زن و شوهری که با خوب و بد و کم و کاستی یکدیگر کنار می آمدند و حرمت لحظه های تلخ و شیرینی را که طی سالیان دراز در زندگی مشترک تجربه کرده بودند را نگه می داشتند. جانشان به جان هم بند بود و «دوستت دارم»واقعی به زندگی آنها سنجاق شده بود و موی خود را در شب و روزهای کنار هم سپید می کردند. برای لحظه لحظه بگو بخندها، اخم ها و لبخندهایی که با هم سپری می کردند، ارزش قائل بودند و فراز و نشیب زندگی را در کنار یکدیگر تحمل می کردند.
نماد جهیزیه ساده و بی تجمل عروس، تصویری از پرنده «قو» بود که نمادی از عشق و محبت و وفاداری است و زندگی با تمام روزهای خوب و غم انگیزی که داشت، به بهانه ثانیه هایی سپری می‌شد که زوجین حضور آرامش بخش کنار یکدیگر را قدر می دانستند. امروز اما معنا و مفهوم همه چیز عوض شده است.
خیلی از همان زن و شوهرهایی که سالیان سال، در کنار یکدیگر روزگار گذرانده و مویی سپید کرده اند، دیگر تحمل بی مهری طرف مقابل را ندارند و به قول معروف، کاسه صبرشان لبریز شده و پس از گذشت سه دهه زندگی مشترک، به دادگاه خانواده می روند، به جایی که وقتی یک زوج جوان با وجود زندگی کوتاه، به آن پا بگذارند، همین زوج های به اصطلاح با تجربه می گویند«کوتاه بیایید و قدر یکدیگر را بدانید» اما آنها در کوتاهترین زمان ممکن جایگزین طرف مقابل خود یعنی همسرشان را بدون هیچ شناختی، در شبکه های مجازی پیدا و انتخاب می کنند.
بر اساس آخرین آمار طلاق در شهر تهران، امروزه متأسفانه 5 درصد از زوج های باتجربه، بعد از گذشت سه دهه زندگی مشترک به دادگاه پا گذاشته و می خواهند به قول خودشان بار سنگینی را که به بهانه حضور فرزندان خود به دوش می کشیدند به زمین بگذارند و خود را آزاد کنند.
