یکی از آثاری که این روزها بر پرده نقره ای می‌درخشد، فیلم «ایتالیا ایتالیا» به کارگردانی کاوه صباغ‌زاده است.
این اثر سینمایی اولین کار بلند داستانی کاوه صباغ زاده به شمار می‌رود و می‌توان گفت با توجه به فیلم اولی بودن کارگردان این اثر، «ایتالیا ایتالیا» الگویی از خلاقیت و شجاعت در سینماست.
اینکه فیلمساز در اولین تجربه حرفه‌ای خود به سراغ ساخت اثری متفاوت رود که به جرئت می توان گفت، شبیه هیچ فیلمی در سینمای ایران نیست و در ژانر،فرم و قاعده مختص به خودش حرکت می کند؛ می‌تواند نویدبخش ورود کارگردانی صاحب سبک به سینما ایران باشد.
نمی توان «ایتالیا ایتالیا» را در ژانر خاصی گنجاند؛ چرا که فیلم هم موزیکال است و هم معیارها و ویژگی‌های فیلم کمدی را دارد. ملودرام هم هست. البته چنین ویژگی می تواند حسن این اثر هم باشد؛ چرا که فیلم فراتر از تمام باید ها و نباید ها رفته و حرف خودش را می زند.
اینالیا ایتالیا در بخش آغازین خود قصه مردی را روایت می‌کند که عاشق کشور ایتالیاست و آرزویش سفر به این کشور است. او طی یک دیدار اتفاقی و تصادفی عاشق می شود و در نیمه دوم فیلم هم شاهد تلاش های قهرمان زن داستان برای ساختن اولین فیلم بلندش هستیم.
«ایتالیا ایتالیا» گریزهای فراوانی به اتفاق‌های سینمایی سال 94 می‌زند و می توان گفت که رویدادهای سینمایی سال را به صورت خلاصه و کلی مرور می کند. در واقع این اثر از این لحاظ نیز بی بدیل است.
هرچه داستان جلوتر می‌رود، بیشتر غرق در روزمرگی‌های زوج فیلم می شویم و می شود گفت که فیلم در دام بی هدفی می افتد. در واقع این اثر سینمایی بدون داشتن هیچ گونه نقطه عطفی جلو می رود. در فیلم اتفاق خاصی رخ نداده و گرهی ایجاد نمی شود. در واقع می توان گفت که فیلم «ایتالیا ایتالیا» هرقدر به فرم و تکنیک توجه دارد، از روایت قصه بازمانده است و هر دقیقه ای از اثر که بخواهیم را می توانیم نقطه پایان فیلم بنامیم و یا این که تا هر کجا که بخواهیم قصه را ادامه دهیم.
اما نکته بارزی که در فیلم وجود دارد، کلیپ های فراوان آن است که نه در قالب سینما؛ بلکه به شکل یک تیزر تبلیغاتی در میان سکانس های فیلم جا خوش کرده‌اند و نظر بیننده را به خود جلب می کنند. وجود این کلیپ‌ها را در فیلم، نمی توان خوب یا بد نامید و به سلیقه شخصی خود کارگردان مربوط می شود، اما می توان وجود چنین چیزی در فیلم را گواهی دانست بر شجاعت، خلاقیت و ریسک پذیری کارگردان.
«ایتالیا ایتالیا» از تدوین و موسیقی خوبی برخوردار است و بازی حامد کمیلی و سارا بهرامی بسیار چشمگیر است. بازی کردنشان در این فیلم، تجربه ای متفاوت را در کارنامه کاری‌شان ثبت می کند.
می توان گفت که این فیلم هنر و گیشه را به موازات هم پیش می برد و همان قدری که از المان‌های فروش در گیشه برخوردار است، به مسائل هنری فیلم، حتی اشتباه، توجه کرده است. شاید اگر به فیلمنامه اثر، توجه می شد شاهد یک اثر قصه گو با فرمی جدید بودیم که متاسفانه تمام ویژگی های خوب کار، زیر سایه نداشتن قصه و فیلمنامه از دست رفته است.
«ایتالیا ایتالیا» فیلمی است که قابلیت شاخص شدن را می توانست داشته باشد؛ به شرطی که به پرداخت قصه اش بیشتر توجه می شد؛ اما همین حد از فیلم هم می‌تواند نشانگر ورود کارگردانی خوب در سینمای ما باشد. کارگردانی که هم هنر و سینما را می‌شناسد و هم خوب بلد است چطور مردم را پای گیشه سینما بکشاند.
