به گزارش افکارنیوز، در سال های گذشته به مدد بیکاری گسترده در کشور و فقر اقتصادی و همچنین خشکسالی های متوالی و از بین رفتن زمین های کشاورزی، روستاییان چاره ای جز مهاجرت به شهرها نداشته اند به همین دلیل ابتدا شهرهای کوچک اطراف محل سکونت خود را برای مهاجرت و جابجایی برگزیده و حتی چند سالی سعی کرده اند که چرخ زندگی را در کارگاه های کوچک بچرخانند اما به دلیل رکود عمیق حاکم، بسیاری از این کارگاه ها ورشکست و تعطیل شده اند در نتیجه این افراد برای ادامه حیات، مجبور به ترک موطن شده و راهی شهرهای بزرگ و به ویژه پایتخت شده اند.
اما در این وانفسا سیدحسین هاشمی، استاندار پایتخت در حاشیه نخستین جلسه شورای برنامه ریزی و توسعه استان تهران برای حل مشکلات تهران نزد خبرنگاران اظهار نظر جالبی کرده که ذکر آن خالی از لطف نیست، «امکان ایجاد ممنوعیت برای مهاجرت به تهران سخت است و باید همچون سایر کشورهای پیشرفته، هزینه زندگی در شهرهای بزرگ را بالا برد تا از ورود جمعیت کم کرد.
با توجه به این سخنان باید پرسید شما به عنوان بالاترین مقام اجرایی پایتخت در 4سال گذشته واقعا چه اقدامی برای حل مشکلات این شهر و شهروندان انجام داده اید؟ آیا اختلافات دائمی دولت و شهرداری گذاشته واقعا اقدامی برای رفاه حال شهروندان انجام دهید؟
چرا دولت محترم شغل برای جوانان و سرپرستان خانواده در شهرها و استانها ایجاد نمی کند که فرد مجبور نباشد برای امرار معاش به تهران مراجعه کند. آیا بالا بردن هزینه زندگی در تهران راه حل است ؟
بر اساس آمارهای ارائه شده رسمی در سال 1385 جمعیت تهران برابر 10 میلیون و 418 هزار نفر بوده که در سال 1390 به 11 میلیون و 306 هزار نفر در سال 90 افزایش یافته است و به گفته استاندار و بر اساس آخرین سرشماری در سال 1395 جمعیت استان تهران به 13 میلیون و 267هزار و 637 نفر رسیده است که از این تعداد 6 میلیون و 673 هزار و 672 نفر مرد و 6 میلیون و 593 هزار و 965 نفر زن هستند و در مجموع 4 میلیون و 288 هزار و 563 خانوار در استان زندگی می کنند.
این آمار نشان دهنده افزایش جمعیت یک میلیون و 961هزار و 637 نفری در استان تهران در طول سال های 90 تا 95 است که بخشی از این تعداد را نوزادان تازه متولد شده و بخش عمده ای را مهاجرت از سایر استان ها تشکیل می دهد.
همان طور که می دانید در دهه های اخیر و به دلیل مشکلات اقتصادی بسیاری از افراد مجبور شده اند از روستاها به شهرها و تهران مهاجرت کنند زیرا روستاییان بر این باورند که در خیابان های این شهر پول ریخته و می توان به راحتی امرار معاش کرد .
اما زندگی واقعی روی دیگری دارد و آن هزینه های بالای زندگی در تهران است به طوری که به گفته شهردار؛ در تهران 70هزار خانواده‌‌‌ای که زیر پوشش هیچ سازمان و خیریه‌ای نیستند، اما نیازمند به نان شب هستند و مردم کمکشان می کنند، زندگی می کنند و این یعنی فاجعه.
حاال چگونه است که استاندار محترم از افزایش هزینه های زندگی به عنوان عامل بازدارنده مهاجرت یاد می کند؟ آیا واقعا دولت و زیر مجموعه آن از وضعیت و کیفیت زندگی ساکنان تهران خبر ندارند؟ آیا نمی دانند برای زندگی در تهران و حاشیه آن باید مبالغ نجومی با توجه به میزان درآمد ساکنان، بابت اجاره بهای منزل، تامین مایحتاج روزانه، هزینه تحصیل فرزندان، رفت و آمد و بهداشت پرداخت؟ آیا دولتی ها از وجود 70 هزار خانواده نیازمند درتهران بی خبرند و دم از بالابردن هزینه های زندگی می زنند؟ آیا نمی دانند تحمیل هزینه اضافی به این خانواده چه تبعات ناخوشایندی خواهد داشت؟
سخنان استاندار را باید مصداق بازر این مساله دانست که بالاترین مقام اجرایی استان تهران گویا تا به حال در محدوده تحت مدیریت خود چرخی نزده و از مشکلات اقشار ضعیف جامعه خبر ندارد!
دولت اگر واقعا خواهان حل مشکل مهاجرت به کلانشهرهاست باید زمینه اشتغال و حمایت از واحدهای تولیدی کوچک و بزرگ را در شهرهای کوچک و روستاها فراهم کند و با احیای دوباره کشاورزی ،روستاییان را بر سر پیشه خانوادگی بازگرداند.
هم اکنون تهرانی ها با مشکلات فراوانی دست و پنجه نرم می کنند و بسیاری از آنها برای تامین مایحتاج روزانه خود با توجه به هزینه های بالای زندگی درمانده اند و باید از استاندار پرسید آیا مردم توان تحمل افزایش هزینه ها را دارند؟
گرانی مسکن و بالا بودن اجاره بها را باید نمونه بارز مشکل اصلی تهرانی ها به شمار آورد و افزایش هزینه های زندگی در این شهر نتیجه ای جز حاشیه ای نشینی بیشتر ساکنان فعلی و پدید آمدن آسیب های اجتماعی نخواهد داشت.
بهتر است در آستانه انتخابات ریاست جمهوری، مسوولان سنجیده تر سخن گفته و اجازه اجحاف در حق مردم را ندهند زیرا مردم انتظار دارند مسوولان برای حل مشکلات آنها اقدام کنند نه اینکه با راهکارهای نسنجیده باری بر دوششان گذاشته و سبب خم شدن بیشتر کمرشان در برابر مشکلات شوند.
امید است رییس دولت دوازدهم فارغ از هر جناح و گروه سیاسی، حل مشکلات معیشتی و اقتصادی و اجتماعی مردم را در اولویت کارهای خود قرار دهد و بار دیگر رونق را به کشور بازگرداند و اجازه دهد مردم با خیال آسوده از داشتن شغل و درآمد برای ساختن ایرانی آباد در شهرها و روستاهای کوچک و بزرگ تلاش کنند.
