در سرمقاله روزنامه ابتکار به قلم مهدی نیاکی آمده است:
در موج‌خیز اخبار عزل ها و استعفاها و تایید و تکذیب ها چنین به نظر می‌آید که اوضاع به کام طعنه زنندگان و مخالفان است. حال آنکه این سخن دیروز و امروز است. فردا اما روز دیگری است. روزی برای آنانکه باید پاسخ دهند که در روزگار اعداد و ارقام هول آور اختلاس ها و تخلف ها کجا بودند و چرا سخنی نگفتند و تبی نساختند و از این همه امکان دسترسی به اسناد و مدارک چرا بهره ای نبردند؟
آن روز که تنها محمل سخن گفتن از پاکدستی، تریبونی بود و تنها سند، کاغذی که لیست متخلفان در آن بود وهرگز افشا نشد؛ و آمارها که در هم می ریخت و ارقام که وارونه می شد و اسناد که به دست جعل سپرده می شد و مدارک که به ناکجا می رفت و سرانجام از لابلای آن همه پنهانکاری و انکار، باز هم دست تخلف و انحراف آشکار بود و با این همه از این همه مدعیان که جلوه در رسانه ها و سایت ها می کنند کسی نبود بازخواستی یا کنایه ای یا پرسشی به میان آورد. نبود و نبود تا امروز باور کنیم که این همه تب و تاب و هیاهو از سر دلدادگی به حقوق ملت و نگرانی از غارت بیت المال است.
این روزها اما می گذرد؛ و دولت اعتدال بهانه نباید بیاورد که چون پیشینیان آن کار که باید، نکردند ما نیز از آن معاف هستیم. رییس دولت اثبات کرد که خود را در برابر آنچه تخلف است معاف نمی داند. پس نخستین قلم را او زد که به زیردستان نوشت که پیگیری کنند و دنبال گیرند و گرفتند تا به این کناره گیری ها رسید که اینک عده ای با این همه ذوق و شوق آن را بازتاب می دهند.
بدهند. متخلفان - هرکه و از هرکجا باشند - باید به دست قانون سپرده شوند و این آزمون دولت اعتدال است. آزمونی که باید سرانجام یک دولت، خطر می کرد و زیر باری تا به این اندازه سنگین می رفت تا هرکه به هر دلیل دست از پا خطا می کند و دست در حریم اعتماد دولت و ملت می برد و نان به رنج مردمان می زند و می خورد، در هزارتوی گوشه ها و زاویه ها حتا بداند که در امان نیست. آزمون دولت روحانی است که متخلفان در دولت او شجاع و جسور و سینه‌ستبر نباشند.
آلودگان را دست بلرزد و خوف بگیرد از اینکه دولتی هست و در آن کسانی هستند که سرانجام مشت های بسته را می گشایند و این یعنی تلاش دولت برآمده از رای ملت برای بازگرداندن اعتماد ملت.
وگرنه در همه جا و همیشه، ناپاکان و دست درازان هستند. در همه جا و همیشه اینان از هزار گذرگاه به امن و امان رد می شوند. در کشورهای مدعی و مشهور در جهان حتا، به وقت افشای تخلفات، می توان دید که فاسدان، مجموعه ای و شبکه ای بوده اند و در اقصای دولت و بخش های خصوصی و نهادهای اقتصادی ریشه داشته اند.
اما دولتی می تواند ادعای پاکدستی کند که اثبات کند به محض اطلاع و جمع آمدن اسناد و مدارک از آن عبور نکرده و به دلیل خویشی و همکیشی های سیاسی و گروهی و جناحی بر آن چشم نبسته است و گناه گناهکاران را بر آفتاب افکنده و آن را در برابر چشم های ملت بررسی کرده است.
تنها چنین دولتی است که می تواند ادعا کند «فساد هست، اما کم است. تخلف هست، اما غیررسمی و کشف ناشده است. متخلفان به زاویه ها می خزند و آبروی خویش را به قمیت های گزاف می خرند. اما در دستگاه ما حسابی هست و کتابی هست و سرانجام گذار همگان به این دباغخانه دولتی می افتد و آن گاه حساب پاکان از دیگران آشکار خواهد شد.»
دولت روحانی به همین سیاق بماند. باید بماند به همین رسم که رسم پاکدستی است و صبر کند تا این چند روزه گردافشانی ها و غبارافکنی ها به پایان برسد. آن روز، آفتاب حقیقت طالع خواهد شد و مردمان هوشیار اهل محاسبه و مقایسه و حساب و کتاب، محک تجربه در میان خواهند آورد. تا سیه روی شود هرکه درو غش باشد.
