تمام طرفداران استقلال تا چند سال پیش علیرضا منصوریان را به عنوان یکی از بازیکنان محبوب خود در نقش کاپیتان و رهبر داخل مستطیل سبز می دیدند. بازیکنی که همواره رابطه خوبی با بازیکنان، مربیان، مدیران و از همه مهمتر طرفداران داشت و در این سال ها که از فوتبال خداحافظی کرد و از تیم محبوبش دور بود نیز همواره نامش روی سکوها به گوش می رسید.
ناکامی های متوالی استقلال در فصول گذشته توام شد با رشد و پیشرفت علی منصور در کسورت مربیگری تا همین که تغییرات روی نیمکت قطعی شد نام او دوباره به عنوان کاندیدای اول مطرح شود. این بار بر خلاف فصل گذشته علی منصوریان زودتر از چیزی که تصور می شد با باشگاه به توافق رسید تا ماموریتی دشوار همچون بازگرداندن استقلال به قله موفقیت را به دوش بگیرد.
در بازگشت دوباره به استقلال اما طرفداران علی منصوریانی متفاوت با سال های گذشته دیدند.نه دیگر خبر از آن کاپیتان سرحال و قبراق با بدن ورزیده بود نه دیگر از آن خنده ها و شوخی ها بلکه یک مربی جوان و باانگیزه را می دیدند که آمده تا به قول خودش استقلالی بسازد باب میل این همه طرفدار.منصوریان در تمرینات روزهای گذشته هر گاه لازم بود باشگردانش با لطافت برخورد کرد و هر گاه لازم بود چشم غره رفت و عصبانیتش را به رخ کشید تا دیسیپلین نفر اول بودن را از همین ابتدا نشان بدهد.
