غلامرضا موسوی تهیه‌کننده سینما، در خصوص تعیین زمان اکران فیلم‌ها از طرف وزارت ارشاد در زمان صدور پروانه ساخت، گفت: چنین چیزی امکان ندارد. مثل این است که می‌خواهید برای روزنامه تیتر بزنید و ارشاد آن را انتخاب کند. مگر کار فرهنگی را می توان به جبر انجام داد؟! اگر پیشنهاد و نقد باشد اتفاق خوبی است؛ در غیر این صورت روی خوشی ندارد.
وی اظهار داشت: مشکلی که در اینجا وجود دارد این است که گاهی فراموش می کنیم، کالای فرهنگی در عین اهمیت، نباید مردم را به سمت انجام کاری که دوست ندارند، سوق دهد. باید توجه داشت مخاطبان به خاطر آن کالای فرهنگی هزینه و وقت صرف می کنند. با این اوصاف آیا کتابفروش، صاحبان سینما، منتقدان و ... می توانند به اجبار خوراکی را که مخاطب آن را دوست ندارد به خوردش بدهند؟ در جواب قطعا باید گفت نه.
این تهیه کننده در ادامه تصریح کرد: بعضی از آثار سینمایی به دلیل نبود مخاطب مورد توجه سینمادار قرار نمی‌گیرند. شاید بتوان از سینمادار دولتی برای اکران هر فیلمی، توقع داشت؛ اما از بخش خصوصی که دستش در جیب خودش است، خیر.
موسوی تاکید کرد: گروه هنر و تجربه اساساً با هزینه دولت تشکیل شده است و هر اندازه فیلمی در سینماهای این بخش بفروشد، عواید آن به صاحبش برمی‌گردد. این برای کسانی که با هدف هنر و تجربه فیلم ساختند قابل قبول است؛ اما برخی فیلم را با ساختار این حوزه تولید می‌کنند، ولی توقع اکران گسترده دارند که ممکن نیست.
وی افزود: من می‌گویم عامه مردم برای هزینه و مدت زمانی که می گذارند، باید فیلمی سرگرم کننده و جذاب ببینند. البته اگر این فیلم لایه دومی داشته باشد که آنها را به فکر وادارد، کمال مطلوب است. اساساً در تمام دنیا این مشکل وجود دارد که بیش از دو سوم فیلم ها امکان اکران در سالن های انبوه را ندارند و به نظرم این جای گلایه باقی نمی‌گذارد.
تهیه‌کننده فیلم قرمز درباره چگونگی حل این مشکلات بیان کرد: باید مشکل را از پایه حل کنیم. ما حدود 400 سالن سینما داریم که برخی از آنها در مراکز شهر قرار گرفته‌اند و حتی امکان رفت و آمد به آنجا مشکل است؛ پس با این اوصاف آیا برای اکران فیلم‌هایی که حتی صاحبانش می‌دانند با اقبال گسترده روبه‌رو نمی‌شوند، مجالی جهت اکران عمومی باقی می‌ماند؟!
وی گفت: مشکل بعدی، تولید بیش از حد فیلم است که البته صاحبان آنها حق اکران دارند؛ اما سالن‌دار با وجود کمبود سالن دست به انتخاب می زند و فیلم هایی را جهت اکران گسترده برمی گزیند که مخاطب بیشتری دارند.
موسوی اظهار داشت: سالیانه حدود 100 فیلم تولید می شود که حدود 60 اثر در گروه آزاد و سرگروه و تعدادی در بخش هنر و تجربه اکران می شوند. با این وصف سرنوشت مابقی فیلم‌ها که شاید هنر و تجربه هم آنها را نپسندد، چیست؟ به نظرم صاحب اثر قبل از تولید باید این مشکل را حل کند و دست به تولید فیلمی جذاب بزند.
این تهیه‌کننده درباره ورود برخی سرمایه‌گذاران به سینما برای کسب سود گفت: در سینما جذابیت های بسیار زیادی وجود دارد که باعث شده برخی فکر کنند پول و ارتباطات در آن زیاد است و با سرمایه‌گذاری می توانند به سود چند برابر برسند؛ اما واقعیت اینجاست که حدود بیست تا بیست و پنج درصد افراد به سود می‌رسند، تعدادی فقط هزینه تولید فیلم را به دست می آورند و حدود پنجاه درصد هم ضرر مالی می‌بینند.
وی افزود: برخی در سینما آدرس اشتباه می دهند و برخی دیگر که می خواهند سر به تن سینمای ایران نباشد، بحث اکران فیلم های خارجی را به میان می آورند. آن هم در شرایطی که فقر سالن داریم. اگر تعداد سالن ها به پنج هزار برسد، می توان چنین کارهایی را صورت داد. اگر دولت و شهرداری وارد عمل شوند و پردیس‌های بیشتری مانند کوروش که فضای تجاری و فرهنگی را در کنار هم دارد و خروجی مثبتی داشته بنا کنند، مشکلات فراوانی در سینما حل می شود. حتی برج سازها هم می‌توانند این رویه را پیش بگیرند.
موسوی در پایان خاطرنشان کرد: مخاطب در پردیس‌های سینمایی از پارکینگ، سالن تمیز، فضای تجاری، تفریحی، سرگرمی و حتی فضای کتابفروشی، محل عرضه فیلم های نمایش خانگی، موسیقی و ... بهره می‌برد. همه این ها در کنار هم همپوشانی دارند و مفید خواهند بود.
