نشریه «فوربز» در گزارشی نوشت: اکنون که تحریم های غرب از بخش انرژی ایران برداشته شده است، این کشور می خواهد گاز طبیعی خود را، که با 1201 تریلیون فوت مکعب بزرگترین ذخایر جهان محسوب می شود، به فروش برساند. ولی زیرساختهای لازم برای ورود شتابان به بازار را ندارد. علیرضا کاملی، مدیر عامل شرکت ملی صادرات گاز طبیعی ایران روز سه شنبه گفت که ایران سرگرم بررسی گزینه های گوناگونی برای پیوستن به باشگاه جهانی گاز طبیعی مایع است. او در گفتگو با وال استریت ژورنال چند گزینه را برای جان گرفتن بلندپروازی های گازی ایران پیش کشید: از جمله به سرانجام رساندن پروژه ال ان جی ایران که تنها 40 درصدش آماده شده است. کاملی می گوید این پروژه به چهار تا پنج سال زمان نیاز دارد.
گزینه دیگر، ساختن خط لوله زیر خلیج فارس تا عمان است تا بتوان در آنجا گاز را مایع و برای صادرات آماده کرد. کاملی همچنین گفت که شرکت ملی صادرات گاز ایران سرگرم مذاکره با شرکتهای اروپایی برای ساخت تجهیزات شناور گاز مایع است. در بین همه گزینه هایی که ایران پیش رو دارد، گویا ساختن تاسیسات شناور برای گاز طبیعی بهترین چاره است. برخی تولید گاز مایع شناور را گزینه ای کم هزینه می دانند که نیاز برای یک خط لوله زیر دریایی از دهانه چاه تا ساحل را از میان بر می دارد و هزینه های کارگر را کاهش می دهد. این تاسیسات می توانند گاز را مایع کرده، ذخیره ساخته و به حاملان گاز مایع در دریا برسانند.
در ادامه این گزارش آمده است: ولی مشکل دیگر در بلندپروازی های ایران، همانند مشکلات بخش نفت آن است؛ یعنی عرضه مازاد و افت بها. هرچند بازارهای نفت سرانجام دوباره متوازن خواهند شد و مدتها پیش از بازار گاز مایع به تعادل بازار دست خواهند یافت.
بر پایه بررسی سالانه بخش گاز مایع جهان در شرکت مشاوره انرژی، وود مکنزی، که دو هفته پیش منتشر شد تولید گاز مایع در سال 2015 به 250 میلیون تن در سال رسید. این همراه با رشد ملایم تقاضا برای گاز مایع در منطقه آسیا – اقیانوسیه بوده که نزدیک به دو سوم تقاضای جهانی گاز مایع را شامل می شود و دست کم در میان مدت وضع به همین منوال خواهد ماند. شرکت مشاوره ای سنفورد سی. برنشتاین به تازگی تخمین زده که تولید جهانی گاز مایع تا سال 2018 به 330 میلیون تن در سال خواهد رسید. پرسش این است که برای جذب این عرضه مازاد، تقاضای مازاد از کجا خواهد آمد؟
