ماهواره سینا، نخستین ماهواره و کاوشگر فضایی ایران بود که ۶ آبان ماه سال ۱۳۸۴، روی یک موشک ماهواره‌بر کاسموس-۳ام روسی از پایگاه فضایی پلستسک به فضا پرتاب شد و با موفقیت در مدار اختصاصی ایران قرار داده شد. پس از پرتاب این ماهواره، دیگر خبری از وضعیت آن در فضا منتشر نشد. اکنون که چند سالی از آن ماجرا گذشته است، محمدمهدی‌نژادنوری، مشاور وزیر دفاع و رئیس حوزه تولید علم و فناوری‌های دفاعی - امنیتی معاونت امور راهبردی ستادکل نیروهای مسلح به این مساله اشاره کرده و گفت: «ماهواره‌ای با عنوان ماهواره «سینا» داشتیم.
برای پرتاب این ماهواره از کشورهای مختلف درخواست کردیم ماهواره ما را در مسیر پرواز بگذارند اما آنان نپذیرفتند» در نهایت روس‌ها این ماهواره را به فضا پرتاب کردند اما مهدی‌نژادنوری می‌گوید «از سرنوشت این ماهواره اطلاعی در دست ایران نیست». او در تشریح این وضعیت از عبارت «تحریم نانوشته علیه ایران» استفاده کرده است. مشاور وزیر دفاع که با تسنیم گفت‌وگو می‌کرد، به سرنوشت ماهواره مصباح نیز اشاره‌ای داشت. او گفت: ماهواره «مصباح» را که سازمان پژوهش‌های علمی و صنعتی طراحی کرده و ساخته بود برای پرتاب به ایتالیا ارسال کردند که هنوز در ایتالیا مانده و آن را بازنگردانده‌اند.
هر چند محسن بهرامی، رئیس سازمان فضایی ایران در گفت‌وگو با مهر، از تلاش‌ها برای بازپس‌گیری ماهواره بلوکه شده «مصباح» از کشور ایتالیا با استفاده از فضای پسابرجام خبر داده ولی تاکنون این اتفاق نیفتاده و همچنان سرنوشت این ماهواره ایرانی در ابهام قرار دارد. البته یکی از دلایل عدم بازگشت این ماهواره به کشور، بی‌میلی دولت به عرصه هوا و فضاست؛ چه؛ دولت یازدهم ماهواره «شریف‌ست» را که توسط بیش از یکصد تن از دانشجویان و اساتید دانشگاه شریف طراحی و ساخته شده بود و قرار بود آذر 92 از آن رونمایی و تحویل سازمان فضایی شود را به صورت «گازانبری» از میان برداشت و این ماهواره بومی هیچگاه به فضا پرتاب نشد.
البته مقابله دولت با توسعه این دانش در شرایطی که آمریکا و کشورهای غربی مانع دستیابی ایران به این علوم می‌‌شوند، به اینجا محدود نشده و دولت حتی سازمان فضایی ایران را نیز منحل کرد تا طرف غربی با خیالی آسوده تمرکزش را بر دانش هسته‌ای ایران قرار دهد. براساس این گزارش، پیش از روی کار آمدن دولت یازدهم و به جهت مانع‌تراشی کشورهای غربی در دستیابی ایران به دانش نوین و اعمال تحریم علیه دستیابی به تجهیزات با کاربرد غیرنظامی، ایران در علوم استراتژیک راهکار بومی‌سازی را بویژه در دانش هسته‌ای و هوافضا در دستور کار خود قرار داد. معاون پژوهشی وزیر علوم در دولت دهم در این باره گفت: اکنون کشورهای همپیمان سلطه و استکبار جهانی از ارائه ساده‌ترین چیزها به علت تحریم به ملت ما دریغ می‌کنند، حال می‌توانید باور کنید که ماهواره بسازید و برای شما پرتاب کنند و کنترل آن را به دست‌تان بدهند؟ آنها حتی برخی کانال‌های تلویزیونی ما را قطع کردند و اگر بتوانند چاپ مقالات ما در مجلات معروف را هم سلب می‌کنند و از ورود مقالات علمی به کشور نیز جلوگیری می‌کنند، چه طور انتظار دارید در یک عرصه بسیار کلیدی و مهم چون قرار دادن ماهواره در مدار به توفیق ما کمک کنند؟ وی افزود: برخی می‌گویند چین این کار را انجام می‌دهد اما مگر همین چین در دوران تحریم با ما راحت کار کرد؟ این امر در صورتی امکانپذیر می‌شود که دست از استقلال‌مان برداریم و آن‌طور که دیگران ترسیم می‌کنند، سلطه جهانی را بپذیریم. بله! در این شرایط آنها کارهای نمایشی برای ما انجام می‌دهند، درست همانند حالا که برای برخی کشورهای منطقه به صورت سفارشی برخی کارها را انجام می‌دهند و این چیزی نیست که در شأن ملت ما با سوابق تمدنی چندهزار ساله باشد. مهدی نژاد نوری افزود: اگر کشوری در عرصه موشکی توانمندی نداشته باشد و بخواهد به قابلیت پرتاب ماهواره برسد، باید به این دانش و فناوری مجهز شود. این کشورها باید خواسته خود را از طریق دیگران برآورده کنند که عملا این امر برای ما با توجه به تجربه ماهواره «مصباح» و «سینا» منتفی بود لذا خود باید اقدام می‌کردیم و برای این کار به ناچار می‌بایست دانش و فناوری موشکی را در کشور توسعه می‌دادیم
. مهدی نژاد نوری با بیان اینکه «عرصه‌های هواشناسی، مخابرات، کشاورزی و بسیاری دیگر از حوزه‌هایی که با زندگی روزمره مردم سر و کار دارد، وابسته به ماهواره هستند» تاکید کرد: کره‌جنوبی 400 میلیون دلار با روسیه قرارداد بست و هزینه کرد تا ماهواره‌اش را در مدار قرار دهد. آنها 6 بار موشک آوردند و نتوانستد پرتاب کنند و بار هفتم که ماهواره پرتاب شد، در فضا گم شد اما ایران ماهواره امید را با توان صددرصد بومی به فضا پرتاب کرد. مهدی نژاد نوری افزود: اکنون که این قدرت را در عرصه هوافضا پیدا کرده‌ایم، چرا باید عقب‌نشینی کنیم؟ چرا نباید در مسیر حرکت شتاب بگیریم؟ علت چیست؟ همه شواهد حاکی از آن است که پیشرفت اقتصادی در آینده بدون هوافضا امکانپذیر نیست
