«پاتریک کاکبرن» تحلیلگر برجسته امور خاورمیانه در یادداشتی با عنوان «برندگان و بازندگان جنگ سوریه در حال مشخص شدن هستند»، به بررسی روند رخدادهای سوریه پرداخته و ایران و روسیه را برندگان این منازعه دانسته و نوشته است که حامیان گروه‌های مسلح فعال در سوریه از جمله عربستان، ترکیه و قطر به هیچ یک از اهداف خود نرسیده‌اند.
در ادامه این یادداشت آمده است: در مراحل ابتدایی جنگ در سوریه، یک مقام عراقی در دیدار با یک فرمانده ناتو، از او پرسید: «چه تفاوتی بین رخدادهای سوریه و لیبی (جایی که معمر قذافی تازه سرنگون شده بود) وجود دارد؟» و ژنرال ناتو پاسخی رک و صریح به او داد: «روسیه پشت ماجراست.»
روز 12 فوریه در مونیخ، حیات مجدد روسیه به عنوان یک قدرت بزرگ روشن شد، زمانی که جان کری وزیر خارجه ایالات متحده و سرگئی لاوروف وزیر خارجه روسیه طرحی برای انتقال کمک به شهرهای تحت محاصره سوریه و «توقف مخاصمات» و پس از آن یک آتش‌بس رسمی‌تر را اعلام کردند. روسیه و ایالات متحده این قدرت را دارند که اتفاقی را در سوریه رقم بزنند یا از بروز آن جلوگیری کنند؛ قدرتی که مطلق نیست، اما بیشتر از هرکس دیگری است.
رسانه‌ها و دیپلمات‌ها به سرعت با بدبینی به این بیانیه واکنش نشان داده و فورا به حفره‌های موجود در توافقنامه و مسائل متعددی که می‌تواند اوضاع را به نحوی دیگر پیش ببرد، اشاره کردند. اما احتمالا تردیدهای ایجاد شده، اغراق شده هستند چراکه رخدادهای نظامی و دیپلماتیک در سوریه، در حال تقویت یکدیگر هستند.
مداخله نظامی روسیه به این معنی است که رئیس‌جمهور بشار اسد قرار نیست در جنگ شکست بخورد و به سختی می‌توان تصور کرد که نیروهای معارض بتوانند به تنهایی ارتش سوریه را که مورد روسیه قرار دارد و با محور شیعه به رهبری ایران هم ائتلاف کرده، شکست دهند. رئیس‌جمهور بشار اسد می‌گویند که به دنبال پیروزی است، اما بعید است که ایالات متحده و متحدان منطقه‌ای‌اش شکست کامل را بپذیرند.
گسترش نقش روسیه و ایران در جنگ، غافلگیرکننده نیست. از حدود سال 2012، مشخص شد که روسیه و محور شیعی اجازه سرنگونی بشار اسد را نخواهند داد و با هر درگیری‌‌ای که ترکیه، عربستان سعودی و قدرت‌های سنی ایجاد کنند، مقابله خواهند کرد.
این امر سال گذشته، زمانی که گروه‌های مسلح داخل سوریه به رهبری گروه النصره وابسته به القاعده و احرار الشام توانستند چند پروزی در استان ادلب در شمال سوریه به دست آورند، رخ داد. موفقیت‌های آن‌ها، روسیه را واداشت که در روز 30 سپتامبر مداخله نظامی‌ای را آغاز کند که موازنه قوا در جنگ را به نفع اسد تغییر داد، تا جایی که این موازنه تنها با مداخله مستقیم ارتش ترکیه قابل تغییر است.
اما حالا حتی برای این کار هم کمی دیر شده است. روز 2 فوریه، ارتش سوریه با کمک حملات سنگین هوایی روسیه، جاده بین حلب و ترکیه را قطع کرد. دولت‌های روسیه و سوریه با همراهی ضمنی کردهایی که از سمت شرق در حال پیشروی هستند، در آستانه مسدود کردن کامل دسترسی شمال سوریه به ترکیه هستند. جنگ به مراحل تعیین‌کننده‌ای رسیده و ترکیه و عربستان هم در حال بحث در مورد مداخله نظامی هستند.
