فیلم سینمایی "آذر" به کارگردانی "محمد حمزه‌ای" این روزها در سینماهای تهران و شهرستان‌ها اکران شده و توانسته به فروش 79 میلیون تومان در افتتاحیه برسد که در نوع خود فروش بسیار کمی است.
این فیلم با وجود تبلیغات فراوان نتوانسته مخاطب چندانی را به سینماها بکشاند و همین عاملی شده تا فیلم سینمایی "آذر" به عنوان یکی از آثار متوسط روزهای شلوغ سینمای ایران لقب بگیرد.
مشکل اصلی و اساسی فیلم آذر در ابتدای امر فیلمنامه است. فیلم بر پایه حمایت از حقوق زنان بار دیگر بسیار جانبدارانه پیش رفته و همین عاملی شده تا مخاطب نتواند با آن احساس همذات پنداری کند.
فیلمنامه روایتی خطی را پیش گرفته و در طول داستان سعی در گره افکنی می‌کند اما گره‌هایی که آنچنان محکم نیستند تا مخاطب برای باز کردن آنها به چالش کشیده شود. فیلمنامه بیش از پیش مخاطب را به یاد آثاری همچون "فصل پنجم" و "هزاران زن مثل من" می اندازد و روایتی تازه در خود ندارد.
"احسان بیگلری" و "پریسا هاشم‌پور" که در کنار یکدیگر تجربه موفقی همچون "برادرم خسرو" را در کارنامه دارند، در این فیلم ضعیف عمل کرده و نتوانستند خاطره خوب فیلم قبلی را تکرار کنند.
مشکل اصلی فیلم اما بعد از فیلمنامه به بازیگری هنرپیشگان اثر باز می‌گردد. در صدر بازیگران این اثر "نیکی کریمی" گرته برداری ناقصی از بازی‌های قبلی خود را نشان می‌دهد. بازی نامتناسب با شخصیت نوشته شده که کار خود را کرده و به فیلمنامه کاری ندارد. کریمی طی سالیان گذشته در آثار متفاوتی به ایفای نقش پرداخته اما تنها بازی نسبتاٌ قابل دفاع او را می‌توان در فیلم "مرگ ماهی" دانست.
"پژمان جمشیدی" در فیلم "آذر" بار دیگر تلاش می کند تا تکرار خود در آثار کمدی را کنار بزند اما متاسفانه نمی‌تواند به این امر دست پیدا کند. جمشیدی که این روزها مخاطب خوبی را در سینمای کمدی دست و پا کرده بارها سعی در بازی در آثار جدی داشته اما انتخاب هایش به طور معمول به ثمر نمی رسد.
برخلاف بازیگران نقش اول که عملکرد مناسبی ندارند، بازیگران مکمل در آذر بازی قابل قبولی را ارائه می دهند. فرید سجادی حسینی، مهران نائل و هستی مهدوی‌فر از جمله بازیگرانی هستند که در آذر خوش درخشیده اند.
آذر در مدیوم تله فیلم ساخته شده و می‌تواند یک قسمت از سریال باشد اما در هر صورت فیلم سینمایی بلند نیست زیرا از هر گونه المان آثار سینمایی دور شده و بیشتر به شعاردادن پرداخته است. متاسفانه محمد حمزه‌ای تلاش های ناموفقیت آمیزی همچون "ملی و راه های نرفته اش" را ندیده و باز هم به تکرار ناباورانه ظلم علیه زنان می پردازد. رویه ای که کاملاً برای مخاطب سینما لو رفته و به سرعت آن را پس می زند.
آذر نمونه واضح سیاه نمایی در سینمای ایران است. نمونه ای که پیش از اکران در ایران جایزه چند جشنواره دست دوم خارجی را به دست آورده است. جشنواره هایی که سینمای ایران را در سیاه نمایی می شناسند و شاید المان های اصلی آنها همین باشد اما حال آذر در مواجهه با مردم سرزمین خودش شکست خورده و نتوانسته اتفاقات خوبی را تجربه کند.
محمد حمزه ای که سابقه دستیار دوم بودن "فرزاد موتمن" در فیلم "جعبه موسیقی" را در کارنامه دارد خیلی زود سراغ سینمای بلند و داستانی رفته و همین بی تجربگی به وضوح در اثرش دیده می شود. اثری که شاید به واسطه تهیه کنندگی نیکی کریمی و به همین واسطه نقش اول بودنش شکل گرفته است.
