کی روش بعد از جام ملتهای 2015 نگاه خود را به مردانش تغییر داد. روزگاری بود که برای فوتبال ما بازی نکردن نکونام و آندو، در هافبک دفاعی، غیر قابل تصور بود؛ اما وقتی نکونام رفت و کی روش آزمون و خطاهایش را در هافبک دفاعی با امید ابراهیمی و کامیابی نیا تجربه کرد و به دیگران بازی داد و از مجموعه این آزمون و خطاها عزت اللهی را برگزید، آن گاه متوجه شد که فوتبال ایران برایش دستمایه قابل انعطافی شده است.
او در اولین گام، سعید عزت اللهی را تبدیل به مرد شماره یک هافبک دفاع تیم ملی کرد و این بازیکن 20 ساله را مرد شماره اول سال 2016 کرد. هیچ بازیکنی در تیم ملی 2016 حتی جلال حسینی به اندازه سعید بازی نکرده است.
وقتی کی روش اساس کار تیم ملی و فعالیت اصلی آن را بر دامنه حضور آزمون، عزت اللهی، بیرانوند، رامین رضاییان، میلاد محمدی، جلال حسینی و احسان حاج صفی گذاشت و متغیر هایش بزرگانی چون شجاعی، تیموریان و دژآگه شدند همه دانستند که فصلی جدید در کار تیم ملی شروع شده است.
برای کی روش، یک هافبک میانی، مردی که در هافبک دفاعی بازی کند، کاپیتان اول است، او کسی را کاپیتان تیم ملی میگذارد که بخواهد با او به جام جهانی برود. وقتی اشکان کاپیتان تیم ملی شد و آندو بعد از رفع مصدومیت هم مرد دقایق پایانی شد، رفته رفته فهمیدیم که صندلی صدارت آندو در تیم ملی پایه هایش شکسته شده است. حالا در ششمین سال حضور کی روش در فوتبال ملی، آندو برای اولین بار نه به خاطر مصدومیت؛ بلکه به یک دلیل فنی از تیم ملی فوتبال کنار گذاشته شد!
