لغزش برای هر تیمی در مسابقات فرسایشی چون لیگ که چند ماه به طول می انجامد، امری طبیعی است اما آنچه که باید استقلالی های تهران را نگران کند، ایده و استراتژی نامناسب در بزنگاه های حساس و مقاطع مهم فصل است. چیزی که باعث کسب حداقل امتیاز برابر تیم بی ستاره، جوان، کم هزینه و چند صد میلیونی و البته شایسته جنوبی شد، به معنای این است که شاگردان مظلومی باید در مصاف های سخت تر هفته های آتی این دو امتیاز را برابر رقبای قدرتمندی چون همنام هم امتیاز، سپاهان، پرسپولیس، تراکتور، صبا و سایپا جبران کند.
به روشنی مشخص است تساوی برابر تیمی که به سختی می توان شانسی برای بقایش متصور شد کار قهرمانی آبی پوشان تهرانی را بسیار سخت تر از سختی های معمول خواهد کرد. در واقع برای آنکه یک سوم باقیمانده لیگ، وقت لذت بردن شاگردان مظلومی از رقابت ها به واسطه ایجاد فاصله با رقبا می بود، آنها باید رقیب امروز خود را با گل های فراوان می بردند تا هم تفاضل گل بهتری داشته باشند و هم از رقبا زهر چشم بگیرند، اما برخلاف انتظار آنها با خوش شانسی تمام تنها موفق به کسب یک امتیاز خانگی شدند چرا که ایده آنها دو مساله اشاره شده نبود و اتفاقاً ترس از دست دادن همه امتیازات بازی کار خودش را کرد و استقلال که می بایست در نیمه اول کار بازیکنان بی تجربه حریف را یکسره می کرد و نیمه دوم را به اداره بازی می پرداخت، با ارائه نمایشی ضعیف و دور از انتظار به خصوص در سمت چپ خود، شرایطی را به وجود آورد که برای کسب تساوی برابر تیم آخر جدول که امتیازاتش هنوز تک رقمی است، نمی تواند ناراضی باشد!
اگر بخواهیم قبول کنیم استقلال در روز بدش بود و از دست دادن دو امتیاز در این بازی به ظاهر ساده را گردن این موضوع بیاندازیم، بازهم نمی توان شانسی برای قهرمانی این استقلال به شدت بی روح قائل شد که آن چیزی که لسترسیتی را با وجود غول های بزرگ جزیره صدرنشین مقتدر لیگ برتر انگلستان کرده و یا تیم اتلتیکوی سیمئونه را در فصول متوالی هم تراز رئال و بارسا، مدعی کسب عنوان قهرمانی لالیگا کرده، داشتن روح جنگندگی و روحیه مبارز همه عناصر این تیم است. چه بازیکنان درون زمین، چه مردان روی نیمکت و حتی تماشاگران روی سکوها. کاملاً مشخص است که استقلال با نمایشی که مقابل همنام اهوازی داشت، فقدان همه این ها را حس کرد.
