به گزارش افکارنیوز، شاید حتی خود ما ایرانی ها نیز چند سالی باشد، توجه مان به حادثه بیست و سوم بهمن جلب شده باشد؛ حادثه ای که اگر در زمان خودش درست اطلاع رسانی می شد و بعد ها از سوی مسئولان فدراسیون فوتبال به خوبی پیگیری می شد، شاید به یکی از تأثیرگذار ترین روزهای تقویم فیفا تبدیل می شد.
سنگسار یک زن در زمین ورزشگاه کابل چنان نفرت جهانی را برانگیخت که خیلی ها تعلق جایزه بازی جوانمردانه فیفا به تیم ملی افغانستان را هم از پیامدهای زدودن آن خاطره تلخ می دانستند؛ اما اینجا در ایران تازه چند سالی است همه از یک رویداد تلخ و منحصر بفرد مطلع شده اند و اگر نبود همت جوانان ایلامی و چواری، شاید این اتفاق تا این اندازه هم بازتاب داخلی پیدا نمی کرد.
بنا بر این گزارش، ۲۳ سوم بهمن ۱۳۶۵ در جریان جنگ ایران و عراق و در حالی که شهرهای بسیاری از ایران، آماج بمباران هوایی ارتش عراق قرار گرفت، حادثه ای رخ داد که تا کنون مانند آن در تاریخ ورزش و فوتبال روی نداده است. در این روز، در حالی که یک مسابقه فوتبال میان دو تیم منتخب جوانان زیر هجده سال ایلام و منتخب بخش چوار برگزار می شد، حمله هوایی هواپیماهای عراقی، منجر به ناتمام ماندن آن و مرگ پانزده بازیکن، داور و تماشاگر شد.
و این رویداد در حالی بود که در همه این سال ها، تشکیلات ورزش و فوتبال در همه جای جهان خارج از سیاست دولت ها سازماندهی و از آن برای ایجاد صلح و دوستی میان ملت ها بهره برده شده و تا کنون سابقه نداشته در جریان هیچ جنگی به زمین یک مسابقه تعرض شود.
شاید اگر این اتفاق در همان زمان بازتاب خوب رسانه ای پیدا می کرد، می توانست به یکی از تأثیرگزار ترین وقایع جنگ ایران و همین طور فوتبال بدل شود. کمبود امکانات خبررسانی در دوران جنگ، باعثشد این اتفاق آن گونه که باید بازتاب نیابد؛ تنها خبری که از این جنایت در سال ۶۵ منتشر شد، گزارش کوتاهی بود که به کمک آقایان پیرحیاطی و سنجابی، نمایندگی روزنامه اطلاعات در ایلام در هفته نامه دنیای ورزش انتشار یافت.
دکتر مصطفی نعمتی، یکی از بازیکنان زمین در آن روز و یکی از بازماندگان این فاجعه بعد ها در کتاب خاطرات خود چنین می نویسد: «من آن روز هافبک چپ تیم جوانان ایلام بودم، هنوز دقایقی از نیمه دوم نگذشته بود که یک هواپیمای عراقی در آسمان ظاهر شد. چون پرواز هواپیما های عراقی از آسمان ایلام برایمان موضوعی تکراری بود، به بازی خود ادامه دادیم. چند دقیقه بعد مقابل دروازه تیم چوار منتظر ارسال توپ بودم که با شنیدن فریاد مربیانمان، متوجه حمله دو هواپیمای عراقی به زمین مسابقه شدم و توانستم خود را به کنار زمین برسانم و روی زمین دراز بکشم. در یک لحظه که به آسمان نگاه کردم، چند شیء
سیاه را دیدم که به طرف زمین می آمدند. بعد هم صدای انفجار و دود غلیظی که همه جا را گرفته بود و اجساد تکه تکه شده بازیکنان دو تیم که قابل شناسایی نبودند».
شاید تنها این همت اهالی ایلام و چوار در اطلاع رسانی و بزرگداشت این حادثه در سال های اخیر، موجب شد که دست کم مردم کشورمان از آنچه آن روز در زمین فوتبال چوار گذشت و حمام خونی که قتل عام پانزده هموطن ایلامی مان که بیشترشان کودک و نوجوان بودند به راه افتاده بود، آگاه شوند. در سال ۸۸ جوانان ایلامی با حضور تیم هنرمندان سی و پنج دقیقه باقی مانده این بازی را بازسازی کردند و سوت پایان این بازی نیمه تمام پس از ۲۳ سال به صدا درآمد و این روز به نام «روز شهدای زمین فوتبال چوار» در تقویم سالانه فدراسیون فوتبال ثبت شد.
اما در همه این سال ها، فدراسیون فوتبال نتوانست از همه ارتباطات خود برای ثبت جهانی این روز در AFC و FIFA بهره ببرد و حتی از فرصت سفر بلا تر به ایران هم مسئولان فدراسیون فوتبال عکس یادگاری را با بلا تر و شیخ سلمان به مطرح کردن موضوعاتی این چنین ترجیح دادند.
بازگویی و ثبت این جنایت در مجامع جهانی، افزون بر اطلاع رسانی به افکار عمومی دنیا، کمک می کند تا فدراسیون فوتبال ایران، حمایت سازمان های بین المللی را برای برگزاری یک تورنمنت سالانه منظم در ایلام برای یکی از رده های پایه به دست آورد؛ تورنمنتی ضد جنگ و برای بزرگداشت قربانیان بمباران مسابقه فوتبال چوار.
