اینکه انسان از خدا بخواهد که در دنیا سربلند بوده و عزتمندانه در میان جامعه زندگی کند، امر مطلوبی است، اما با این ضمیمه که نباید پیامد این سربلندی و عزت، غرور و تکبر باشد. در همین راستا در فرازهایی از دعاهای گوناگون، این خواسته مطرح شده است؛ مانند:
1. «وَ ذَلِّلْنِی بَیْنَ یَدَیْکَ، وَ أَعِزَّنِی عِنْدَ خَلْقِکَ، وَ ضَعْنِی إِذَا خَلَوْتُ بِکَ، وَ ارْفَعْنِی بَیْنَ عِبَادِکَ...»؛[1] بار خدایا، مرا در برابر خود ذلیل گردان و در نزد بندگانت عزیز دار. چون با تو خلوت کنم، فروتنیم بخش و در میان بندگان خود سرفراز دار.
2. «...بسم الله اللهم ارفع ذکری و أعل شأنی و أعزنی بعزتک و أکرمنی بکرمک بین یدیک و بین خلقک...»؛[2] به نام خدا، خدایا مرا بلند آوازه گردان، شأن مرا بالا ببر، به عزت خودت عزیزم گردان، به کرم خویش مرا در پیشگاه خود و مردم گرامی دار.
3. «...یَا عَزِیزَ الْعِزِّ فِی عِزِّهِ مَا أَعَزَّ عَزِیزَ الْعِزِّ فِی عِزِّهِ یَا عَزِیزُ أَعِزَّنِی بِعِزِّک...»؛[3] اى که در عزّت خود عزیزى، چقدر عزیز است کسى که در عزّت خود عزیز است! مرا با عزّت خود عزیز گردان.
[1]. على بن الحسین(ع) ، امام چهارم، الصحیفة السجادیة، ص 228، قم، دفتر نشر الهادى، چاپ اول، 1376ش.
[2]. على بن موسى، امام هشتم(ع) ، فقه الرضا(ع) ، ص 395، مشهد، مؤسسة آل البیت(ع) ، چاپ اول، 1406ق.
[3]. شیخ صدوق، عیون اخبار الرضا(ع)، محقق، مصحح، لاجوردی، مهدی، ج 1، ص 62، تهران، نشر جهان، چاپ اول، 1378ق.
