در خبرها آمده بود که یکی از شرکت ها اقدام به عرضه اینترنت پرسرعت ۴G برای ساکنین روستاهای کشور نموده است. با این بهانه که هر کشور و ناحیه‌ای که می‌خواهد به سرعت در زمینه فن‌آوری مدرن رشد و توسعه داشته باشد نیازمند اینترنت پرسرعت می‌باشد. اما این اینترنت پرسرعت برای روستاها و نقاط غیرشهری دقیقا چه دستاوردی خواهد داشت؟
خدمات اینترنت پرسرعت مبتنی بر تکنولوژی نسل چهارم در مناطق روستایی و کمتر توسعه یافته الزامی از سوی اتحادیه بین‌‌المللی مخابرات (ITU) است که با هدف فراهم کردن امکان استفاده از سرویس‌های پایه مخابراتی، فناوری اطلاعات و خدمات پستی برای تمامی مردم جامعه و مناطق محروم به اجرا در می‌آید.
مزایای اینترنت پرسرعت در روستاها:
از مزایای این طرح می‌توان به گسترش ارتباطات و از بین بردن محدودیت مکان و زمان اشاره کرد؛ در روستاها و مناطق روستایی کشور امکانات آموزشی دچار ضعف‌هایی است و این اینترنت پر سرعت می‌تواند به رشد این امکانات کمک کند.
در کنار آن به منظور نگهداری، راه‌اندازی و تعمیرات امور مربوط به اینترنت اشتغالزایی شده و سبب استخدام نیروی جوان محلی می‌شود.
در کنار آن با ایجاد بستر می‌توان فرصت خرید و فروش محصولات روستایی بین مردم یک ناحیه را به راحتی فراهم کرد.
با توجه به اینکه خدمات پستی بسیار گسترده هستند می‌تواند اقدام به ارسال و صادرات محصولات به شهرها و استان‌های دیگر نمود. در کنار این موارد هر روستا می‌تواند اقدام به معرفی خود در سطح ملی کند و به جذب گردشگر و رونق روستایی منجر شود.
مشکل آب اولویت دارد یا اینترنت!
اما نکته مهم اینجاست فارغ از این مسئله که ما اکنون در برخی روستاهای استان از حداقل های لازم برای یک زندگی محرومند در استانی که بیش از ۲۵۰ روستا مشکل آب آشامیدنی دارند اینترنت پرسرعت چگونه می تواند مشکلات آنان را برطرف کند؟
در آخرین گزارش منتشر شده ITU در دسامبر 2011 ذکر شده است که بیش‌ترین کاربرد اینترنت، به ویژه در کشورهای در حال توسعه، در میان افرادی دیده می‌شود که درآمد و تحصیلات بالاتری دارند.
حال آنکه بسیاری از مناطق استان حتی از داشتن مدرسه ابتدایی هم محرومند. فقر و تنگدستی و بیکاری جوانان معضل اصلی بخش مهمی از روستاهای استانمان را در بر می گیرد اکنون چگونه می توان صرفا برای بالا بردن شاخص توسعه فناوری بدون هیچ زیرساختی روستاهای محروم را به اینترنت آن هم از نسل پرسرعت مجهز کرد؟
جای سوال اینجاست که آیا نمی توان به جای گسترش اینترنت پرسرعت بی کیفیت و گران قیمت در روستاها اینترانت ملی را در روستاها فعال نمود که علاوه بر حمایت از شبکه های داخلی مجازی روستاییان از ظرفیت استفاده از اینترانت ملی برای انجام کارهای خود نیز بهره ببرند.
آیا جز این است که این طرح هیچ گونه پیوست فرهنگی نداشته و تنها برخی از مردم محروم را بدون هیچ آموزشی و بدون هیچ فرهنگ سازی برای استفاده از فضای مجازی به شبکه جهانی اینترنت متصل کردن آفات بسیاری را در پی خواهد داشت؟
دولت که دست خود را در فضا سازی، فرهنگ سازی در استفاده و حمایت از شبکه های پیام رسان همچون سلام سروش بیسفون و مانند آنها خالی می بینند چگونه می تواند بستر را برای راهیابی فرهنگ غرب آن هم با این حجم از پروژه های هجمه ی فرهنگی علیه ملت ایران فراهم کند؟
وزارت ارتباطات بدون بررسی زیرساخت ها به چنین کاری کرده اند
آیا جز این است که تصمیم گیرندگان در وزارت ارتباطات بدون بررسی زیرساخت های موجود و صرفا تحت فشار اتحادیه بین المللی مخابرات اقدام به چنین کاری کرده اند؟ اکنون در بسیاری از مناطق روستایی استان ما شبکه های دیجیتال که هزینه های قابل توجهی برای تامین زیرساخت های آن شده است اکنون دچار مشکل است وزارت ارتباطات با همکاری مدیریت فنی صداو سیمای مراکز استان ها ابتدا باید نقص فنی و کمبودها را برای دریافت رسانه ملی برای همه ی هم وطنان کشور فراهم کند.
آیا جز این است که شبکه پرشتاب اینترنت آن هم بدون فرهنگ سازی سوغاتی جز استحاله ی فرهنگی مردم در مناطق کمتر توسعه یافته ندارد؟ چراکه قطعا بی تدبیری ها و ضعف عملکرد وزارت ارتباطات حاکی از آن است که این وزارتخانه قطعا از ظرفیت در راستای پیشبرد ترویج فرهنگ ایرانی اسلامی کشورمان هیچ برنامه ای ندارد.که اکنون شواهد حاکی از آن است که تفکر حاکم بر وزارت ارتباطات همسو با سیاست های غرب و و افراد تاثیر گذارعمدتاً وابسته به غرب و تحت مدیریت و نظارت آنها به سر می برند.
یکی از زیرمجموعه های پروژه نفوذ تغییر اولویت های مدیران کشور است اکنون ایجاد اینترنت پرسرعت در فضای روستاها در اولویت های اصلی توسعه نیست مسلما مدیران با سفر به مناطقی که بیش از 50 درصد مردم آن تحت پوشش کمیته امداد هستند در می یابند که این موضوع صرفا هدر سرمایه ملی است که قطعا نتیجه ی مطلوبی هم در بر ندارد.
اجرای چشم بسته سیاست های سازمان های جهانی برای بالا بردن شاخص های توسعه کشور که بعضا هیچ دستاوردی برای توسعه کشور نداشته و ندارند تنها از مدیرانی برمی آید که تمام داشته های خود را در تایید عملکرد آنان در آمارهای سازمانهای بین المللی می بینند و نه رضایت مردمی که امام راحل آنان را ولی نعمتان و صاحبان اصلی این انقلاب و این کشور می دانند.
