دین اسلام به محبت‌ورزی اهمیت فراوانی داده است تا جایی که با کمی مطالعه میتوان گفت پایه معاشرت و اخلاق شمرده می‌شود، زیرا باعث محکم شدن روابط اجتماعی (خانواده و اطرافیان) می‌شود.
از آنجایی که ماهیت عنصر محبت ایجاد استحکام در روابط دو جانبه و چند جانبه است، اگر در آداب معاشرت رعایت نشود، آن رابطه استحکام خودش را به زودی از دست می‌دهد و در این بین محبت‌ورزی در خانواده به خصوص به همسر از اهمیت فراوانی برخوردار است، زیرا اگر این نهاد اجتماعی از محبت خالی باشد، پایه‌های آن سست می‌شود و زمینه را برای خطرات و تبعات بعدی فراهم می‌کند. اهمیت این موضوع به قدری بالاست که خداوند در آیه‌ای از قرآن می‌فرماید «و مِنْ آیٰاتِهِ أَنْ خَلَقَ لَکُمْ مِنْ أَنْفُسِکُمْ أَزْوٰاجاً لِتَسْکُنُوا إِلَیْهٰا وَ جَعَلَ بَیْنَکُمْ مَوَدَّةً وَ رَحْمَةً...؛ و از نشانههاى او اینکه از [نوع] خودتان همسرانى براى شما آفرید تا بدانها آرام گیرید و میانتان دوستى و رحمت نهاد...»؛ محبت بین دو همسر ضمن اینکه موجب استحکام روابطشان می‌شود، زمینه را برای محبت به سایر اعضای خانواده و تربیت‌های سالم فراهم می‌کند.
همچنین در راستای اهمیت جایگاه خانواده امام رضا(ع) در روایتی فرمودند: «أحسَنُ الناسِ إیماناً أحسَنُهم خُلقاً و ألطَفُهم باَهلِه وَ اَنا اَلطَفُکم بِاَهلى؛ نیکوترین مردم از نظر ایمان، خوش خُلق‌ترین و با لطفترین آنها نسبت به اهل خویش است.» (عیون اخبار الرضا، ج2، ص38) بر اساس این روایت، امام رضا(ع) ایمان نیکو را به داشتن حسن خلق و محبت و مهرورزی به خانواده معرفی کرده‌اند و این نکته دلالت بر اهمیت فراوان مسأله مهروزی به خصوص در محیط خانواده دارد.
