به نظر که همه چیز سر جای خودش است. هرچند مسئولان پرسپولیس به نظر خودشان چراغ‌خاموش جلو می‌روند و کمتر مقابل خبرنگاران حاضر می‌شوند اما در باطن‌شان غرق رضایت هستند. از چهره علی‌اکبر طاهری و لبخندش هنگام قرارداد با وحید امیری می‌توان به عمق این خوشحالی پی برد. شاید روزی که به گوش وزیر ورزش رساندند کجایید که استقلال ریخت و پاش کرده و چنان کرده، فکرش را نمی‌کردند خودشان هم در کوزه می‌افتند.
در اینکه استقلال هم زیاده از حد پایش را از گلیمِ مالی‌‌اش دراز کرده، شکی نیست. همین لفظ دو سورپرایز ویژه که از زبان علی‌منصور درآمده، برای بالا رفتن قیمت‌ها کافی است اما اینجا بحث بازارمکاره پرسپولیس است. این روزها واژه قابل تأملی از زبان مسئولان پرسپولیس بابت جذب ستاره‌هایی که به آنها شاه‌ماهی می‌گویند، درمی‌‌آید.
واژه «خیرین» را باید به لغات فوتبال‌مان اضافه کنیم. خیرینی که وزارت ورزش آنها را رد صلاحیت می‌کند اما آنها این اجازه را دارند تا در نقل و انتقالات توفان به پا کنند و مظنه را با جیب‌های پرپول‌شان بالا و پایین کنند.
پرسپولیس سرمست است از خرید وحید امیری. اگر این چیزک‌هایی که مردم می‌گویند درست باشد، رقم قابل توجه دو میلیارد تومان را کجای دل‌مان باید بگذاریم؟ آیا حفظ امید عالیشاه سخت‌تر از پرداخت این پول بود؟ وحید امیری هم بازیکن خوبی است، هم جوان عاقلی. او نیازی به تعریف ندارد اما اگر لقب شاه‌ماهی را به امیری بدهیم، به ستاره‌های جوان و آینده‌دار‌تر چه باید گفت؟ اگر برای امیری که گفته می‌شود مبلغ ۶۰۰ میلیون تومان آن را نقد گرفته، این پول داده می‌شود برای از او بهتر چقدر باید هزینه کرد؟ شاه‌ماهی‌ای که علی‌منصور شاید برای از دست دادنش خیلی مغموم باشد، اگر رقمی کمتر از یک میلیارد قرارداد بسته باشد، چطور می‌شود ۶۰۰ میلیون آن را اول کار گرفته باشد؟ به نظر می‌رسد وزارت ورزش نباید جاده نظارتش را یک‌طرفه کند و همه نگاه سنگین خود را روی یک تیم بیندازد.
پرسپولیس هنوز نیاز به بازیکن دارد. برانکو هنوز ضعف‌های فصل پیش را بهبود نبخشیده اما آیا ته حساب سرخپوشان هنوز پولی هست؟ این پول‌ها از کجا می‌آید؟ یعنی پول خیرین ته ندارد؟ اگر این خیرین هستند که به پرسپولیس کمک می‌کنند، نقش سرپرست باشگاه چیست؟ وظیفه اسپانسر چه می‌شود و از همه مهم‌تر تکلیف بودجه باشگاه چیست؟
پرسپولیس باید هم برای حضور قوی در لیگ قهرمانان قدرتمند بسته شود. بر بخیلش لعنت اما در روزهایی که استقلال زیر تیغ رفت، آیا جولان قرمزها طبیعی است؟
اردوگاه سرخ‌ها مملو از خبرهایی است که هنوز محقق نشده است. شجاع خلیل‌زاده، مهرداد محمدی، مسعود حسن‌زاده و کاوه رضایی؛ اگر پرسپولیس اینقدر مایه‌دار است، چرا اینقدر بدهکار است؟ مبلغ رضایتنامه همه این بازیکنان روی هم چیزی حدود چهار میلیارد تومان می‌شود. به نظر می‌رسد باید یکی همان‌طور که دست استقلالی‌ها را برای وزیر رو کرد، شاخک‌های وزارت را به سمت پرسپولیس هم بچرخاند.
از همه مهم‌تر این است که بهای این همه ارزش مالی گذاشتن به چنین بازیکنانی قرار است چه باشد؟ آیا استقلال خوزستان با تیمی بدون ستاره برای درس گرفتن کافی نیست؟ راستی پرسپولیس از مثلاً آکادمی خود برای فصل جدید چند بازیکن جذب کرده است؟
