فیلم سینمایی "وقتی برگشتم" به کارگردانی "وحید موسائیان" در ابتدا با نام "قشنگ و فرنگ" در جشنواره بین المللی فیلم فجر اکران شد و در همان زمان نقدهای مثبت و منفی فراوانی را به همراه داشت. این فیلم در اولین هفته از اکران خود توانست به فروشی معادل 153,494,000 تومان دست پیدا کند.
فروش پایین فیلم "وقتی برگشتیم" را نمی توان به کیفیت این اثر ربط داد بلکه این فیلم از آن دسته آثاری است که در دوران فیلم سوزی نیمه دوم سال بسیاری از پتانسیل فروش خود را از دست داده است.
این فیلم نگاهی دوباره بر خاطره بازی و یادآوری نوستالژی های شیرین است. بازی با خاطره ها همانقدر که شیرین است به همان میزان می‌تواند مخاطب را جذب کرده یا پس بزند. نگاه و نظرات در قبال این فیلم کاملاً صفر یا صد بوده و بستگی به همذات پنداری مخاطب با نوستالژی های ذکر شده تغییر می کند.
حال باید دید تلاش تمام قد نویسنده و کارگردان اثر تا چه حد توانسته با مخاطب امروز ارتباط برقرار کند. فیلمی که در آن رضا کیانیان به عنوان محور اصلی عمل کرده و با وجود اینکه بازی نه چندان متفاوتی ارائه داده اما باز هم در حد نامش تجربه ای مثبت در ذهن مخاطب ثبت می کند.
مشکل اصلی فیلم "وقتی برگشتیم" را باید در عدم انسجام کلی اثر دانست. این فیلم داستانک های جذاب و قابل تاملی دارد اما متاسفانه این داستانک ها به یکدیگر وصل نمی شوند. این عدم انسجام در بازی ها هم به خوبی دیده می شود، به حدی که هر کدام از بازیگران در جای خود بازی قابل قبولی ارائه داده اند اما به طور کلی در بازی آنها هماهنگی دیده نمی شود.
فیلم داستان مردی است که از فرنگ برگشته است. شخصیتی قابل قبول که رضا کیانیان به درستی ابعاد مختلف آن را شناخته و نمی گذارد، هنرنمایی‌اش بازی سایر بازیگران را تحت الشعاع قرار دهد.
فیلمنامه اما تا پایان فیلم راه مشخصی را پیگیری نمی کند. مخاطب متوجه این امر نمی شود که داستان اصلی روایت زندگی بهرام با بازی رضا کیانیان است و یا به داستان زندگی خاله (احترام برومند) می پردازد.
در کنار رضا کیانیان بازی سایر بازیگران همچون افشین هاشمی، رعنا آزادی فر و احترام برومند بسیار به جا و در قالب های درست بازیگری اتفاق می افتد اما باز هم نمی توان از این نکته گذشت که روابط در بین شخصیت ها به درستی توضیح داده نشده و همین عاملی است که روایت از لحاظ تنه اصلی ابتر بماند.
وقتی برگشتیم ادعای روشنفکری ندارد و همین عاملی است که شخصیت بهرام با وجود علاقه زیادش به فیلم و کتاب بیرون نزند. این روشنفکری معمولی و قابل باور است به نوعی که مخاطب می تواند ما به ازای واقعی آن را در جهان پیرامون خود به راحتی پیدا کند.
این فیلم تلاش مثبتی از وحید موسائیان در قامت کارگردان است. کارگردانی که به سینمای روایی و کلاسیک علاقه مند بوده و این علاقه را به خوبی در جای جای اثر خود به نمایش می گذارد. وقتی برگشتیم با استانداردهای یک فیلم نوستالژیک ساخته شده و می تواند لذت و تفریح مورد نظر مخاطب ایرانی را به همراه داشته باشد.
