از بین تمام جملات خوبی که درباره قدرت کارگردانی عیاری گفته شده، توصیف مهدی هاشمی به حقیقت نزدیک‌تر است: «او نه‌تنها کارگردان بزرگی است، بلکه قدرت و اراده او به‌گونه‌ای است که می‌تواند شهری را جابه‌جا کند. اگر سینمای ما این قدرت را داشت و از کارگردان‌های کاربلدی مثل کیانوش عیاری بهره می‌برد، چه داستان‌هایی که ساخته نمی‌شد؛ فیلم‌هایی که با قدرت کارگردان‌هایی مثل آقای عیاری می‌توانند به تصویر کشیده شوند؛ کارگردان‌هایی که فقط آنها قدرت ساختن آثار تاریخی بزرگ واقعی را دارند. چندین سناریو از کیانوش عیاری خواندم که همگی شاهکار هستند که خودشان باید آنها را بسازند و امیدوارم بین ساخت آثارش این‌طور فاصله نیفتد و از حضورش در سینمای ایران به نحو احسن استفاده شود» .
مجموعه‌هایی چون «روزگار قریب» و «هزاران چشم»، ساخته کیانوش عیاری توانست مخاطبان بسیاری را با خود همراه کند و تاکنون «روزگار قریب» چندین‌وچندبار از شبکه‌های مختلف سیما بازپخش شده است. کیانوش عیاری که همیشه فاصله دوری از حاشیه و جنجال داشته، در این سال‌ها پیشنهادهای بسیاری در ارتباط با ساخت مجموعه‌های تلویزیونی را با این رسانه در میان گذاشته که هیچ‌یک به مرحله ساخت نرسیده‌اند. قطعا خبر خوش برای دوستداران آثار این کارگردان این است که او بعد از سال‌ها دوری از تلویزیون این‌بار با فیلم‌نامه‌ای که خود به نگارش درآورده، به آنتن سیما بازخواهد گشت.
او درهمین‌باره گفت که بعد از ساخت فیلم سینمایی «کاناپه»، ساخت سریالش با عنوان «٨٨ متر» را آغاز خواهد کرد و این سریال برای شبکه یک سیما ساخته می‌شود. عیاری درباره فیلم‌نامه این مجموعه توضیحی نداد. او به‌دلیل مشغله بسیاری که برای ساخت فیلم جدیدش دارد، برنامه‌ریزی برای ساخت این سریال را به بعد از ساخت «کاناپه» موکول کرده است. ماجرای ساخت سریال «٨٨ متر» به گواه اخبار منتشره، به سال ٩١ برمی‌گردد. عیاری در گفت‌وگویی اعلام کرده بود قصد داشته در سال ٨٧ ساخت این مجموعه را آغاز کند، ولی به دلایل مختلف از جمله تأمین‌نشدن بودجه مالی این کار به تعویق افتاده است. طبق گفته او، داستان این مجموعه در زمان معاصر اتفاق می‌افتد و راجع به آپارتمانی است که به چند خانواده فروخته شده. خبر بازگشت کیانوش عیاری به تلویزیون را می‌توان از منظر تغییروتحولات احتمالی تلویزیون و توجه بیشتر این رسانه به کیفیت مجموعه‌هایش به فال نیک گرفت.
دست خالی رسانه ملی در سریال‌سازی
نمی‌توان این واقعیت را نادیده گرفت که در سال‌های اخیر دست تلویزیون در تولید سریال‌های باکیفیت و پرمخاطب خالی بوده و جای خالی کارگردان‌هایی که آثار پرمخاطبی برای تلویزیون تولید می‌کردند، نمایان‌تر شده است. داوود میرباقری ازجمله کارگردان‌هایی است که با ساخت سریال‌هایی که برخی از آنها نتیجه سال‌ها فعالیت و تحقیق و پژوهش او بوده، یکی از کارگردان‌های محبوب تلویزیون شناخته می‌شود، این در حالی است که فعالیت او در شبکه نمایش خانگی باعث شد تا عملا تلویزیون این کارگردان را از دست بدهد و بسیاری از پروژه‌هایی که او برای تلویزیون تعریف کرده بود به نتیجه نرسند و هرازگاهی خبری مبنی‌بر اینکه او قصد دارد با ساخت سریالی بار دیگر به تلویزیون برگردد، نگاه‌ها را به سمت رسانه ملی و خبرهای تکمیلی‌تر جلب می‌کند، اما حقیقت این است که مذاکرات تلویزیون با بسیاری از کارگردان‌ها به دلایلی که شاید عمده‌ترین آنها مشکلات مالی است به جایی نمی‌رسد و طبعا این مشکلات انگیزه‌های کارکردن با این رسانه را از کارگردان‌ها می‌گیرد. حسن فتحی از دیگر کارگردان‌هایی است که بسیاری از مجموعه‌های تلویزیونی او مخاطب بسیاری داشت.
مجموعه‌هایی که او کارگردانی کرده است، بارها از شبکه‌های مختلف پخش شده، اما فاصله فتحی نیز از تلویزیون با ساخت سریال «شهرزاد» بیشتر شد و این کارگردان تا مدت‌ها سرگرم ساخت فصل دوم این مجموعه برای شبکه نمایش خانگی خواهد بود. کمال تبریزی نیز بعد از مدت‌ها دوری از سیما، با ادامه ساخت سریال «سرزمین کهن» به تلویزیون بازگشت. هرچند در این سال‌ها تلویزیون با داشتن کارگردان‌هایی خوش‌قریحه چون حمید نعمت‌الله، مهران مدیری و... توانست سریال‌هایی موفق روانه آنتن کند، اما طبعا با تعدد شبکه‌های تلویزیونی و خوراکی که برای مخاطب میلیونی این رسانه نیاز است و البته با وجود رقبایی که هرروز به تعدادشان اضافه می‌شود، بیش از پیش حضور کارگردان‌هایی که تفاوت و کیفیت در آثارشان حرف اول را می‌زند احساس می‌شود؛ کارگردان‌هایی که بتوانند با دست بازتری فیلم‌نامه‌هایشان را مقابل دوربین ببرند و با کمترین ممیزی، ارتباط مؤثرتری با مخاطبانشان برقرار کنند.
فیلم‌ساز عیار
«کیانوش عیاری» در همه این سال‌ها به آرمان‌های سینمای آماتور وفادار ماند. در میان سریال‌های او، «روزگار قریب» درخشان‌تر و مرتفع‌تر است، تا آنجا که بسیاری از همکاران او مدعی‌اند بهترین سریال در میان همه سریال‌های دو دهه اخیر است. عیاری بارها گفته این سریال را بی‌هیچ فیلم‌نامه‌ای جلوی دوربین برده است. شب‌به‌شب پیش از فیلم‌برداری، فیلم‌نامه روز بعد را می‌نوشته است. شاید به‌همین‌دلیل زمان‌بندی ساخت آثارش تنها با نظارت مستقیم خود او به نتیجه می‌رسد.
