وی ادامه داد: امروز مجبورم خودم را در این شرایط باور کنم. باید باور کنم که زمانی صد هزار تماشاچی مرا تماشا می کردند و من فوتبال بازی میکردم، اما حالا دیگر این اتفاق نمی افتد. من امروز درگیر اتفاقات ذهنی کودکی ام هستم.
مدافع اسبق پرسپولیس و استقلال در پاسخ به این پرسش که اگر فوتبالیست نمی شد، به سمت چه شغلی می رفت، عنوان کرد: نمی دانم. شاید یکی از بهترین خلافکارهای زمان خودم می شدم. چون بچه باهوشی بودم و آدم باهوش می تواند در همه چیز استعداد داشته باشد. در محله ای که من زندگی می کردم ممکن بود یکی از حرفه ای ترین خلافکارهای تهران شوم، شاید هم یک پلیس حرفه ای می شدم. در هر کاری می رفتم مطمئنم بهترین می شدم، حتی مکانیکی.
انصاریان افزود: یادم هست تابستان یک سال مکانیکی می کردم، سال دیگر قالب سازی کار کردم و یک سال بعد وارد کار قاب سازی شدم، چند سال پی در پی در بازار پارچه فروش ها پادویی می کردم تا خرج خوراک و هزینه اتوبوسم برای تمرین در بیاید. بعدا دیدم این کارها کفاف نمی دهد، برای همین با برادرم به میدان شوش رفتیم، بلال آوردیم و فروختیم. خیلی هم پولش زیاد بود، یک سال تابستان هم با برادرم محمد بامیه و آلاسکا می فروختیم. من تمام این مراحل را گذراندم، نمی گویم در شرایط سختی زندگی می کردم، اما حساب کنید پنج نفر درون یک خانه چهل متری باید یاد می گرفتند روی پای خودشان بایستند.
