بخش فارسی بی بی سی بار دیگر تریبون خود را در اختیار یکی از گروهک‌های مخالف جمهوری اسلامی ایران قرار داد تا او از این شبکه انگلیسی با تأکید بر نبرد مسلحانه و کشتار، از ادعای برقراری دموکراسی در ایران سخن بگوید.
«کومله» که به معنای انجمن و گروه است برای مردم ایران نامی آشنا به نظر می‌رسد. نامی که خاطرات دهه اول انقلاب و به شهادت رساندن مردم بیگناه و نظامیان حافظ کشور را زنده می‌کند.
احزاب اپوزیسیون کرد که اکنون در عراق روزگار می‌گذرانند با برداشتن اسلحه و حمله و قتل ادعا می‌کنند که قصد برقراری دموکراسی و آزاد کردن کردها و مردم ایران را دارند اما این گروه‌ها حتی توانایی اداره حزب خود را ندارند و 37 سال است که مدام دچار انشقاق و انشعاب و درگیری درونی می‌شوند.
"عمر ایلخانی‌زاده" با عنوان دبیرکل "کومله زحمتکشان کردستان" در بی بی سی فارسی حاضر شد. گروهی که او امروز از عراق هدایتش را برعهده دارد یکی از سه شاخه جداشده از "سازمان انقلابی زحمتکشان ایران" است.
کومله‌ها که با حزب کمونیست ایران علیه جمهوری اسلامی متحد شده بودند در سال 2000 میلادی از آن‌ها جدا شدند و در سال 2007 میان خود کومله‌ها اختلاف پدید آمد و هر یک به سویی رفتند.
در حال حاضر "عبدالله مهتدی" دبیر کل "سازمان انقلابی زحمتکشان کردستان ایران" و "عمر ایلخانی‌زاده" دبیر کل "کومله زحمتکشان کردستان" است.
نکته عجیب آن است که این گروه‌های کرد در قرن 21 و سال‌ها پس از فروپاشی کمونیسم و سوسیالیسم، هنوز بر آن افکار منسوخ شده و غیرکاربردی اصرار می‌کنند.
ایلخانی‌زاده با وجود انشعاب‌های فراوان میان کردهای ضد جمهوری‌اسلامی می‌گوید "در دوره‌ای هستیم که ائتلاف و همکاری دارد در میان ما مرسوم می‌شود."
وی مدعی است که "هنوز هم سایه کومله و دموکرات و نفوذشان در میان مردم وجود دارد."
مسأله‌ای که حتی مجری بی بی سی هم نتوانست بپذیرد: «ظاهرا این جریانات فقط در حد اسم باقی مانده‌اند.» عنایت فانی در سخنانی که شاید به قصد تحریک گروهک‌های ضدانقلاب مطرح شده، گفت: «مقایسه کنید با اوایل انقلاب که دو جریان دموکرات و کومله هم دو جریان عمده در کردستان بودند و هم نفوذشان بین مردم زیاد بود و حتی می‌توانستند با دولت مرکزی مبارزه کنند اما الان نمی‌شود.»
شکست خوردیم
ایلخانی‌زاده پذیرفت که در مبارزه مسلحانه با جمهوری اسلامی شکست خورده است اما با این حال دست از سلاح و کشتن مردم برنخواهد داشت.
عنایت فانی از دبیر کل "کومله زحمتکشان کردستان" پرسید: «شما می‌خواهید بگویید علت کنارگذاشتن مبارزه مسلحانه در یک دوره این بود که شکست خوردید و دیدید زورتان نمی‌رسد؟»
ایلخانی‌زاده با تأیید این موضوع ادامه داد: «کاملا درست است. در یک دوره‌ای مبارزه مسلحانه شکست خورد ولی هیچ وقت ما اصل آلترناتیو مسلح و وجود پیشمرگ را کنار نگذاشته‌ایم. مبارزه مسلحانه بخشی از مبارزه است.»
«اگر اسلحه بیشتری داشته باشیم اسلحه برمی‌داریم.» وی با تأیید این مطلب از آموزش نظامی پیشمرگه‌ها گفت: «ما با تمام وجودمان سعی می‌کنیم زمینه‌های رشد و آموزش پیشمرگه‌ها را فراهم کنیم.»
وی در پاسخ به این پرسش بی بی سی که "آیا خودتان را برای روز مبادا آماده می‌کنید؟" به صراحت گفت: بله.
ایلخانی‌زاده که اکنون به همراه نفراتش در کردستان عراق زندگی می‌کند از یک سو تأکید کرد که "نمی‌توان بین کردستان عراق و کردستان ایران جدایی افکند" اما لحظاتی بعد خود اختلاف را آشکار کرد: «دولت اقلیم کردستان عراق به ما گفته که با جمهوری اسلامی مبارزه مسلحانه نکنیم و با سلاح رفت و آمد نکنیم ما در مقابلشان مقاومت می‌کنیم. ما احزاب کرد ایران داریم با هم صحبت می‌کنیم که در مقابل کردستان عراق یک سیاست و برنامه داشته باشیم. ما تا به حال وضعیت کردستان عراق را رعایت کردیم اما الان در دوره‌ای هستیم که سعی می‌کنیم از وابستگی از کردستان عراق بکاهیم.»
جمهوری اسلامی عمدا درگیری ایجاد می‌کند!
ایلخانی‌زاده از درگیری‌های اخیر حزب دموکرات با مرزبانان جمهوری اسلامی حمایت کرد و گفت "ما کنار حزب دموکرات خواهیم ایستاد."
وی که از حفاظت نیروهای نظامی از مرزهای ایران ناراحت بود و مدعی شد: «جمهوری اسلامی به عمد برنامه دارد این درگیری‌ها را بزرگ کند. آن‌ها می‌خواهند برای امنیتی کردن کردستان این درگیری‌ها به وجود بیاید.»
مبارزه سیاسی با سلاح؛ دموکراسی با اختلاف!
دبیرکل "کومله زحمتکشان کردستان" هم خود و گروهکش را فعال سیاسی و مدنی می‌‌خواند و هم می‌گوید "برای اینکه بتوانیم یک مبارزه را بار دیگر گسترش دهیم این کار[حمله به مرزهای ایران] را کار درستی می‌دانم."
وی هدف نهایی و علت مبارزه با جمهوری اسلامی را تجزیه کردستان از ایران دانست و به شعار "دموکراسی برای ایران؛ خودمختاری برای کردستان" اشاره کرد.
ایلخانی‌زاده که تنها تعداد کمی از کردها از او حمایت کرده‌اند و با او در کردستان عراق همراه شده‌اند خود را نماینده مردم کردستان معرفی می‌کند و خواستار جدایی بخشی مهم از سرزمین ایران می‌شود.
وی در حالی با نیروهای محدود و معدود خود از دموکراسی سخن می‌گوید که احزاب کرد مخالف جمهوری اسلامی ایران در سه دهه گذشته حتی نتوانسته‌اند خود را اداره کنند و مدام در میانشان انشعاب و انشقاق به وجود می‌آید.
آیا کسی که جایگاهی میان کردها ندارد می‌تواند به نمایندگی از آن‌ها سخن بگوید؟ آیا گروهک‌هایی که نمی‌توانند جمع خود را اداره کنند می‌توانند ادعای دموکراسی و اداره جامعه را داشته باشند؟ آیا هیچ کشوری را سراغ داریم که به گروهک‌های تجزیه‌طلب اجازه فعالیت آن هم از نوع مسلحانه بدهد؟
