از زمانی که دولت وارد سال چهارم خود شد اصلاح طلبان و حامیان دیروزش، تبدیل به منتقد شدند و حتی در اظهارنظرهایشان از احتمال عبور از روحانی خبر دادند؛ در واقع جریان اصلاح‌طلب با کنایه‌های سیاسی پروژه عبور از روحانی را کلید زد، به طوری که آقای محمدرضا تاجیک، دولت آقای روحانی را دولت «گرفتار» و «پوپولیست» و آقای صادق زیباکلام آن را دولتی «یک میلیونی» و «تصادفی» و تئوریسین‌شان نیز دولت یازدهم را «دولت حسینقلی‌خانی» خواند.
شاید از زمانی که حامیانش نوشتند «همچنان برای دولت اعتدال، زمان در نقطه صفر است، گذشته‌ای ندارد که تاوانش را بدهد، اما گذشته چیزی نیست که ساخته نشود. گذشته‌ای که حسن روحانی از خود به جا می‌گذارد، بیش از آنکه دامنگیر دیگران شود، دامن خودش را خواهد گرفت.» می‌شد پیش‌بینی کرد که احتمال تنها گذاشتن روحانی وجود دارد.
ابراهیم اصغرزاده در گفت‌وگو با روزنامه آفتاب یزد به روحانی هشدار داد و گفت: «در این شرایط ممکن است روحانی در یک میدان بی‌رقیب به خودش ببازد... اصلاح طلبان هم که تخم‌مرغ‌هایشان را در سبد او گذاشته‌اند، بازنده میدان بی‌رقیب خواهند بود.» در واقع قفل‌هایی که کلید دولت یازدهم نتوانست آنها را بگشاید نگرانی‌های زیادی را برای اصلاح‌طلبان و حامیان روحانی به وجود آورد و آنها را نگران کرد که نتیجه غیرقابل پیش‌بینی انتخابات آمریکا در ایران هم تکرار شود. از این رو اصلاح‌طلبان بر آن شدند که برای پیروزی در انتخابات 96 به دنبال راه چاره و کاندیدایی دیگر باشند تا در صورت شکست روحانی باز هم آرا به سبد اصلاح طلبان ریخته شود.
از سویی دیگر در اردوگاه اصلاح‌طلبان، اجماعی برای حمایت از روحانی در انتخابات 96 وجود ندارد و هر روز نام یکی از چهره‌های این جریان به عنوان آلترناتیو روحانی مانند پزشکیان، جهانگیری، مطهری، ظریف، قاضی‌زاده هاشمی و... شنیده می‌شود.
محسن میردامادی از اصلاح‌طلبان شناخته شده هم گفته است: «تبلیغاتی که درباره برجام صورت گرفت نیز به این انتظارات دامن زد و انتظارات اقتصادی را از دولت آقای روحانی بالاتر برد. با این وجود مردم از وضعیت معیشتی و اقتصادی خود در طول سه سال و چند ماه گذشته رضایت ندارند و همین مسئله می‌تواند باعث ریزش پایگاه رأی آقای روحانی در انتخابات سال 96 شود.»
