به نقل از عصر مُهـر، برای مردم جنوب بسیار قابل احترام و مقدس است، نخل برای این مردم یک درخت نیست بلکه یک باور و یک فرهنگ است.
مردم شهرستان مهر بخشی از آداب، رسوم و باور های اجتماعی خود را مدیون آن می دانند و بوسیله آن ماندگار و به ارث می گذارند.
نخل اعتقاد، اقتصاد و اشتغال مردم جنوب کشور خصوصاً مردم شهرستان مُهر است و کمتر خانه و باغی پیدا می شود که نخل کاشت اولیه ی آن نباشد.
نخل برکت حیاط و حیات خویش می دانند و اولین نهالی که بعد از حفر چاه و حصار کشی غرس می شود نخل است این درخت کم ادعا و همیشه سبز است که پا به پای مردم جنوب در برابر گرما و تشباد های خاص این منطقه مقاومت می کند.
اگر سالی به خاطر کمی باران دشت ها شرمنده سفره های مردم شوند وکشت گندم و جو که غالب کشت این شهرستان و این منطقه است و مردم سخت کوش را به آینده امید دهد؛ خارک، خرما و رطب نخلها کام های اهالی این دیار را شیرین می کند.
نخل شباهت زیادی به انسان دارد و شاید اشتراک درخلقت است بنا به بیان رسول اکرم که فرموده: «نخل از باز ماندۀ گل آدم آفریده شده است» و واحد شمارش درخت نخل "نفر" است.
احساس عجیبی دارند، عاشق می شوند، حتی اگرآب ازسرشان بگذرد خفه می شوند، رهایشان کنی احساس غربت می کنند، شاید همین وجوه شباهت است که نخلداران در هنگام آبیاری، هرس و برداشت محصول با نخلها گفتگو می کنند.
بسیار ساده و صمیمی درد دل می کنند نخلها در تمام طول سال چون انسانی مستجاب الدعوه دست به آسمان دارند و سخاوتمندانه آنچه را طلب کرده اند پیشکش سفره ها می کنند تا شرمندۀ عیال نخلداران نشوند.
هیچ جزیی از اجزایشان بلا استفاده نیست؛ تنۀ آنان سقف محکم خانه های مردم جنوب است و شاخ و برگشان سایبان تابستان، کپری که سایۀ آن دلربا وآرامش بخش است «تک» زیراندازی مقاوم که از الیاف و شاخ و برگ آن می بافند.
طناب، انواع سبد و زنبیل، جارو و بادبزن، حتی آشیانۀ طیور(گرگور یا کُت)و درب منازل و باغها(گردینه) از گُرد آب انداختۀ نخل می سازند.
درعروسی ها هم شاخ و برگ سبز آن (پیش، یا پش) جزء همیشگی حجلۀ عروس و داماد و حنابندان است و در عزا نیز استفاده می شود.
و بر چوب سبز آن (بُلُت ) آیــة الکرسی و ادعیّۀ دیگر می نویسند(جریدتین) و درکفن میت قرار می دهند، گویا قرار نیست رابطۀ انسان و نخل درهمین دنیا تمام شود و باهم آمده اند و با هم می روند و درکنارهم محشورمی شوند.
کاشت و تکثیر نخل هم آداب خاصّ خود را دارد، می گویند بهترین زمان برای کاشت یا غرس آن هنگام برداشت جو و گندم (بعد از جورین)، هنگام پنگ بر و دیذ لَشت(یعنی ابتدای رنگ شدن خارک نخلی به نام لَِِشت است) که فَسیل (پاجوش) یاتیم را با مهارت خاصی از نخل مادر جدا می کنند تا به گود بیاندازند تُرم آن یعنی نقطه اصلی پاجوش به نخل باید استادانه قطع شود و بعد از کاشت آبیاری و حراست مرتب باشد این کارها درهر مرحله ای باذکری خاص و ادعیه ای که به اعتقاد مردم بر می گردد برای خیر مسلمانان غرس می کنند و از آنان نیز دریغ ندارند.
