محققان دانشگاه نورث وسترن در این تحقیق مشاهده کردند که موش های نابارور با کمک تخمدان های بایوپروستتیک (bioprosthetic) توانایی به دنیا آوردن فرزندان سالم پیدا کردند.این تخمدان های چاپی طی یک هفته به جریان خون موش ها متصل و شروع به آزاد کردن تخمک کرد.
آنها اکنون تصمیم دارند که این تخمدان های مصنوعی را در خوک ها نیز آزمایش کنند و درصورت موفقیت آمیز بودن نتایج این آزمایش ها، آزمایش آن بر انسان را آغاز کنند.
امید می رود که این ارگان ها که در آزمایشگاه ساخته می شوند روزی گزینه ای برای زنانی باشد که سیستم باروری آنها به واسطه درمان های سرطان آسیب دیده است.
'ترسا وودراف' محقق باروی از دانشگاه نورث وسترن که در این تحقیق مشارکت داشت می گوید: این تحقیق نشان می دهد که تخمدان های بایوپروستتیک (bioprosthetic) عملکرد طولانی مدت و بادوامی دارند .
وی ادامه داد: استفاده از مهندسی زیستی به جای پیوند از جسد برای ایجاد ساختارهای ارگانی که فعالیت کرده و سلامت بافت را برای بیمار بازسازی می کند ، هدف مهندسی زیستی برای پزشکی بازساختی است.
محققان این تخمدان های مصنوعی را با استفاده از ژلاتین به عنوان 'جوهر' چاپگر سه بعدی تولید کردند؛ این ژلاتین نوعی هیدروژل بیولوژیکی است که کمتر احتمال دارد توسط بدن پس زده شود و همچنین متخلخل است که به تعامل آن با بافت های میزبان و جریان خون کمک می کند.
هیدروژل ها ترکیبی از 99 درصد آب و کمی پلیمر هستند به این معنی که آنها می توانند بسیار نرم باشد اما محققان دانشگاه نورث وسترن موفق شدند که جوهر ژلاتینی خود را به نحوی دستکاری کنند که در حین انعطاف پذیری، کیفیت سختی داشته باشد.
این تحقیق در نشریه Nature Communications منتشر شده است.
