نطق کامل پیش از دستور بهاره آروین در هفدهمین جلسه شورای اسلامی شهر تهران به شرح زیر است:
«تهران، پاییز ۱۳۹۶، شاخص آلایندگی هوای تهران برای چندمین روز متوالی در حالت ناسالم قرار دارد، باز پاییز، تمام رنگارنگی شاعرانه‌ی این فصل در زیر غلظت تیره و خاکستری آلاینده‌های هوای این شهر رنگ باخته است.
مشغول مرور دستور جلسات آینده شورای اسلامی شهر تهران هستم، یکی از بندها انتخاب نمایندگان شورای شهر است در کمیته مربوط به مصوبه شهر دوستدار کودک و در همان حال زنگ صدای گوینده اخبار در گوشم می‌پیچد: هوای تهران برای چندمین روز متوالی در شرایط ناسالم برای گروه‌های حساس قرار دارد، ناسالم برای گروه‌های حساس، برای بیماران قلبی و تنفسی، سالمندان، برای زنان باردار و کودکان، برمی‌گردم به بندهای دستور جلسه و مصوبه شهر دوستدار کودک، شعاری توخالی برای شهری که کودکانش از زمانی که در شکم مادر هستند تحت‌تاثیر عوارض آسیب‌زا و جبران‌ناپذیر آلودگی هوا قرار می‌گیرند، کودکانی بی‌گناه که هیچ نقشی در به وجود آوردن این آلودگی خفه‌کننده نداشته‌اند اما بیشترین آسیب نصیب‌شان می‌شود.
تهران مسئله و مشکل کم ندارد، ترافیکش ساعت‌ها عمر مفید شهروندانش را به هدر می‌دهد، ساخت‌و سازهای بی‌قاعده و خارج از ضوابط طرح تفصیلی، آسیب‌های اجتماعی متعدد و هزار و یک مساله دیگر، کیفیت زندگی در تهران را به شدت کاهش داده‌اند اما آلودگی هوا تنها یکی از مسائل تهران در کنار دیگر معضلاتش نیست، آلودگی هوا مهمترین معضل این شهر است چون آلودگی هوا می‌کشد، آلودگی هوا فقط کیفیت زندگی را کاهش نمی‌دهد، آلودگی هوا شهر را زیست‌ناپذیر می‌کند. یک شهروند یکه و تنها می‌تواند در برابر همه مسائل پیشین راه‌حلی فردی و موقتی بیابد تا آسیب کمتری از معضلات پیش‌گفته دریافت کند، می‌تواند هرچند با صرف هزینه، خانه و محل کارش را به یکدیگر نزدیک کند یا ساعات خروج و جابجایی‌اش را به ساعات غیرپیک منتقل کند تا زمان کمتری در ترافیک بماند اما یک شهروند یکه و تنها در برابر آلودگی هوا هیچ نمی‌تواند بکند، اصلا خودش به کنار، برای کودکان معصومش هم هیچ کاری نمی‌تواند بکند جز آن‌که درچاردیواری خانه حبس‌شان کند درحالی‌که خودش هم می‌داند هوای داخل خانه شاید فقط اندکی از هوای خارج خانه کمتر آلوده باشد. آلودگی‌هوا چنین غول بی‌شاخ و دمی است که دستش را روی گلوی تک‌تک شهروندان این شهر فشار می‌دهد و نفس‌شان را به شماره می‌اندازد و هرچقدر شهروند ناتوان‌تر و آسیب‌پذیرتر باشد غول آلودگی هوا قدرتمندتر و آسیب‌زاتر عمل می‌کند.
آلودگی هوا می‌کشد، آلودگی هوا تنها معضل این شهر است که مستقیم و بی‌واسطه سلامت و جان شهروندان را هدف می‌گیرد و هر نوع راه‌حل فردی هم در برابر آن بی‌ثمر است، تمام شهروندان دغدغه‌مندی که متعهدانه به پویش سه‌شنبه‌های بدون خودرو پیوسته‌اند می‌دانند چه می‌گویم وقتی با صرف زمان بیشتر و تحمل سختی و ازدحام از وسایل حمل و نقل عمومی استفاده می‌کنند و در همان حال در اغلب روزهای پاییز و زمستان، سردرد و سوزش چشم‌ها و گلو، آلودگی هوا را بهشان یادآوری می‌کند و تمام استیصال و ناتوانی فرد و راه‌حل‌های فردی در برابر یک مساله مشخصا اجتماعی را. مساله‌ای که جز از طریق سیاست‌گذاری جامع‌نگر و پیگیرانه قابل حل نخواهد بود.
چون آلودگی هوا می‌کشد، چون آلودگی هوا فقط کیفیت زندگی را کاهش نمی‌دهد بلکه شهر را به کل زیست‌ناپذیر می‌کند و چون حل این معضل جز از طریق یک سیاست‌گذاری جامع‌نگر و پیگیرانه قابل حل نخواهد بود، به همه‌ی دلایل امروز می‌خواهم برای یک تصمیم از همه کسانی‌که طبق قانون اختیار و مسئولیتی برای سیاست‌گذاری در این حوزه دارند دعوت کنم، می‌خواهم از تمام اعضای محترم شورای اسلامی شهر تهران، از شهردار محترم تهران و از تمام مسئولینی که ممکن است صدایم از این تریبون به گوش‌شان برسد، می‌خواهم دعوت کنم برای یک تصمیم، بیایید تصمیم بگیریم معضل آلودگی هوا در طی چهار سال مسئولیت‌مان حل کنیم.
ساده‌لوح نیستم، فکر نمی‌کنم این معضل به صرف تصمیم جمعی امروز ما حل می‌شود، می‌دانم که عواملی چندگانه و پیچیده در ایجاد این معضل دخیلند، از کیفیت پایین خودروهای ساخت داخل تا قیمت و میزان سوخت مصرفی، تا تردد آزادانه و کم‌هزینه خودروهای دیزلی فرسوده که خود بخشی از ناوگان حمل‌ونقل عمومی را تشکیل می‌دهند، تا کمبود اعتبار که مشکل همیشگی است، تا نقش موتورخانه‌ها و بخاری منازل و ادارات و واحدهای تجاری، تا انبوه موتور سیکلت‌ها، تا فعالیت کارخانه‌های آلوده کننده اطراف تهران، تا انبوه خودروهای کاربراتوری و فرسوده که از قضا وسیله نان‌آوری اقشار کم‌توان اقتصادی هستند و چندین و چند عامل موثر دیگر، همگی کلافی سردرگم از علل و عوامل موثر را شکل داده‌اند به‌گونه‌ای که تشخیص بهینه‌ترین نقطه آغاز تلاش‌ها برای حل معضل را با دشواری بسیار روبرو می‌کنند.
با تمام این‌ها می‌خواهم از تمام اعضای محترم شورای اسلامی شهر تهران، از شهردار محترم تهران و از تمام مسئولینی که ممکن است صدایم از این تریبون به گوش‌شان برسد، می‌خواهم دعوت کنم تا خودمان را به حل معضل آلودگی هوا در طی چهار سال آینده متعهد بدانیم. به احترام مردمی که ساعت‌های طولانی در صف ایستادند و آرایی میلیونی را در انتخابات ۲۹ اردیبهشت ۹۶ به صندوق‌ها ریختند، به احترام امید شهروندان به تغییر وضع موجود، بیایید خودمان را به حل معضل آلودگی هوا متعهد و مسئول بدانیم و این تعهد و مسئولیت را مدام به خودمان یادآوری کنیم. از همکارانم، اعضای محترم شورای اسلامی شهر تهران می‌خواهم در کنار همه امور روزمره و جاری‌ای که رسیدگی به آن‌ها جزء وظایف‌مان است، هر صبح به خودمان یادآوری کنیم که بخشی از تلاش و پیگیری‌مان به عنوان نماینده شهروندان تهرانی، باید معطوف به حل معضل آلودگی هوا باشد. در هر کمیسیونی با هر ماموریتی که هستیم، اگر نه هر روز و هر هفته، دست‌کم هر ماه از خودمان بپرسیم چه سهمی از تلاش و پیگیری‌های یک ماهه‌مان مربوط به حل معضل آلودگی هوا بوده است؟
غلبه بر دیو هفت‌سر آلودگی هوا، جز با تمرکز تلاش‌ها و سیاست‌گذاری پیگیرانه ممکن نخواهد بود، بیایید تصمیم بگیریم معضل آلودگی هوای تهران را در چهار سال آینده حل کنیم، مردم در انتخابات ۲۹ اردیبهشت به جریان اصلاح‌طلبی اعتماد کرده‌اند، بیایید از فرصت کمیاب همسویی دولت و مجلس و مدیریت شهری در تهران استفاده کنیم و این مهمترین و کشنده‌ترین مساله این شهر را حل کنیم. بیایید باور کنیم که شورای پنجم حتی اگر فقط بتواند همین یک مسئله تهران را حل کند، امید شهروندان به بهبود اوضاع را تدوام بخشیده است. همکاران عزیز، اعضای محترم شورای اسلامی شهر تهران، شهردار محترم، جناب آقای دکتر نجفی و همه مسئولین محترمی که صدایم را می‌شنوید، بیایید تصمیم بگیریم به شهری که تمام زمین و فضایش را فروخته‌اند، دست‌کم آسمان آبی را برگردانیم».
