ادبیات و سینمای مقاومت ایران از آغاز شکل‌گیری تا امروز، سردارانی دارد پرافتخار که همپای رزمنده‌ها در جبهه‌های فرهنگی جنگیده‌اند و قله‌های این عرصه را فتح کرده‌اند؛ چهره‌هایی که ضمن ادای دین به فرهنگ جبهه و مقاومت و شهادت، آثاری شایسته، پرمخاطب، ماندگار و تاثیرگذار خلق کردند و به سهم خود به یاری نظام و انقلاب آمدند.
در تقویم سینمایی، نام دو سردار سینمای مقاومت در اوایل مهر به چشم می‌خورد؛ ابراهیم حاتمی‌کیا (اول و به روایتی دوم مهر) و زنده‌یاد سیف‌الله داد (دوم مهر). حاتمی‌کیا با کارنامه‌ای پربار در این عرصه همچنان هویت سینمایی خود را حفظ کرده است و به اقتضای زمانه، قصه‌هایش را در جبهه‌های جنگ یا در فضایی متاثر از آن به تصویر می‌کشد. دغدغه و تعهد او همواره پابرجاست و حرفش از زبان حاج‌کاظم آژانس شیشه‌ای و حاج‌حیدر بادیگارد یکی است.
سیف‌الله داد هم همین دغدغه و انقلابی‌گری را در سینمایش دنبال کرد و با تلفیق این آرمان و اعتقاد و سینمایی جذاب و استاندارد، فیلم‌هایی تماشایی و تاثیرگذار ساخت که هنوز به عنوان معدود آثار قابل اشاره و قابل اتکا در این زمینه از آنها یاد می‌شود؛ کانی‌مانگا به عنوان یکی از پرطرفدارترین فیلم‌های جنگی ایران همچنان ورد زبان دوستداران سینماست و توانست با تمرکز روی وجوه مهیج و حماسی جنگ و رزمنده‌های ایرانی، نقش مهمی در جذب تماشاگران داشته باشد. بازمانده هم همچنان بهترین فیلم سینمای ایران درباره موضوع فلسطین است که تکرار تماشا از میزان تاثیرگذاری آن نمی‌کاهد.
همان طور که جریان مقاومت همچنان در منطقه و نقاط مختلف جهان ادامه دارد، سینمای مقاومت هم به راه خود ادامه می‌دهد و دراین میان، سرداران فرهنگی و سینمایی پابه‌پای همتایان نظامی خود مشغول نبرد هستند.
