آیت الله محمدتقی بهجت فومنی گفتند: کسانی را که می‌کشند یا اعدام می‌کنند، در حقیقت، آن‌ها نابود نمی‌شوند، بلکه اعدام و نابودی جسم طبیعی و مادی و محل نزول آن‌ها در این خانه زیبا است، نه اعدام خود حقیقی و واقعی آن‌ها.
آیت الله بهجت بیان نمودند: این دنیا، مرحله‌ای از سیر انسان است به سوی عالم نور و بقا، نظیر طفل که وقتی از خانه رحم به خانه دنیا منتقل می‌گردد، اعدام او نیست، با آن که طفل و مادر هیچ اختیاری از خود ندارند. وقتی که روح انسان به عالم دیگر رفت، می‌فهمد این همه تشریفات در دنیا لازم نبود. حضرت امیرالمؤمنین علی (ع) قسم یاد می‌کند: «به خدا سوگند، علاقه پسر ابی‌طالب به مرگ، از علاقه کودک به پستان مادر، بیشتر است.»
ایشان درپایان افزودند: نه از این جهت که از فشارها و بلاها و ناملایمات این جهان رهایی یابد، و نه برای اینکه از نقص به کمال برسد، بلکه از جهت شوق به آ‌ن‌چه آن‌جا است که مقارن موت است. «آنس من الطفل» از آن جهت که آن چه دیگران در مجموع لذت ها دارند، طفل همه را در پستان مادر می‌بیند. در روایت آمده است که یک لقمه مومن در جهان آخرت، به اندازه تمام لذت‌های دنیا است.
