علی میرزاجانی با بیان اینکه در ایران آمار مشخصی از مبتلایان به اختلالات چشمی نداریم، گفت: در دنیا حدود ۳۲۰ میلیون نفر از نابینایی و اختلالات بینایی رنج می‌برند که با پیشگیری‌های ارزان و اولیه می‌توان از وقوع اکثریت آنها جلوگیری کرد.
او با تاکید براینکه آمار مشخصی از مبتلایان به اختلالات بینایی در ایران وجود ندارد، ادامه داد: هر چقدر از مرکز به شهرهای حاشیه‌ای می‌رویم به ویژه در جنوب و جنوب شرق ایران این عارضه بیشتر است و افراد بیشتری دچار اختلالات بینایی هستند. در واقع امروزه اختلالات بینایی در کشورهای توسعه یافته با اختلالات بینایی در کشورهای در حال توسعه متفاوت است.
رئیس انجمن علمی اپتومتری ایران گفت: اختلالات بینایی در کشورهای توسعه‌یافته در حقیقت بیشتر شامل ناهنجاری‌هایی است که در شبکیه چشم ایجاد شده و بیشتر در سنین کهولت و در دهه‌های ۶۰ ، ۷۰ و ۸۰ زندگی بروز می‌کند، اما در کشورهای جهان سوم و در حال توسعه مانند کشور ما هنوز هم مسئله اختلالات بینایی مربوط به عدم اصلاح عیوب انکساری و آب مروارید است.
میرزاجانی با تاکید براینکه ۸۰ درصد اختلالات بینایی مربوط به عیوب انکساری است که توسط اپتومتریست‌ها برطرف می‌شود، بیان کرد: با توجه به غربالگری‌های بینایی که در سازمان بهزیستی به کمک اپتومتریست‌ها در کودکان انجام می‌شود و آمارهای جسته و گریخته که در سیمنارها بیان می‌شود، ما همچنان درگیر اختلالات بینایی ناشی از عیوب انکساری هستیم که با درمان عینک اصلاح می‌شوند و آب مراورید که با یک جراحی ساده برطرف می‌شود.
وی با بیان اینکه در استان‌های محروم مانند استان‌های جنوب و جنوب شرقی آمار اختلالات بینایی بالاست، گفت: کمبود نیروی متخصص اپتومتریست و همچنین بی‌توجهی مردم و هزینه بالای خرید عینک و ... منجر به این شده که در این استان‌ها عیوب انکساری در کودکان بزرگسال اصلاح نشده و عینک دریافت نکنند که این مسئله منجر به تنبلی چشم آنها شده‌است.
رییس انجمن علمی اپتومتری ایران با اشاره به توزیع نامناسب نیروی متخصص اپتومتریست در کشور گفت: شواهد نشان می‌دهد که در شهرهای بزرگ نسبت به سال‌های گذشته آمار تنبلی چشم بسیار کاهش یافته، اما در روستاها، مناطق محروم و شهرهای مرزی با توجه به کمبود نیروی متخصص ما همچنان با این مشکلات روبرو هستیم.
وی ادامه داد: در کشورهای پیشرفته غربالگر بینایی در مناطقی فعالیت می‌کند که دسترسی به متخصص مربوطه وجود ندارد، اما در کشور ما موازی کاری در شهرهای بزرگ وجود دارد، در حالی که در مناطق محروم این خدمات وجود ندارد.
میرزاجانی با اشاره به طرح جهانی ۲۰۲۰ که در جهت کاهش نابینایی و کم‌بینایی است، گفت: اجرای این طرح از سال‌های ۲۰۰۱ و ۲۰۰۲ آغاز شد و با توجه به اینکه بیست بیستم دید نرمال و کسر استاندارد بین‌المللی در بینایی سنجی است، مقرر شد تا سال ۲۰۲۰ اختلالات بینایی را برطرف کنند اما در کشور متاسفانه جایگاه‌ها به درستی تعریف نشده و من به عنوان رییس انجمن علمی اپتومتری نمی‌دانم که وزارت بهداشت برای طرح ۲۰۲۰ چه اقداماتی را در نظر گرفته است، اگرچه جلساتی به صورت جسته و گریخته برگزار شده، اما من تصور نمی‌کنم ما تا سال ۲۰۲۰ تحولی در این زمینه در کشور ایجاد کنیم.
او ادامه داد: متاسفانه در حال حاضر در وزارت بهداشت تلاش این است که چشم‌پزشکان بتوانند در کوریکولوم آموزشی خود عینک‌سازی اضافه کنند در حالی که اپتومتریست در کشور برای همین منظور تحصیل می‌کند و چشم‌پزشک با توجه به مسئولیت سنگین خود نباید وارد این حیطه شود و در حال حاضر به این مسائل بیشتر توجه می‌شود.
رییس انجمن علمی اپتومتریست خاطرنشان کرد: ما در برخی از بیماری‌ها مانند تراخم آمار خوبی در طی ۵۰ سال گذشته داشتیم و با کاهش روبرو بودیم، اما در مسائلی مانند عیوب انکساری و آب‌مروارید کاهش چندانی نداشتیم، البته خیریه نورآوران سلامت در مناطق مختلف به مسائل و مشکلات مردم در مناطق محروم رسیدگی می‌کنند، اما ما نیازمند استقرار و توزیع نیروها در کل کشور به طور یکسان هستیم.
