تیم ملی والیبال ایران در رقابت‌های انتخابی المپیک به میزبانی ژاپن فراتر از انتظار ظاهر شد و توانست جواز حضور در رقابت‌های المپیک 2016 را کسب کند تا این نسل از مردان والیبال تاریخ‌ساز شده و برگی زرین در تاریخ والیبال ایران را رقم بزنند. شاگردان لوزانو با درخشش در سرزمین آفتاب تابان توانستند خود را در ورزش ایران جاودانه کنند.
سعید معروف، مهدی مهدوی، امیر غفور، شهرام محمودی، فرهاد ظریف، مهدی مرندی، سید محمد موسوی، عادل غلامی، آرمین تشکری، مصطفی شریفات، میلاد عبادی‌پور، فرهاد قائمی، حمزه زرینی و مجتبی میرزاجانپور نام‌هایی است که باید تا همیشه آنها را در خاطر نگه داشت، چراکه همین‌ها برگ زرینی از تاریخ والیبال و ورزش ایران را ورق زدند.
تیم ایران در رقابت‌های انتخابی المپیک تنها یک شکست و 6 پیروزی کسب کرد تا بالاتر از تیمی مانند فرانسه، یکی از قدرت‌های جهان قرار بگیرد. مردان لوزانو برای حضور در این تورنمنت مهم و سرنوشت‌ساز برنامه‌ریزی‌های فشرده‌ای انجام دادند و تمرینات بسیار سختی را در تهران زیر نظر کادر فنی برگزار کردند.
وقتی تابلوهای نصب شده در اتاق آقای رئیس یادمان می‌آید، می‌بینیم که داورزنی هم برای آینده والیبال برنامه داشته است، برنامه‌ای در حد درخشش در رقابت‌های انتخابی المپیک و حضور در ریو که حالا دیگر باید روی آن خط قرمزی به نشانه محقق شدن کشید و درخشش در ریو را جایگزین آن کرد.
در رقابت‌های انتخابی المپیک کمتر کسی فکر می‌کرد که ایران بتواند با قرار گرفتن روی سکو بلیت ریو را بگیرد، اما شاگردان لوزانو فراتر از انتظار و قاره کهن ظاهر شدند و هم روی سکو ایستادند و هم مسافر ریو شدند. حالا حلقه‌های المپیک که 52 سال حسرت و طلسم برای والیبال ایران بود شایسته پنجه‌های طلایی شد.
پروسه موفقیت بعد از ناکامی در جام‌جهانی و قطع همکاری با کواچ استارت خورد؛ مسئولان فدراسیون بلافاصله و به دور از هیاهوی رسانه‌ای بهترین گزینه‌ها را انتخاب کردند. لوزانو به همراه سیچلوی نام آشنا برای والیبال ایران هدایت تیم ملی را برعهده گرفتند. مردم ایران خاطره خوبی از پیرمرد آرژانتینی سابق یعنی خولیو ولاسکو داشتند و امیدوار بودند تا بار دیگر یک آرژانتینی بتواند والیبال ایران را به آرزوی دیرینه‌اش برساند.
لوزانو که درگیر لیگ لهستان بود کارهای ابتدایی را به سیچلو داد؛ او هم سنگ تمام گذاشت و پس از انتخاب برترین‌ها، تمرینات را با قدرت آغاز کرد. رائول خودش هم به ایران آمد و کار رنگ و بوی جدی تری به خود گرفت. تمرینات پرفشار و طاقت‌فرسا و چند بازی دوستانه با تیم‌هایی همچون فرانسه، چین و لهستان هم در دستور کار بود.
تیم ملی نفرات اصلی خود را شناخت و راهی ژاپن شد؛ کار برای هیچ تیمی آسان نبود و حتی تیم مانند ونزوئلا هم می‌خواست که دست پر سرزمین آفتاب تابان را ترک کند. امکانات جدیدی مانند تکنولوژی چشم عقاب هم وارد میدان شده بود تا کوچکترین اشتباهی در جریان مسابقات صورت نگیرد. بازی اول ایران با استرالیا بود؛ جدالی که همه به خوبی از حساسیت آن با خبر بودند. شاگردان لوزانو از همان ابتدا راسخ و محکم بودند و توانستند با نتیجه 3 بر صفر و با امتیازهای 25 بر 19، 25 بر17، 25 بر 18 استرالیا را مغلوب کنند. به واقع بازی دوم ایران برابر کانادا، دومین بازی سرنوشت‌ساز ایران بود که اگر شاگردان لوزانو در آن پیروز می‌شدند گام بلندی به سمت ریو برداشته بودند که البته همین اتفاق هم افتاد. تیم ملی والیبال ایران هرچند بازی را خوب شروع نکرد اما توانست با نتیجه 3 بر 2 و با امتیازهای 29 بر 27، 25 بر 19، 20 بر 25، 21 بر 25 و 14 بر 16کانادا را شکست دهد.
فرانسه، سومین حریف ایران تیمی بود که تا کنون پیروزی بر این تیم را تجربه نکرده بودیم و این بار هم نتوانستیم طعم شیرین پیروزی بر فرانسه با بچشیم. شاگردان لوزانو در سه متوالی و با امتیازهای 20 بر 25، 18 بر 25 و 22 بر 25 مغلوب خروس‌ها شدند تا نخستین شکست را در این دوره از مسابقات تجربه کنند. مردان لوزانو که اکثرشان تجربه 4 سال قبل را تجربه کرده بودند در بازی بعدی خود به مصاف ژاپنِ میزبان رفتند و بدون توجه به حضور هزار تماشاگر توانستند با نتیجه 3 بر یک و با امتیازهای 20 بر 25، 25 بر 19، 22 بر 25 و 25 بر 27 سامورایی‌ها را شکست دهند تا با پیروزی بر دومین تیم آسیایی شانس ایران برای حضور در ریو پررنگ‌تر شود.
تیم ملی چین سرسخت‌ترین حریف آسیایی ایران در رقابت‌های انتخابی المپیک بود. شاگردان لوزانو اگر می‌خواستند صعود خود به ریو را قطعی کنند باید از سد دیوار چین عبور می‌کردند. بازی ایران و چین بسیار نزدیک دنبال شد و در پایان شاگردان لوزانو توانستند با نتیجه 3 بر 2 و با امتیازهای 26بر24، 22بر25، 25بر19، 17بر 25 و 18 بر 16 چین را مغلوب کنند تا راه صعود ایران به المپیک هموارتر از گذشته شود.
تیم ملی ایران برای صعود قطعی به ریو تنها به یک پیروزی در دو بازی آینده خود نیاز داشت. لهستان که پیش از رویارویی با ایران صعود خود را به المپیک قطعی کرده بود با تیم دوم خود برابر شاگردان لوزانو صف‌آرایی کرد و ملی‌پوشان ایران هم به خوبی از این فرصت استفاده کردند و توانستند با نتیجه 3 بر یک و با امتیازهای 20 بر 25، 18 بر 25، 25 بر 20 و 32 بر 34 حریف اروپایی و قدرتمند خود را مغلوب کنند تا بازی آخر با ونزوئلا کاملاً تشریفاتی شود. هفتمین خان والیبال ایران برای رسیدن به المپیک تیمی بدون پیروزی به نام ونزوئلا بود. شاگردان ناچی در این مسابقه چیزی برای از دست دادن نداشتند و کمی ایران را اذیت کردند. لوزانو تیم دوم خود را وارد میدان کرد و در پایان با نتیجه 3 بر 2 و با امتیازهای 25 بر 23، 27 بر 29، 21 بر 25، 25 بر 18 و 15 بر 8 هم به پیروزی رسید.
در پایان این دوره از مسابقات تیم های ملی والیبال لهستان و ایران با 6 برد و 15 امتیاز در رتبه‌های اول و دوم جدول این رقابت‌ها را به خود اختصاص دادند. فرانسه نیز با پنج برد و 15 امتیاز در رتبه سوم باقی ماند و کانادا با 4 پیروزی و 12 امتیاز رتبه چهارم را به خود اختصاص داد و هر چهار تیم سهمیه المپیک به دست آوردند.
تیم‌های استرالیا، چین، ژاپن و ونزوئلا نیز در رتبه‌های پنجم تا هشتم قرار گرفتند. ژاپن که میزبان المپیک 2020 خواهد بود و سه تیم دیگر باید خود را برای چهار سال آینده و رقابت‌های انتخابی المپیک 2020 آماده کنند.
بدون شک راز موفقیت والیبال ایران در رقابت‌های انتخابی المپیک و یا بهتر بگوییم راز درخشش ستاره‌های ایران در رقابت‌های اخیر همدلی، انگیزه، همت، غیرت، حمایت و برنامه‌ریزی دانست. زمانی که 6 نفر در زمین بودند بیش از 6 نفر هم بیرون زمین بودند که به اندازه نفرات اصلی استرس داشتند و با هر امتیاز خوشحال و ناراحت می‌شدند. والیبال ایران بازهم توانست شادی را خانه ایرانی‌ها بیاورد و جای خود را در دل مردم بیش از پیش باز کند.
به هر حال حالا مردان والیبال ایران به آرزوی 52 ساله تحقق بخشیدن و در این روزهای خوشی برای والیبال جای مرحوم حسین معدنی و رضا ابراهیمی که سال‌های برای همین ملی‌پوشان زحمت کشیده‌‌اند خالی است. شاگردان لوزانو و مسئولان فدراسیون والیبال بلافاصله بعد از بازگشت از ژاپن باید به فکر رقابت‌های پیش‌رو از جمله لیگ جهانی و المپیک 2016 باشند.
به گفته خیلی از کارشناسان نسل کنونی والیبال ایران توانایی رفتن روی سکوی المپیک را دارد، اما باید دید که آیا از این پتانسیل به خوبی استفاده می‌شود یا خیر؟ضمن اینکه بدون شک مسئولان فدراسیون و در راس آنها داورزنی به عنوان رئیس فدراسیون باید فکری به حال آینده والیبال ایران کند، جایی که بعد از المپیک گفته می‌شود خیلی از ستاره‌های معروف و کنونی تیم ملی در فکر خداحافظی هستند.
