لارینکونادا در ارتفاع 5100 متری از سطح دریا واقع شده است. این ارتفاع آنقدر زیاد است که علی رغم موقعیت قرارگیری (14درجه از خط استوا)، شرایط آب و هوایی آن شبیه خط ساحلی غربی گرینلند می باشد. تابستان های این منطقه مرطوب و زمستان های آن خشک است؛ روزها سرد و شب ها یخبندان! متوسط دمای سالانه در لا رینکونادا 1.2 درجه سانتیگراد است.
در واقع، لا رینکونادا بیشتر به یک زیستگاه شباهت دارد تا یک شهر. در این مکان هیچ سیستم لوله کشی، دفع فاضلاب یا حتی جاده ای وجود ندارد. خانه ها با ورق های نازک دندانه دار و بدون هیچ گونه عایق بندی ساخته می شوند. مردان همگی در معادن مشغول به کار هستند، در حالیکه زنان به فروش کالاهای مختلف پرداخته یا در سنگ های معدنی دورریز به دنبال طلا می گردند. معدنچیان در این محل، به صورت دستی طلا را با استفاده از جیوه ( دومین ماده ای که پس از طلا در این مکان به وفور یافت می شود) استخراج می کنند. در لا رینکونادا همه چیز از زمین، هوا، آب و برف و ... همگی آلوده هستند. اگر لا رینکونادا یک شهر باشد، می توان عنوان فقیرترین و غمگین ترین شهر دنیا را به آن داد.
برخلاف دیگر شهرهای مرتبط با فعالیت معدن، شرکت خاصی مالک لا رینکونادا نیست. برعکس، تقریبا تمامی فعالیت های معدن در اینجا غیر رسمی یا به بیانی دیگر غیر قانونی هستند. در اینجا هیچ نهاد اداری یا قانونی وجود ندارد. هیچ سرمایه ای صرف توسعه ی شهر نمی شود. اقتصاد اینجا ماهیتی غیر قانونی داشته و بیشتر طلایی که از کوه استخراج می شود مستقیم وارد بازار سیاه می گردد.
شرکت معدن کورپورسیون آنانئا نیز هیچ حقوقی به کارگران خود نمی پردازد. در عوض این افراد تحت یک سیستم قدیمی کاری به نام کاچوررئو کار می کنند. در این سیستم، کارگران 30 روز بدون دریافت حقوق کار می کنند، روز 31 ام آنها مجاز هستند که هر میزان سنگ معدن را که می توانستند روی شانه های خسته ی خود حمل کنند، به عنوان حق الزحمه بردارند. هیچ راهی وجود ندارد که آنها بفهمند سنگی که حمل می کنند چه مقدار طلا دارد و اغلب اوقات نیز صحبت از طلای بسیار کمی می باشد. با تمام این اوصاف هزاران نفر رنج یک ماه را به امید روز 31 ام متحمل می شوند.
علی رغم سیستم عجیب و غریب حق الزحمه در این منطقه، معدنچینان همچنان به سمت این منطقه سرازیر می شوند. به طوریکه بین سالهای 2001 تا 2009، جمعیت لا رینکونادا بالغ بر 2 برابر افزایش داشته است.
