همزمان با مسابقات جهانی وزنه برداری بزرگسالان در آمریکا، رقابت های جهانی وزنه برداری در بخش معلولان هم در مکزیک برگزار شد. نقطه مشترک هر ۲ رقابت قهرمانی تیم ملی ایران بود.
البته تیم وزنه برداری معلولان مثل همیشه یک ستاره داشت. سیامند رحمان، وزنه بردار دسته فوق سنگین کشورمان توانست مثل سال های اخیر مقتدرانه روی سکوی قهرمانی جهان بایستد. این بار اما هرکول ایرانی تصمیم گرفت به رکورد جهان حمله نکند و به قول خودش سورپرایز اصلی را برای المپیک ۲۰۲۰ توکیو نگه خواهد داشت.
به همین بهانه با قهرمان پرافتخار وزنه برداری معلولان جهان همکلام شدیم. در ادامه مشروح گفتگو با سیامند رحمان را می خوانید.
نمی خواستم رکورد بزنم
قبل از اعزام به مسابقات جهانی مکزیک هم گفته بودم که نمی خواهم رکوردشکنی کنم. البته از نظر آمادگی حتی شاید وضعیتم بهتر از پارالمپیک ریو هم بود؛ اما رکوردهای اصلی ام را با تصمیم کادرفنی برای بازی های پاراآسیایی جاکارتا و المپیک توکیو نگه داشتم. هدفم کسب مدال طلای این دوره از مسابقات جهانی بود که خدا را شکر به آن رسیدم.
بدترین مسابقه عمرم بود
با توجه به مسیر سخت پروازی و همچنین امکانات پایین، رقابت های جهانی مکزیک در واقع بدترین مسابقه عمرم بود. در مسیر برگشت هم خیلی اذیت شدیم. از مکزیک به لندن آمدیم و متاسفانه پرواز ما به تهران لغو شد. به همین خاطر ۲ روز در لندن ماندیم و بعد برگشتیم. الان بعد از ۲ روز که رسیدیم، هنوز هم من از نظر ساعت خواب مشکل دارم.
گرفتن ۲ سکو در فوق سنگین خوشحال کننده بود
اینکه در دسته فوق سنگین توانستیم ۲ سکوی فوق سنگین را از آن خود کنیم، اتفاق خوشحال کننده ای بود. منصور پورمیرزایی هم توانست در کنار من روی سکوی دوم بایستد و در فوق سنگین طلا و نقره را کسب کردیم. در مجموع هم که تیم قهرمان شد و دست پر به ایران بازگشتیم.
قرار نیست همیشه رکورد بزنم
در مکزیک هم که بودم، خیلی ها از من می پرسیدند، چرا رکورد نزدی. قرار نیست من همیشه رکوردشکنی کنم و هر سال یک بار این کار را انجام دهم. شاید خیلی ها گفتند که به خاطر آماده نبودن بدنم به رکورد جهان و المپیک حمله نکردم؛ اما من یک روز قبل از اعزام ۳۱۱ کیلوگرم را در تمرینات بالای سر بردم و فیلمش را هم در صفحه شخصی ام گذاشتم تا همه بدانند که از نظر آمادگی مشکلی ندارم. در واقع بالاتر از ۳۱۰ کیلوگرم که در پارالمپیک زدم را می توانستم بالای سر ببرم؛ اما خودم نخواستم. شرایط هر مسابقه فرق می کند و آنطور که با فدراسیون و کادرفنی تصمیم گرفتیم، احتمالا در پارالمپیک توکیو به رکورد جهان حمله می کنم.
این قهرمانی ها فقط سهم من نیست
فدراسیون زحمات زیادی می کشد و جا دارد از تمام کسانی که در راه قهرمانی در مسابقات جهانی مرا کمک کردند، تشکر کنم. حتی کسانی که صفحه وزنه ها را روی هالتر می اندازد، در مدال هایی که من می گیرم، سهم دارند. من آنها را هم شریک خود می دانم و هیچ وقت نمی گویم که این مدال طلا فقط برای خودم است.
جاده برای استقبال از من بسته می شود
برای گرفتن جایزه و پاداش توقع زیادی ندارم. شاید خیلی مواقع از نظر مادی هم دچار مشکل باشم؛ اما معتقدم فدراسیون در حد توان خود کمک می کند. من جایزه ام را از مردم می گیرم. هر زمان از مسابقات برمی گردم، جاده ارومیه به شهر خودم بسته می شود و مردم استقبال ویژه ای می کنند. این رفتار مردم میلیاردها ارزش دارد و از مسائل مالی خیلی ارزشمندتر است.
هم در آمریکا قهرمان شدیم، هم مکزیک
وقتی ما در مسابقات جهانی مکزیک بودیم، همزمان وزنه برداران تیم المپیکی هم در آمریکا بودند. من از طریق رسانه ها مسابقات آنها را دنبال می کردم. البته از نظر مسافتی هم نزدیک بودیم و خدا را شکر که هم در آمریکا قهرمان شدیم و هم در مکزیک. در واقع اقتدار وزنه برداری ایران را در بخش المپیکی و پارالمپیکی ها نشان دادیم. به تیم وزنه برداری المپیکی هم تبریک می گویم که برای اولین بار قهرمان جهان شد.
اتفاق بهداد برای ما هم رخ می دهد
اتفاقی که برای بهداد سلیمی در مسابقات جهانی رخ داد، ناراحتم کرد. با این حال باید بگویم که این حساسیت های داوری در بخش معلولان بیشتر است. بارها رخ داده که یکی از داوران خیلی بی جهت حرکت مرا با چراغ قرمز رد می کند. در وزنه برداری معلولان مسائل زیادی مورد توجه داوران است. اگر این قوانین سختگیرانه نبود، حداقل شاید خود من می توانستم ۳۰ کیلوگرم بیشتر از این هم وزنه بزنم.
نمی گذارم سلیمی خداحافظی کند
می توانم درک کنم که بهداد سلیمی در آن لحظه که وزنه اش قبول نشده، چه حالی داشته است. وزنه برداری پشت صحنه ای دارد که کمتر کسی از آن خبر دارد. وزنه برداران سختی های زیادی می کشند تا به مسابقات جهانی بروند. خود من روزانه در تمرینات ۱۸ تا ۲۰ تن وزنه می زنم. یک آسیب دیدگی کوچک هم می تواند یک وزنه بردار را عقب بیاندازد. حتی ۲ روز تمرین نکردن به وزنه بردار ضربه می زند. بهداد هم حق داشت که ناراحت باشد، چون بعد از کلی سختی و تلاش به حق خودش نرسید. به هر حال من از جمله افرادی هستم که نمی گذارم بهداد سلیمی خداحافظی کند. او باید تا المپیک توکیو وزنه بزند و مدال طلا را بگیرد. شاید کمی احساساتی شده؛ اما باید به تلاش خود ادامه دهد.
