اگر می فهمیدند ما تک تیراندازیم روی آتش کبابمان می کردند!

عباس و حیدر، 2 رزمنده عضو لشکر فاطمیون هستند که اوایل ماه مبارک رمضان امسال در جریان تبادل اسرا در سوریه، آزاد شدند.

-- حیدر: مقصود بچه‌های فاطمیون اصلا پول نیست، بی بی سی حرف‌های خودش را زده است و هر کسی می‌خواهد تبلیغاتی کند تا روحیه بچه‌های فاطمیون و جبهه مقاومت در سوریه را از بین ببرد و بهم بزند.

ما خودمان یک بنا و کارگر هستیم و روزانه 120 هزار تومان کار می‌کردیم و وقتی می‌توانم این مقدار کار کنم چه ضرورتی دارد که به سوریه بروم؟ بچه‌های فاطمیون اصلا مقصدشون پول نیست، بلکه فقط دفاع از مقدسات اسلام، دفاع از حرم حضرت زینب(س)، حضرت رقیه(س) و حضرت سکینه(س) و دفاع از مردم و مسلمانان سوریه است.

اگر دشمن می‌دانست که ما از تک تیراندازان لشکر فاطمیون بودیم، ما را همانجا روی آتش کباب می‌کردند و می‌خوردند ولی ما نگفتیم که تک تیرانداز هستیم چون اگر می‌گفتیم، ما را قطعا می کشتند. چون تک تیرانداز برای آنها مهم است.

وقتی که اسیر شدیم، به ما گفتند که اختصاص شما چیست؟ ما گفتیم که کلاشنیکف داریم. بعد پرسیدند غناص کجاست؟ (کاربر) اس پی جی کجاست؟ (کاربر) موشک کجاست؟ آرپی‌جی‌زن کجاست؟ من گفتم که فاطمیون بخش بخش جدا است و جایی که کلاشنیکف هست، اصلا دیگر هیچ چیزی نیست و اختصاص ما هم کلاشنیکف است و از هیچ چیز دیگری خبر نداریم.

اگر پیش بیاید، باز هم به سوریه می‌روید؟

- عباس: اگر خانواده رضایت بدهد، می‌روم. پوتین و بقیه وسایلم را هم آماده کردم تا بروم. ما حتی روزی که آزاد شدیم و پای‌مان به دمشق رسید، گفتیم که ما نمی‌خواهیم به مرخصی برویم و تهران هم نمی‌رویم. بلکه می‌خواهیم به حلب رفته و دوباره با بچه‌ها یک جا جمع شویم، به‌خاطر شهدا. (بغض عباس)

اما نگذاشتند و گفتند که شما که بعد از 14 ماه آزاد شدید، به مرخصی بروید و با خانواده‌های‌تان دیدار کنید؛ الان هم حاضریم که دوباره برگردیم و به منطقه برویم.

 الان آماده رفتن به سوریه هستید؟

- عباس: بله، الان هم آماده رفتن هستیم تا اگر خواست خدا بود، برویم.

عباس، نمی‌ترسی از اینکه دوباره بروی به جنگ و اسیر شوی؟

- عباس: مرگ حق است، شهادت هم حق است؛ رفقای ما که در اسارت بودیم و آنها شهید شدند، یادشان بخیر. (بغض و گریه)

شهید امیرخان، مفقود الاثر سید رضا حسینی و شهدا و رفقای دیگر، یادشان بخیر. ما روز اولی که آزاد شدیم، یاد رفقایی افتادیم که با ما بودند و نمی‌دانیم شهید شده‌اند یا اسیر، هر وقت به زینبیه می‌رفتیم و می‌آمدیم، با آنها می‌گفتیم و می‌خندیدیم، یادشان بخیر.