طی سه روز گذشته خبر ارسال 400 میلیون دلار پول از طرف دولت آمریکا به ایران خبر ساز شد.
این خبر به طور رسمی از سوی باراک اوباما، رئیس جمهور آمریکا، تأیید شد و این مقام آمریکایی گفت که تنها دلیلی که رسانه ها نسبت به این اقدام واکنش قابل توجهی داشتند پرداخت این پول به صورت نقدی بود.
این 400 میلیون دلار با هماهنگی بانک مرکزی آلمان و سوئیس و به فرانک و یورو و نه به دلار به ایران پرداخت شده است.
این پول در جعبه های چوبی و به صورت نقدی بسته بندی شده و با هواپیما به ایران منتقل شد.
شکی نیست که علی رغم گذشت بیش از یک سال از توافق هسته ای و چندین ماه از آغاز اجرای آن، هنوز درهای مبادلات بین بانکی دلاری و نظام مالی بین المللی آمریکا به روی ایران باز نشده است.
اما چندی پیش بود که دولت بر باز شدن مسیر سوئیفت برای نقل و انتقالات غیر دلاری با ایران تأکید و اصرار کرد و حتی بانک مرکزی در یک شوی تبلیغاتی خبرنگاران را به اداره عملیات سوئیفت این بانک دعوت کرد و اتصال ظاهری سیستم بانکی به بانک‌های ایران را به رخ منتقدان کشید.
از سوی دیگر این حجم یورو و فرانک توسط بانک های مرکزی آلمان و سوئیس تدارک دیده شده بود.
با در نظر گرفتن موارد بالا این سوال مطرح می شود که مگر نه اینکه دسترسی ایران به سوئیفت باز است و مگر نه اینکه با آغاز اجرای برجام موانع نقل و انتقالات پولی بین بانک های ایرانی و خارجی به غیر از دلار باز شده است؟ پس چرا برای انتقال فرانک و یورو به ایران که مشمول تحریم های دلاری نمی شوند نیز از روش های بدوی و پرداخت نقدی از سوی خود آمریکایی ها که مدعی لغو تحریم ها هستند استفاده شده است.
اوباما دلیل پرداخت نقدی این حجم پول به ایران را وجود موانع تحریم در انتقال این پول به ایران از طریق حساب بانکی اعلام کرد.
چرا در حالی که خود دولت آمریکا و به خصوص وزارت امور خارجه این کشور با دعوت از بانک های بزرگ اروپایی به آنها این اطمینان را می دهد که در همکاری با ایران آزاد هستند و مانعی برای این کار وجود ندارد، خود آمریکا برای انتقال فرانک و یورو به ایران که از بانک های مرکزی آلمان و سوئیس تهیه شده نیز از سیستم سوئیفت و یا انتقال بین بانکی استفاده نمی کند؟
