حضرت آیت الله گرامی یک شنبه پیش از آغاز درس خارج فقه درباره همه پرسی استقلال کردستان عراق گفت : به دلیل اینکه این موضوع بر بعضی ها مشتبه شده و می گویند چه اشکالی دارد کردها در کردستان عراق مستقل شوند باید بگویم که این کار اشتباه بزرگی است زیرا قرار داد های اجتماعی وقتی بین دو قوم و گروه بر قرار می شود باید به آن عمل شود .
ایشان در پاسخ به این سوال که ممکن است گذشتگان قرارداد بی جایی بسته باشند ، اظهار کردند : اگر قرارداد خلافی بخواهد بسته شود اعضای یک گروه می توانند دست از اجتماع بردارند اما وقتی قراردادی بسته شد و هر دو گروه از این قرارداد استفاده کردند و حالا بخواهند ادعای جدایی کنند مثل این است که یک محله ای بگوید من می خواهم مستقل باشم آنوقت چگونه می شود روابط بین الملل و استفاده هایی که تا حالا از دولت مرکزی شده اداره کنند . بنابراین به هیج وجه این معنا درست نیست و بر خلاف قرارداد های اجتماعی است.
حضرت آیت الله گرامی با بیان اینکه قدرت حکومت اسلامی با وحدت و اتحاد است ، افزود : ادعای جدایی و استقلال موجب شکستن قدرت حکومت اسلامی و تضعیف آن است که به هیج وجه جایز نیست و در شرایط فعلی این کار در هر کشوری موجب هرج و مرج داخلی می شود و عوارض زیادی از جمله قتل نفوس ، از بین بردن اموال و هتک نوامیس مردم دارد که دشمن می تواند علیه اسلام و مسلمین کارهای عجیبی کند بنابراین کسانی که صحبت از استقلال کردستان را به راه انداختند یقینا خلاف شرع مرکتب شدند .
معظم له با بیان اینکه صریح آیه قرآن است که وَاعْتَصِمُواْ بِحَبْلِ اللّهِ جَمِیعًا وَلاَ تَفَرَّقُواْ (1) منظور از حبل الله هر چه باشد به هر حال نهی از تفرقه است وحدت اصل فطری بشریت است کانَ النَّاسُ أُمَّةً واحِدَةً (2)
حضرت آیت الله گرامی تاکید کردند : علما و دانشمندانی که این موضوع را می دانند باید برای مردم تفهیم کنند و حقیقت را بگویند تا سو ء استفاده نشود زیرا این بدعت است و موجب هرج و مرج می شود إِذَا ظَهَرَتِ الْبِدَعُ فَعَلَى الْعالِمِ أَنْ یُظْهِرَ عِلْمَهُ(3)
ایشان افزودند : در صدر اسلام وقتی بین مهاجرین و انصار اتحاد شد دیگر صحبت از تفرقه خلاف بود . اوس و خزرج دو قبیله بودند وقتی اتحاد کردند دیگر تفرقه معنایی ندارد آیه 179 سوره انعام و 105 در سوره آل عمران 105 و نظایر این ایات که زیاده تفرقه را محکوم می کنند.
1) آیه 103 سوره آل عمران
2) آیه 213 سوره بقره
3)وسائل الشیعة: 16 ، بحار الأنوار: 48
