محققان دانشگاه یوتا با همکاری دانشمندان دانشگاه تورنتو آزمایشی را برای بررسی دلایلی که تصمیم به رفتن از رابطه یا ماندن در آن را موجب می شود طراحی و اجرا کردند. این تحقیق شامل دو مرحله بود. در مرحله اول از سه گروه از شرکت کنندگان با وضعیت های متنوع رابطه داشتن، سؤال هایی با پایان باز در مورد دلایل ادامه دادن و پایان دادن به رابطه پرسیده شد.
در مرحله دوم محققان با استفاده از این دلایل، پرسشنامه ای طراحی کردند تا بتوانند آن را در مورد گروه دیگری از شرکت کنندگان اعمال کنند. این گروه هم شامل افراد متأهل و هم کسانی بود که تازه با هم آشنا شده بودند. دسته اول به طور میانگین به مدت 2 سال بود که با هم قرار می گذاشتند و دسته دوم زوج هایی بودند که به طور متوسط 9 سال از ازدواجشان گذشته بود.
هر دو مطالعه تأیید کردند که شرکت کنندگان در مجموع دلایل مشابه مثبت و منفی داشتند. دلایل اصلی برای ادامه دادن به نزدیکی عاطفی مرتبط بود، یعنی احسان نزدیکی با شریک زندگی، سرمایه گذاری و احساس تعهد به خانواده هایشان. در مقابل، دلایل اصلی ترک یک رابطه به شخصیت افراد، از دست رفتن اعتماد و عقب نشینی یکی از طرفین بستگی داشت.
نکته مهم این است که دلایل ترک یک رابطه عمدتاً در میان هر دو گروه، چه آنها که ازدواج کرده بودند و چه کسانی که در مرحله آشنایی بودند مشابه بود. اما ماجرا در مورد دلایل ادامه دادن به یک رابطه فرق می کند.
به نظر می رسد افرادی که با هم قرار ملاقات می گذارند بر موارد مثبت تمرکز می کنند، یعنی فاکتورهای رویکرد محور مانند ویژگی های شخصیتی که در شریک زندگی خود می پسندند، نزدیکی عاطفی که احساس می کنند دارند. این درحالی است که زوج های متأهل بیشتر بر محدودیت های موجود در تصمیمشان متمرکز هستند، یعنی سرمایه (از جمله موانع منطقی)، وظیفه و مسئولیت های خانوادگی و ترس از عدم قطعیت.
نکته جالب دیگر این تحقیق، اهمیت دمدمی مزاج بودن به عنوان تجربه بسیار شایع در میان تمامی گروه ها بود. قطع یک رابطه تصمیم واقعاً دشواری است. شما می توانید از بیرون به یک رابطه نگاه کنید و بگویید مشکلات واقعاً حل ناشدنی دارید و باید به رابطه پایان دهید اما وقتی به آن از درون نگاه می کنید متوجه می شوید که کار دشواری است و هرچقدر مدت زمان بیشتری در رابطه بوده باشید این کار سخت تر به نظر می رسد.
