کشور جمهوری اسلامی ایران از جمله کشورهایی است که فرهنگ ها و قومیت های متفاوتی را در خود جای داده است از جمله قوم هایی که همواره در روزهای سخت به دفاع از کشور پرداخته اند و همواره یکی از پایه های نظام جمهوری اسلامی ایران به حساب می آیند.
گویش و لهجه، اصولاً نماد فرهنگ و هویت یک منطقه به شمار می آید به طوری که سالیان طولانی در گوشه و کنار این خاک مقدس مردمان از لهجه شیرین مادری خود با یکدیگر سخن گفته اند و آن را به نسل های بعد انتقال داده اند.
استان سیستان و بلوچستان یکی از استان هایی است که مردمان آن با دو لهجه بلوچی و زابلی سخن می گویند و همواره تا به امروزه با توجه به اهمیت این گویش آن را پاس نگاه داشته اند.
اما امروزه در بسیاری از خانواده ها دیده می شود که زبان اصیل سیستانی را به فراموشی سپرده اند و همواره به فرزندان خود با لهجه فارسی صحبت کرده و این خود می تواند لطمه ای بزرگ به گویش شیرین سیستانی وارد کند.
همچنین این امر در بسیاری از ادارات سیستان نیز مشاهده می شود که کارمندان یک اداره با هم و یا ارباب رجوع به لهجه فارسی حرف می زنند و این عوامل می تواند سر آغاز فراموشی لهجه سیستانی در زادگاه رستم و یعقوب لیث صفاری شود.
امروزه با توجه به پیشرفت علم میطلبد که به گسترش زبان فارسی و ترویج آن در فرهنگ های مختلف کوشا بود اما باید لهجه و گویش مادری خود را نیز در کنار زبان فارسی حفظ کرده و آن را به نسل های بعدی انتقال داد.
به گفته برخی از هموطنان ترکمن گفته می شود که این قوم عزیز ایرانی تا سن 2 و سا 3 سالگی به فرزندان خود لهجه ترکمنی را یاد می دهند و سپس کودک را با زبان فارسی اصلی آشنا می نمایند، میطلبد که خانواده های سیستانی نیز در حفظ و نگهداری گویش مادری خود کوشا بوده تا در سال های آینده به فراموشی مطلق سپرده نشود.
