راجر کوهن در نیویورک تایمز نوشت: ترامپ فرصت حضور در عربستان را مغتنم شمرد و کشف جدیدش را اعلام کرد و گفت «بالای 95 درصد قربانیان تروریسم خود مسلمانان هستند.» عربستان خانه مقدس‌ترین اماکن مسلمانان است. اما همین عربستان تشنه خرید سلاح از شرکت‌های تسلیحاتی «شیطان بزرگ» است.
چقدر خوب می‌شد اگر ترامپ فرصت سفر به عربستان را مغتنم می‌شمرد و در اولین سفر خارجی‌اش به یک پادشاهی که شمشیر در دست تکان دادن پادشاه از مظاهر آن است و هیچ شأن و منزلتی برای زنان قائل نیست؛ مترصد می‌شد و همه اشکالات و نقاط ضعف این حکومت را به آن گوشزد می‌کرد.
اما ترامپ نه تنها این فرصت را صید نکرد بلکه در عوض پادشاهی عربستان را با این عملش جلا داد و فقط هم خطاب همه رویکردهایش مردان بودند.
ترامپ در عربستان تازیانه‌اش را بر کمر تروریسم کوبید، بدون آنکه توجه کند ببیند منبع تروریسم کجاست. ترامپ به کشوری سفر کرد که 15 تن از 19 عامل وقوع حادثه 11 سپتامبر از اتباع آن بودند ضمن آنکه همه منابع مالی این عملیات را هم عربستان تامین کرده بود.
پادشاهی عربستان بودجه تمام گروه‌های متعصب را که اصل و بنیان اعتقادات ایدئولوژیک «القاعده» و «داعش» را تشکیل می‌دهند تامین می‌نماید.
نیویورک تایمز می‌افزاید: ترامپ در مظهر نمادین یکی از همین جوامع حامی داعش حضور می‌یابد و در آن از لزوم مبارزه با تروریسم صحبت می‌کند و به کشورهای خاورمیانه می‌گوید که «تروریست‌ها را از زمین‌تان بیرون کنید.» اما ترامپ در این نصیحت‌گویی‌اش غافل از درک این حقیقت است که این کشورهایی که آنها را خطاب صحبتش قرار می‌دهد، نمی‌توانند همزمان هم ماشین جوجه‌کشی تروریسم باشند و هم مفتش آن.
یک سیاست خارجی عاری از هرگونه اصول و اعتقاد ارزشمند؛ در متن همان نظریه انحرافی «اول، آمریکا» ترامپ می‌گنجد. این سیاست خارجی بی‌تردید برای آمریکا مشکل‌آفرین خواهد بود.
این یعنی انکار خود. ترامپ باید درک کند که با ایستادن در کنار دیکتاتورها؛ نمی‌توان دیکتاتوری‌های موجود جهان را نفی کرد.
در ادامه این تحلیل آمده است ترامپ علیه ایران حرف می‌زند. مسلما ترامپ در حمله به ایران در معرفی این کشور به عنوان کانون حمایت از تروریسم، فقط برای عربستان و اسرائیل خوش‌رقصی می‌کند.
آمریکا نباید این بازی آتش‌افروزانه را بازی کند. منزوی ساختن ایران؛ تیر به خطا انداختن است. ایران بزرگتر از آن است که منزوی شود. درست است که ایران دموکراسی در سبک آمریکایی نیست اما در مقایسه با عربستان، ایران یک جزیره ثبات است و یک جامعه نماینده سالار و مشارکتی است که قابل مقایسه با عربستان نیست.
