسوم به «جمهوری فلوریدا» تأیید کرد که نیکلاس کروز یکی از اعضای این تشکیلات محلی بوده است. گفتنی است که گروه جمهوری فلوریدا خود را یک «سازمان حقوق مدنی سفیدپوست» می داند که در حوزه سیاست هویتی سفیدپوستان مبارزه می کند و درصدد تشکیل یک دولت قومی سفیدپوست است! از آغاز سال 2018 ، طی 45 روز ، 18 تیراندازی در مدارس آمریکا رخ داده که معادل هر 60 ساعت یک تیراندازی بوده است . همچنین از سال 2013 تا کنون ، 291 تیراندازی در مدارس آمریکا گزارش شده است که نشان می دهد محل تحصیل نوجوانان آمریکایی تا چه اندازه ناامن و خطرناک است . در عین حال ، کشتار کور در اماکن عمومی آمریکا فقط به مدارس محدود نیست . به گفته دونالد ترامپ ، که اتفاقا از حامیان سرسخت ادامه آزادی حمل سلاح در این کشور نیز به شمار می آید ، احتمال کشته شدن شهروندان آمریکایی در شهری همچون شیکاگو از احتمال کشته شدن این افراد در بغداد بیشتر است .
با این حال ، تجربه نشان داده است با وقوع هر کشتار هولناکی همچون کشتار در دبیرستان استونمن داگلاس ایالت فلوریدا یا دبیرستان کلمباین در ایالت کلرادو یا مدرسه سندی هوک در ایالت کنتیکت ، ولع آمریکایی ها برای هرچه بیشتر مسلح تر شدن افزایش می یابد . آمارها نشان می دهد در سال 2016 ، فروش سلاح در آمریکا رکورد جدیدی زد و از 11 میلیون قبضه فراتر رفت ؛ آن هم در کشوری که در ازای هر سه نفر ، دو تن سلاح گرم در اختیار دارند . در هیچ کشوری در جهان افراد به اندازه آمریکایی ها به سلاح مجهز نیستند و این گونه که در این کشور کشتار به راه می اندازند ، هموطنان خود را بی دلیل و بدون انگیزه شخصی به قتل نمی رسانند . در عین حال ، نکته قابل توجه در " سریال کشتارها در آمریکا " این است که هیچ مقام و مرجع و نهادی در این کشور اراده و عزمی برای پایان دادن به این کشتارها ندارد .
سالانه بیش از 30 هزار تن در آمریکا جان خود را در اثر شلیک گلوله از دست می دهند که رقمی معادل پنج برابر تلفات سربازان آمریکایی در جنگ 10 ساله آمریکا در عراق است . با این حال ، مقامات آمریکایی هر بار بعد از کشتاری هولناک ، به خانواده های عزادار تسلیتی می گویند و با آن ها ابراز همدردی می کنند ؛ اما حاضر نیستند قدمی برای افزایش امنیت دیگر خانواده ها بردارند . گویی کشتار در مدارس ، دانشگاه ها ، سالن های سینما و کنسرت ها و حتی پادگان های به شدت محافظت شده آمریکا ، بخشی از سرنوشت محتوم شهروندان آمریکایی است که سرانجام نوبت آنان نیز فراخواهد رسید .
