ناگفته پیداست یکی از دلایلی که تماشاگر به استادیوم نمی‌رود، این است که به خواسته‌اش نمی‌رسد. آنچه را می‌خواهد و از تماشای نزدیک بازی تیم محبوبش انتظار دارد، پیدا نمی‌کند و ترجیح می‌دهد از همان پای گیرنده‌های تلویزیون شاهد مسابقه باشد.
یکی، دو فصلی است (بخوانید از زمان حضور برانکو) پرسپولیسی‌ها به خواسته خود رسیده و از حضور در استادیوم لذت می‌برند. شاید در سال‌های گذشته اغلب بازی‌های این تیم جوابگوی انتظارات تماشاگران پرشمار خود نبود اما اکنون شرایط عوض شده است.
پرسپولیس برانکو حتی فراتر از فصل گذشته هم خوب بازی می‌کند و هم برنده از زمین خارج می‌شود تا هواداران خود را راضی و لبخند روی لب به منزل بفرستد. تازه پرسپولیس امروز یک شباهتی به پرسپولیس واقعی پیدا کرده است.
این تیم پرسپولیس شده است اما هنوز جای کار دارد. پرسپولیس می‌برد و دست پر از زمین خارج می‌شود و همین مسئله باعث شده هواداران با رغبت بیشتری بلیت بخرند و به استادیوم بروند. پرسپولیس حالا نه تنها مثل گذشته ارزان و دور از انتظار ظاهر نمی‌شود و هواداران خود را اذیت نمی‌کند بلکه مدعی درجه اول قهرمانی در لیگ شانزدهم نشان داده است.
پرسپولیس فصل جاری توانسته است طلسم خودساخته‌ای که پیش‌تر دچارش شده بود را شکسته و به صدر جدول برسد. این روند نتیجه‌بخش به طور حتم منجر به موفقیت هم خواهد شد. منظور ما از موفقیت، نایب قهرمانی نیست. این تیم برای قهرمانی بسته شده است و این هدف را می‌توان در ساق پای تک‌تک بازیکنان دید. پرسپولیس برانکو برای هر تیمی که بخواهد در مسیر اصلاح و تصحیح اشتباهات گذشته گام بردارد، می‌تواند یک الگو باشد.
مرد کروات برای بازگرداندن پرسپولیس به روزهای اوج و نزدیک شدن به استاندارد یک تیم پرطرفدار بزرگ، خیلی زحمت کشیده و در ابعاد فنی تیمی قابل احترام ساخته که می‌تواند هزاران هوادار را به استادیوم بکشاند.
