مهرداد بهرامیان در ارتباط با بیماری پارکینسون و تأثیر فیزیوتراپی در درمان آن اظهارداشت: پارکینسون بر اثر از بین رفتن سلول‌هایی از مغز که ترشح کننده ماده ای به نام دوپامین که یک انتقال دهنده عصبی است، رخ می‌دهد.
وی در مورد چهار علامت اصلی پارکینسون افزود: کندی حرکت از علائم این بیماری بوده و این بیماران تمامی حرکات خود را به کندی انجام می‌دهند به طوری که شروع حرکت خیلی کند و کسالت آور است و در ادامه بیمار کنترل حرکات خود را از دست می دهد و دچار عدم تعادل می‌شود.
فیزیوتراپیست با بیان اینکه لرزه از دیگر علامت‌های پارکینسون است، افزود: دست‌ها و پاها و در مواردی سر این بیماران در مراحل اولیه بیماری در حالت استراحت دچار لرزه می‌شود که با حرکت یا تلاش برای حرکت از بین می‌رود. ولی با پیشرفت بیماری در حالت فعالیت هم لرزه وجود دارد.
بهرامیان سفتی اندام‌ها را از دیگر نشانه‌های این بیماری برشمرد و ادامه داد: سفتی اندام ها به دلیل افزایش تون عضلات در این بیماران است؛ که در تمام دامنه حرکتی این سفتی و مقاومت وجود دارد و باعث خستگی زودرس در این بیماران می‌شود.
وی افزود: یکی از مشکلات جدی این بیماران که باعث زمین خوردن زیاد می‌شود همین عدم تعادل است. بیمار قادر به حفظ تعادل خود نیست و با کوچک ترین حرکت ناگهانی تعادلش به هم می‌خورد.
فیزیوتراپیست اضافه کرد: بیماران پارکینسونی گام های کوتاه برمی‌دارند، بدنشان به جلو خمیده است، حرکاتشان در ابتدا کند است ولی بعداً تند می‌شود. نگاه ثابت و خیره دارند. حالت صورتشان احساساتشان را نشان نمی‌دهد. تکلمشان آهسته و با آهنگی یکنواخت است. تعریق بیش از حد،افزایش بزاق و کاهش فشارخون دارند.
بهرامیان گفت: برای این بیماران ترکیبات دارویی که حاوی دوپامین باشد و داروهای ضدافسردگی و ضداحتباس ادرار تجویز می‌شود.
وی در مورد توانبخشی بیماران پارکینسونی،گفت: فیزیوتراپی در این بیماران در مراحل 2 تا 4 کاربرد داشته و در مرحله 5 ابتدا باید علائم را به کمک تحریک مغزی و دارودرمانی کاهش داد سپس توانبخشی را شروع کرد. توانبخشی این بیماران بسیار مهم و در کاهش علائم آن‌ها و افزایش استقلالشان بسیار حائز اهمیت است.
فیزیوتراپیست گفت: در توانبخشی این بیماران تقویت عضلات به صورت گروهی، اصلاح نحوه راه رفتن، بهبود تعادل و افزایش توجه حین حرکت انجام می‌گیرد. برای تقویت عضلات دست ها و پاها از تکنیک‌های مختلف تمرین درمانی استفاده می‌شود.
بهرامیان گفت: در این بیماران چرخش تنه نسبت به اندام‌ها و بالعکس می‌تواند سودمند باشد که بدین منظور می‌توان از چرخ مسگری استفاده کرد. بیمار روی این صفحه گرد می‌ایستد و با گرفتن دو میله سعی می‌کند تنه را ثابت نگه دارد و پاها را به طرفین بچرخاند.
وی افزود: بیمارانی که توانایی ایستادن ندارند می‌توانند این حرکات را نشسته انجام بدهند. بدین صورت که دست ها را بالا گرفته و به طرفین بچرخانند و یا دست چپ را به پای راست برسانند و بالعکس و برای اصلاح راه رفتن بیمار باید بدون نگاه کردن به پاها دستورات فیزیوتراپیست را اجرا کند و سعی کند راه رفتنش را اصلاح کند.
فیزیوتراپیست عنوان کرد: تمرین قدم گذاشتن درجا نیز بسیار کمک کننده است به همین علت است که از بیمار می‌خواهیم میله‌ای را بگیرد تا تعادلش حفظ شود سپس پاشنه را جلو قرار دهد و بعد پنجه را عقب بگذارد و این حرکت را چندین مرتبه تکرار کند.
بهرامیان خاطرنشان کرد: بیماران پارکینسونی حتماً باید روزی 30 الی 40 دقیقه راه رفتن در فضای باز و خارج از خانه را داشته باشند. همچنین این بیماران حتماً باید مفاصلشان را در روز چندین مرتبه در دامنه کامل حرکت بدهند.
