خبرگزاری روسی اسپوتنیک (Sputnik) در سرویس فارسی خود ذیل عنوان «تنها راه‌حل بحران خاورمیانه» یادداشتی خواندنی شامل توصیه به راهکار پیشنهادی نظام جمهوری اسلامی ایران برای فیصله بخشیدن به مشکلات منطقه، علی‌الخصوص قضیه فلسطین، منتشر نموده است.
مشروح این یادداشت از منظرتان می‌گذرد:
به هر مشکلی در منطقه خاورمیانه بنگریم، یک طرفش به اسرائیل ختم می‌شود. پس اگر این مشکل حل شود، بسیاری از مشکلات دیگر نیز حل خواهد شد.
حدود شانزده سال پیش، آیت الله خامنه ای پیشنهادی را برای حل بحران میان فلسطینی‌ها و اسرائیلی‌ها مطرح کردند و آن اجرای «رفراندوم» بود.
بر اساس همه معیارهای بین المللی، بهترین راه برای حل‌وفصل یک اختلاف، رفراندوم است؛ رفراندومی که همه معیارهای اصالت و صداقت در آن نهفته باشد. یعنی مثلا همه فلسطینی‌ها در جهان را شامل شود یا اینکه همه آوارگان فلسطینی به سرزمین خود برگردند و یک رفراندوم میان همه ساکنان این سرزمین انجام گردد. هرچه همه انتخاب کردند، همان باشد.
ایرانی‌ها بههیچوجه مخالف یهودی‌ها نیستند و هیچ‌وقت به‌دنبال این نیستند که کسی یهودی‌ها را به دریا بیندازد. چگونه است که رفراندوم برای همه جهان خوب است، اما برای فلسطینی‌ها ویهودی‌ها وتصمیم‌گیری برای آینده آن‌ها خوب نیست؟!
این فحوای صحبت رهبر جمهوری اسلامی -که لیدر مبارزه با اسرائیل در جهان است- بود. شاید اگر همان زمان مجامع بین المللی به این صحبت‌ها توجه بیشتری می‌کردند تا بحث‌های جانبی دیگر در مورد ایران، امروزه مشکل فلسطینی‌ها و اسرائیلی‌ها حل شده بود و بسیاری از مشکلات دیگر در منطقه خاورمیانه به‌وجود نیامده بود.
به‌هرحال وقتی رهبر نظام چنین چیزی را بیان می‌کند، یعنی این مسأله نظر جمهوری اسلامی ایران می‌باشد و همه بر آن توافق دارند. بدیهی است در صورتی که چنین اتفاقی پیش می‌آمد، ایران نیز از آن حمایت می‌کرد و شاید هم در اجرای آن کمک می‌کرد و قطعا هر نتیجه‌ای که برآیند آن بود را می‌پذیرفت و قطعا همه گروه‌های مورد حمایت ایران نیز از همین برآیند حمایت می‌کردند.
با توجه به اینکه بسیاری از کشورهای منطقه پس از تشکیل و یا استقلال هیچ‌گونه نظرسنجی مبنی بر خواست ملت‌ها نداشته‌اند و اصلا در بعضی از کشورهای منطقه چیزی به نام انتخابات وجود ندارد، بد نیست همین طرح برای کل منطقه اجرا گردد.
به‌جای اینکه ملت‌های منطقه بخواهند با جنگ وخشونت خواسته‌های خود را تحمیل کنند، رفراندوم برگزار گردد و تکلیف کل منطقه و جهان روشن شود که مردم این کشورها چه می‌خواهند.
تنها نکته ای که اینجا مطرح است، تشکیلاتی می‌باشد که باید این رفراندوم را برگزار کند. سازمان ملل -که اصولا باید برگزارکننده این رفراندوم باشد- که فعلا در گرو پول کشورهای ثروتمند می‌باشد و شاید برخی به سازمان ملل خرده گرفتند که چگونه سازمان ملل عربستان سعودی و کشورهای هم‌پیمانش را از لیست سیاه کشورهای "بچه‌کش" خارج کرده، اما واکنش دبیرکل آن بسیار زیرکانه بود.
آقای «بان کی مون» با اعلام اینکه به‌دلیل فشارهای مالی نام اینان را از لیست سیاه خارج کرده، علی‌رغم اینکه انتقادات بسیاری را متوجه خود و سازمان متبوعش نمود، اما با سیاست به همه جهان گفت که این کشورها باید در لیست سیاه کشورهای آدمکش باشند و به‌دلیل پول و فشار های مالی، سازمان ملل چاره‌ای جز خارج کردن اینان از لیست سیاه نداشت؛ یک کار خیلی زیرکانه از سیاستمداری کارکشته.
با توجه به این موضوع می‌توان گفت که سازمان ملل هم نمی‌تواند ارگان مناسب برای اجرای چنین رفراندومی باشد. لذا باید کشورهای جهان دور هم بنشینند و تعدادی سازمان‌های مردم‌نهاد فراشمولی را انتخاب کنند که اینان مجری چنین طرح‌هایی باشند و بودجه اجرای چنین طرح‌هایی خارج از چارچوب‌های دیگر تأمین گردد.
طرح اولیه ایران برای حل بحران سوریه هم همین بود. اگر توجه داشته باشید، ایران اصرار دارد که مردم سوریه باید رهبر و نظام حاکم بر کشور خود را انتخاب کنند و نه اینکه کشورهای دیگر آن را تحمیل کنند.
این اصرار ایران فقط مربوط به فلسطین و سوریه نیست، بلکه مربوط به همه‌جاست. پس از انقلاب در ایران، فضای عمومی کلا انقلابی بود و نیازی به یک رفراندوم نبود، اما امام خمینی(ره) اصرار داشتند رفراندوم برای تعیین نظام حکومتی برگزار گردد. همین رفراندوم به پایه و اساس سیاست نظام جمهوری اسلامی تبدیل شد.
عملا می‌توان گفت ایران نسخه‌ای را برای دیگران پیچیده که ابتدا خود امتحان کرده؛ بدیهی است که اگر کشورهای جهان همه دست به دست هم دهند تا این رفراندوم میان فلسطینی‌ها واسرائیلی‌ها برگزار گردد و سپس همین رفراندوم را به بقیه کشورها تعمیم بخشند، تکلیف همه روشن می‌شود و دیگر نیازی به جنگ و خون‌ریزی نمی‌باشد.
