گروه سیاسی- برای تحلیل حال و روز این روزهای اصلاح طلبان باید نگاهی به سال 92 و انتخابات ریاست جمهوری داشت، در آن سال اصولگرایان که مغرور از پیروزی در سالهای متمادی در انتخابات ها بودند نتوانستند به وحدت برسند و با تعدد نامزد در صحنه انتخابات حضور پیدا کردند.
به گزارش افکارنیوز، از سوی دیگر اصلاح طلبان تنها یک گزینه در انتخابات داشتند به نام محمد رضا عارف، اما این شخصیت معتدل جریان سیاسی برآمده از تفکر دوم خرداد نیز چندان به مذاق تندروهای مشارکتی و مجاهدینی خوش نمی آمد و از سوی دیگر عارف در نظرسنجی ها نیز سبد رای ضعیفی داشت.
اصلاح طلبان که شرایط سیاسی خود را دچار ضعف و مشکل می دیدند در چرخشی به سمت روحانی رفتند و عارف را مجبور به عقب نشینی و انصراف کردند . ماجرای روحانی و اصلاح طلبان از آن روز که دوم خردادی ها پشت سر او قرار گرفتند شکل تازه ای پیدا کرد، روحانی که سالها عضو جامعه روحانیت مبارز و در طیف اصولگرایان بود با شعار اعتدال پا به رقابت های انتخاباتی گذاشت اما اعتدال مد نظر وی با رای آوری حدود 50 درصدی و به قولی ناپلئونی و حمایت اصلاح طلبان به سمت اعتدال اصلاح طلبی رفت.
روحانی در دولت مجبور شد سهم های متعدی به اصلاح طلبان بدهد اما همین سهم خواهی ها باعث شد دولت یازدهم کارنامه قوی در حل مشکلات کشور نداشته باشد و دولتی ها و اصلاح طلبان نیز از هر فرصتی استفاده و سعی کردند مشکلات را به گردن دولت قبل بیاندازند.
حالا بیش از سه سال از عمر دولت یازدهم گذشته و روحانی بخلاف وعده های انتخاباتی نتوانسته پاسخگوی مطالبات مردم به ویژه در مسائل اقتصادی و فرهنگی باشد و این مساله نشان می دهد وی از اصلاح طلبان چندان دلخوشی ندارد.
اصلاح طلبان نیز که نمی خواهند ضعف های دولت روحانی به پای آنها نوشته شود هر روز با سیاست یک بام و دو هوا با دولت وی برخورد می کنند و طبعا دوست دارند دولت انحصاری انها تشکیل شود اما با کدام نامزد انتخاباتی؟
با نگاهی به جریان اصلاح طلب می بینیم انها نامزدی برای انتخابات جز همان محمد رضا عارف ندارند اما باز هم با او همان مشکلات قدیمی را دارند و از سوی دیگر عارف نیز نمی خواهد به صحنه بیاید پس با این وجود بر خلاف حرف محمد علی وکیلی نماینده اصلاح طلب مردم تهران در مجلس که می گوید :"اصلاح طلبان در ریاست‌جمهوری سال آینده دچار فقر نیرو نیست بلکه با تورم افراد در قامت کاندیدا روبه‌رو است " اما در واقعیت فقر نیرو در قواره ریاست جمهوری را در این جریان می توان مشاهده کرد.
اصلاح طلبان به همین دلیل سعی می کنند با مطرح کردن این موضوع که می خواهند نامزد اختصاصی به جریان رقابت های انتخاباتی بفرستند اولا روحانی را تهدید کنند که از وی حمایت نمی کنند و دوما اینکه اگر روحانی نیاز به حمایت آنها دارد باید به انها سهم بیشتری از دولت بدهند و سوما اینکه مشکلات دولت یازدهم را به دوش نکشند و خود را مبرای از اشتباه نشان دهند.
اصلاح طلبان به دنبال یک تیر و سه نشان هستند اما به نظر می رسد انتخابات ریاست جمهوری سال آینده مانند سال 92 نیست زیرا اصولگرایان دیگر نام محمود احمدی نژاد را در فهرست خود ندارند و راحت تر می توانند به وحدت برسند و این بزرگترین زنگ خطر برای اصلاح طلبان خواهد بود.
