حجت‌الاسلام مجتبی ذوالنوری نماینده مردم قم در مجلس شورای اسلامی با اشاره به اخبار مربوط به انتشار دو نامه از سوی اعضای کمیسیون در له و علیه گزارش منتشرشده از سوی آقای کریمی قدوسی در خصوص جلسه این کمیسیون با وزیر امور خارجه گفت: تعدادی از اعضای کمیسیون نامه‌ای را امضا کردند که طی آن اقدام آقای کریمی قدوسی در انتشار گزارش جلسه کمیسیون امنیت ملی و سیاست خارجی با وزیر امور خارجه مغایر با قوانین و مقررات دانسته نشده بود.
وی افزود: من نامه مذکور را به آقای کمال دهقان فیروزآبادی دادم تا نگهداری کند اما در ادامه کار و پس از مصاحبه آقای کریمی قدوسی، تعدادی از اعضای کمیسیون در نامه‌ای اقدام آقای قدوسی در انتشار گزارش جلسه کمیسیون با آقای ظریف را دارای اشکال دانستند و این نامه را تحت‌عنوان بیانیه کمیسیون مطرح کردند.
عضو کمیسیون امنیت ملی و سیاست خارجی مجلس اظهار داشت: آنچه که مورد تأکید من بود، این مسئله بود که نامه این افراد نباید تحت عنوان بیانیه منتشر شود چون کمیسیون امنیت ملی جلسه‌ای نداشته که بیانیه‌ای صادر کند و اگر قرار باشد بیانیه‌ای صادر شود، باید جلسه‌ای برگزار شود، مخالف و موافق صحبت کند و به جمع‌بندی و مصوبه برسند و جمع‌بندی و مصوبه از طریق سخنگوی کمیسیون اعلام شود و چیزی تحت‌عنوان بیانیه نیست و در سوالی که من از رئیس کمیسیون در خصوص صدور بیانیه داشتم وی موضوع را تکذیب کرد و گفت کمیسیون بیانیه‌ای نداشته است و سخنگوی کمیسیون نیز در پاسخ به سوال من ابراز بی‌اطلاعی کرد.
ذوالنوری خاطرنشان کرد: نکته اینجاست که اگر بناست نامه‌ای قرائت شود، همان نامه اول که از سوی تعدادی از اعضا امضا شده بود قرائت شود و یا اینکه هر دو نامه.
وی افزود: وقتی که من به آقای کمال دهقان فیروزآبادی برای دریافت نامه اول که به وی داده بودم مراجعه کردم، آقای دهقان کیف خود را گشت و گفت نامه نیست و نمی‌دانم آن را چه‌کار کرده‌ام و بعداً آن را خواهم آورد و بعد هم گفت نامه را به یکی دیگر از دوستان داده‌ام و وقتی نمایندگان به سراغ وی رفتند، در پاسخ به نمایندگان گفت که نامه به من داده نشده است.
عضو کمیسیون امنیت ملی و سیاست خارجی مجلس در پایان گفت: بر این اساس نمایندگانی که نامه اول را امضا کرده بودند گفتند یا نامه باید همانند نامه دوم منتشر شود و یا باید امضاهای ما خط بخورد و یا نامه امحاء شود و آقایانی که نامه اول در اختیارشان بود نامه را پس ندادند و پیش خود نگه داشتند و این درحالی است که ما نامه را به آنها امانت داده بودیم و آنها هنوز نامه را مسترد نکرده‌اند.
