نخستین شخصیتی که عنوان «امام» را برای رهبر و بنیانگذار جمهوری اسلامی ایران، به کار برد، استاد فرزانه محمدرضا حکیمی بود، که در کتاب «سرود جهش‌ها» که در سال ۱۳۴۲ به رشته نگارش کشید، چنین آورد: ... در این روز و روزگار، دیگر این نشان تشیع را بر کسی ندیدیم و این سخن عزیز شیعی «انتم علی احدی الحسنیین» را از کسی نشنیدیم، مگر از پیشوای شیعی اندیش معاصر و یادگار پیشینه‌های شیعه، امام خمینی... شاعری نیز در سال ۱۳۴۳ در پی تبعید امام به ترکیه چنین سرود:
ای ز وطن دور ای مجاهد دربند
ای دل اهل وطن به مهر تو پیوند
ای ز وطن دور ای امام خمینی
ای تو علی را یگانه پور همانند
...
سروده دیگر این شاعر درباره امام چنین است:
الا ای امام بحق برگزیده
الا ای تو اسلام را نور دیده
زعیما! اماما! از ایران چه پرسی
که سجن بزرگیست در خون طپیده
...
کتاب‌هایی که در نجف اشرف از سال ۱۳۴۸ منتشر شده مانند «حکومت اسلامی یا ولایت فقیه»، «مبارزه با نفس یا جهاد اکبر»، «آوای انقلاب» و... نیز از قائد بزرگ اسلام به عنوان «امام» نام آورده است و سرانجام کتاب تاریخ نهضت اسلامی ایران که در سال ۱۳۵۶ در لبنان منتشر شده است نیز به نام «بررسی و تحلیلی از نهضت امام خمینی» نامگذاری شده است و در جای جای این کتاب از آن ابر‌مرد تاریخ با عنوان امام نام برده است.
علاوه بر این در ماهنامه ۱۵ خرداد (دوره اول) که تا سال ۱۳۵۴در نجف اشرف منتشر می‌شد نیز با عنوان «امام خمینی» از رهبر کبیر انقلاب اسلامی نام برده است. و بدین‌گونه روشن می‌شود که عنوان «امام» برای آن رهبر محبوب ملت سابقه‌ای دیرینه دارد و به دوران اوج انقلاب اسلامی و پس از پیروزی آن محدود نمی‌شود.
البته ناگفته نماند حجت الاسلام آقای دکتر حسن روحانی در مراسم چهلم شهادت آیت الله حاج سید مصطفی خمینی (رحمت الله علیه) در مسجد ارک تهران نیز با عنوان «امام» از خمینی کبیر یاد کرد و بدین‌گونه زمینه رواج این عنوان در السنه عموم مردم بهتر فراهم آمد.
