به گزارش افکارنیوز، این روزنامه در شماره امروز خود در اینترنت در مقاله ای مداخله‎جویانه و همراستا با سیاست صهیونیستها به قلم " مایکل سینگ "، مدیر موسسه سیاست خاورنزدیک واشنگتن نوشت: ای کاش آمریکا با همان بیرحمی که در داخل مذاکره می کند با ایران نیز مذاکره می‎کرد. موافقت نامه هسته ای موقت موسوم به طرح اقدام مشترک میان ایران و آمریکا و پنج شریک این کشور در مذاکرات(موسوم به گروه ۱ + ۵) مزایای متوسطی برای هر دو طرف دارد: این موافقت نامه فعالیت های هسته ای ایران را در برخی جنبه ها محدود می کند، و در عوض فرصت و فضایی برای بهبود اقتصادی برای ایران فراهم می سازد. با توجه به این مزایا، هر دو طرف ظاهرا طرح اقدام مشترک را اساسا بهترین گزینه دوم خود محسوب می کنند - - طرحی که بر حسب شرایطی که آنها ترجیج می دهند به خوبی یک موافقت نامه نهایی نیست اما بهتر از تشدید بحرانی است که در صورت نبود این موافقت نامه شکل می گرفت.

اما همین مسئله احتمال دستیابی به یک توافق نهایی را کاهش می‌دهد.

کنگره در تلاش برای تصویب تحریمهای جدید است اما کاخ سفید ظاهرا بر این باور است که تحریم های جدید تاثیر معکوس خواهد داشت و این تلقی ایران را تقویت خواهد کرد که به آمریکا نمی توان اعتماد کرد و چنین تحریم هایی به تضعیف موضع مذاکره کنندگان ایرانی خواهد انجامید و تهران و چه بسا حتی شرکای ما در مذاکرات را تشویق خواهد کرد از مذاکرات خارج شوند. اوباما با این تلقی بود که تهدید کرد طرح تحریم های جدید را در صورت تصویب شدن در کنگره وتو خواهد کرد و فعالانه نیز علیه آن لابیگری کرده است.

پس حق با کیست؟

در ادامه این گزارش ادعا شده: وتو کردن مصوبه تحریم های جدید به ایران نشان خواهد داد که با فشارهای تازه ای مواجه نیست و این مسئله انگیزه این کشور را برای مصالحه کاهش می دهد. افزون بر آن، این وتو با فرستادن این پیام که در صورت عدم حصول توافق نهایی، تمدید موافقت نامه موقت محتمل ترین گزینه خواهد بود، مهلت تعیین شده برای مذاکرات در طرح اقدام مشترک را بلا اثر خواهد کرد. این اقدام همچنین با بدتر کردن روابط کاخ سفید و کنگره کار را برای رئیس جمهور به منظور کسب حمایت نهایی کنگره برای کاهش تحریم هایی که وعده آن را به ایران داده است دشوار خواهد کرد و بدین ترتیب، اعتبار مذاکرات را که دولت مدعی است از آن محافظت می کند تضعیف خواهد کرد.

با این حال، تهدید اوباما به وتو، کار را برای کنگره نیز دشوار کرده است زیرا این تهدید ممکن است موجب کاهش همان فشارهایی شود که قانونگذاران می کوشند بر آن بیفزایند. حتی اگر کنگره تعداد آراء کافی برای فائق آمدن بر حق وتو رئیس جمهور را داشت، تاثیرگذاری تهدید تحریم ها به این بستگی دارد که قوه مجریه در اجرای آن همکاری کند. اگر کاخ سفید بی میلی خود را برای اجرای این تحریم ها نشان دهد، یا برای جلوگیری از تصویب تحریم های جدید به صورت شتابزده به امضای موافقت نامه ای اقدام کند که کنگره آن را توافقی غیرقابل قبول تلقی خواهد کرد، اقدام قوه مقننه ممکن است تاثیری بر عکس آنچه مد نظر نمایندگان بوده است بر جا بگذارد.

اما برغم اختلاف نظری که میان دولت و کنگره بر سر تحریم ها وجود دارد، آنقدر میان آنها اشتراک نظر کافی در مورد ایران وجود دارد که دولت اوباما بخواهد به جای در پیش گرفتن سیاست زمین سوخته به مذاکره با کنگره روی آورد. در واقع، چنین کاری حتی ممکن است دستیابی به یک نتیجه خوب از مذاکرات را محتمل تر سازد.

دولت باید به دنبال این باشد که بر سر شرایط یک توافق خوب و قابل قبول هسته ای با رهبران کنگره به توافق برسد.

همزمان، ایران باید متقاعد شود که گزینه بدیل، مواجهه با فشارهایی است که به مراتب از آنچه اکنون تصور می کند سنگین تر خواهد بود. برای تحقق این هدف، آمریکا و شرکایش در مذاکرات هسته‌ای باید متعهد شوند که طرح اقدام مشترک را مجددا تمدید نخواهند کرد. آنها باید هشدار بدهند که اگر در مهلت مقرر توافق نهایی به دست نیاید امتیازات داده شده پس گرفته می‌شود و تحریم ها مجددا برقرار می شوند و با هرگونه اقدام و فعالیت ایران برای بی ثبات کردن منطقه خاورمیانه به جای مصالحه، مقابله خواهد شد.

رئیس جمهور آمریکا درست میگوید که اگر ما میخواهیم مذاکره کنیم، باید با حسن نیت مذاکره کنیم -- اما نه تا ابد.