دومین روز از کنسرت «ماکان بند» شامگاه ۱۱ آذر در سالن میلاد نمایشگاه بین المللی برگزار شد. از همان ابتدا می توانستید بیشترین مخاطبان این کنسرت را در نسل دهه ۷۰ و ۸۰ رقم بزنید و البته میان آنها، خانواده ها و پدر و مادرها و دهه شصتی ها هم پیدا می شدند. صندلی های سالن میلاد علی رغم یک شب سرد پاییزی و ترافیک های عصرانه خیلی زود مملو از جمعیت شد به گونه ای که نمی توانستید فکر کنید اولین کنسرت ها هم می توانند اینقدر مخاطب داشته باشند.
بعد از حدود ۲۰ دقیقه تاخیر اولین اعضای گروه «ماکان بند» روی صحنه ظاهر شدند. ابتدا امیرمیلاد نیکزاد نوازنده سازهای الکترونیکی و مهران فرشباف نوازنده پرکاشن وارد شدند و ضمن ترغیب دایمی مخاطبان شان به جیغ و هورا ریمیکسی از قطعات معروف این گروه را اجرا کردند.
بعد از چند دقیقه رهام هادیان و امیر مقاره ۲ خواننده گروه روی صحنه آمدند. صحنه ای که چند جایگاه مختلف برای سازها تعبیه شده بود و به نورپردازی و تصاویری گرافیکی مزین شده بود.
«نرو» اولین قطعه ای بود که این ۲ خواننده با همراهی هم روی صحنه اجرا کردند، قطعه ای که این شعر «دستم بند به دلت هی بند به دل تو گیره» شروع اش بود و به شکلی احساسی خوانده می شد. قطعه دوم نیز «بازیچه» نام داشت که مثل همه قطعات این گروه به سبک پاپ و البته با لحنی که شاید چندان از فرمول خاصی پیروی نمی کند اجرا شد.
این ۲ خواننده جوان در میان این شعرها و برای همراهی مخاطبان شان هرازگاهی از آنها می خواستند که انرژی های خود را بیشتر نشان دهند و به جمعیت بیان می کردند که عاشق آنها هستند. گاهی هم این عبارت های میان ترانه ها به «خوش میگذره؟»، «کیا بارون دوست دارند؟» و «نه این انرژی ها فایده نداره» کشیده می شد که البته نسل های جوان تر سالن میلاد نمایشگاه با جیغ های خود جواب می دادند.
یکی از اتفاقات ثابت اکثر کنسرت های پاپ درخواست برای همین جیغ و کف و سوت هاست و به طور مثال خواننده ها با شوخی های مختلف از طرفداران شان می خواهند که برای آنها جیغ بکشند و یا گوشی های شان را در قطعات غمگین تر روشن و موسیقی را همراهی کنند. مثلا گفته می شد «میشه برای ما هم جیغ بکشید» یا «تست انرژی بریم؟» و بعد هر قطعه را با شور و هیجانی که از مخاطبان دریافت می کردند آغاز می کردند. البته بسیاری از این مخاطبان هم برای همین جیغ ها آمده بودند و یکی از همین طرفدارها برایم تعریف کرد که چطور یک بار آنقدر برای خواننده مورد علاقه اش جیغ کشیده که تا یک هفته صدایش درنیامده است.
این خواننده ها در این اجرا اعضای گروه خود را هم معرفی کردند که شامل امیر الماسی گیتار، مجید عطری گیتار بیس، سهیل اَباذری کیبورد، احمد عباس نیا درامز، یاشار خسروی ساکسیفون، امیر میلاد نیکزاد تنظیم کننده و رهبر ارکستر به همراه انوشیروان تقوی گیتار و مهران فرشباف پرکاشن می شدند.
«این خیابونا» قطعه بعدی این اجرا بود که این بار در فضایی آرام تر شروع شد و به تدریج به ریتمی تندتر و پرشورتر رسید.
بعد از چند قطعه دیگر مثل «دلگیری» و «دیوونه بازی» که در این کنسرت اجرا شد ۲ خواننده جوان از جمعیت حاضر در سالن درخواست کردند که به آنها استراحت دهند و برای دقایقی از سالن خارج شدند. سپس یاشار خسروی که مدیر هنری و سرپرست «ماکان بند» است در این دقایق به تک نوازی ساکسیفون پرداخت. خسروی ۲ قطعه نواخت و در میانه قطعات گفت: مدتی پیش برای هموطنان مان در کرمانشاه فاجعه ای رخ داد و من می خواهم این قطعات را به آنها تقدیم کنیم.
بعد از اجرای وی، ابتدا رهام هادیان به صحنه بازمی گردد و قطعه ای به تنهایی اجرا کرد. بعد از او مقاره نیز به صحنه بازگشت و هر دو درحالیکه می خواهند خبر بد بدهند بیان می کنند که نمی توانند قطعه معروف شان یعنی «هر بار این درو» را بخوانند اما بعد از دقایقی که نوازنده ها شروع به نواختن سازها می کنند همان قطعه اجرا می شود و سالن هم به گونه ای آن را همراهی می کند که مقاره بیان می کند که خودش هم به قطعه خودش گوش می کند.
از جمله قطعات این گروه هم که با بیشترین تغییر صدای زیر و بم همراه بود «ای داد» نام داشت که اینگونه شروع می شد:
«هرجا که میرفتیمو هر حسی که بودش دیگه تموم شد آره تموم شد/ همه چی با تو دیگه تکراریه تو هم که داری میری به چقدرم عالی
گفتم بی تو میمیرم تو این باور نکردی/ گفتم دوست دارم تو هی مسخرم کردی»
مقاره و هادیان دیشب به ۲ اجرای دیگر با توجه به استقبال مخاطبان اشاره کردند و با اجرای دوباره «هر بار این درو» کنسرت خود را پایان دادند.
