«در انتظار گودو» باعثشد کارگردان شوم

در ابتدای این نشست همایون غنی زاده با اشاره به اینکه این نمایشنامه از بهترین آثار نمایشی غرب به حساب می آید، عنوان کرد: در واقع انگیزه من از اینکه کارگردان تئاتر شدم اجرای نمایش «در انتظار گودو» بود. یکی از آرزوهای بزرگ من اجرای بزرگ این نمایش با شرایطی مناسب و در یک سالن بزرگ بود که فکر می کنم در حال نزدیک شدن به این آرزو هستم.

وی عنوان کرد: این متن نمایشی اثر استعاری و تمثیلی است و انسان این قرن را به خوبی تحلیل می کند. بکت کنکاش عجیب و غریب و پیچیده ای از روابط بشری را در این نمایشنامه به تصویر می کشد.

رضا بهبودی که در این نمایش ایفاگر نقش استراگون است درباره حضورش در این اثر عنوان کرد: معتقدم کل ماجرای بازیگری روی صحنه تئاتر یعنی به کار گیری هزاران عصا تا بازیگر بتواند به درستی راهش را پیدا کند. اما من معتقدم شاید در بازیگری بتوان از تجارب گذشته بهره گرفت اما اگر صحنه پر از عصا هم باشد و از هر طرف کمکی هم برسد در نهایت صحنه تئاتر مکان ناشناخته ای است که هیچ کدام از این عصاها به درد بازیگر نمی خورند. این خود بازیگر است که باید این سرزمین ناشناخته را کشف کند. این کشف هم نیاز به عناصر زیادی از جمله تمرین طولانی مدت و هدایت توسط کارگردان دارد.

وی عنوان کرد: من ۱۰سال قبل این نمایش را به کارگردانی علی اکبر عالیزاد در تالار مولوی بازی کرده بودم اما زمانی که قرار شد برای بار دوم در این اثر حضور داشته باشم، متن نمایشنامه به نظرم آنقدر ناشناخته آمد که انگار تا به حال آن را نخوانده بودم. امیدوارم این حرکت از سمت شناخته به ناشناخته ها برای مخاطب هم جذاب باشد.

در ادامه پیمان معادی درباره دومین تجربه حضورش در تئاتر عنوان کرد: حضور در این نمایش برای من تجربه بسیار خوبی است البته نه تنها حضور در تئاتر بلکه حضور در هر پروژه دیگری برایم دلچسب است به شرطی که مسیری را که انتخاب می کنم در نهایت همان چیزی باشد که در ذهنم تصورش را می کردم در این کار هم خوشبختانه این اتفاق افتاد.

این بازیگر سینما ادامه داد: من آدم تمرین هستم در سینما هم زیاد تمرین می کنم این ۵ماه که روزی ۴ساعت تمرین می کردیم اولش برایم بسیار سخت بود اما بعد متوجه شدم که کاملاً به این تمرین ها نیاز دارم. من نمایش های قبلی غنی زاده را قبلا دیده بودم و آنها را دوست داشتم، با قبول حضور در این نمایش می خواستم کمی از سینما فاصله بگیرم در نهایت هم بسیار خوشحالم که نقش ولادیمیر را ایفا می کنم و پارتنرم هم رضا بهبودی عزیز است.

بازیگر فیلم «جدایی نادر از سیمین» یادآور شد: همچنین با علی سرابی پیش از این آشنایی داشتم و خوشحال شدم که در این کار هم در کنارش حضور دارم. من به عنوان یک بازیگر تازه وارد در تئاتر نیازمند کمک بودم و بچه ها همفضا را برای من آماده تر کردند چون من این نمایشنامه و کلاً تئاتر را زیاد نمی شناختم. در زمان تمرین ها نیز همایون به سمتی پیش می رفت که به ما اجازه می داد هر روز خلاق تر شویم و این همان چیزی است که من در بازیگری بسیار دوست دارم.

معادی ادامه داد: در این کار شیوه جدیدی از بازیگری برایم شکل گرفت که قبلا فرصت تجربه اش را بدست نیاورد بودم من شیوه کمدی های باسترتیتون و فانتزی را دوست دارم اما با نقش های رئالی که تا به حال بازی کرده بودم فرصت ظهورش پیدا نشده بود. این مدل جدید از بازیگری که در فضای ابزورد و فانتزی می گذرد را بسیار دوست دارم.

در بخش دیگری از این نشست رسانه ای رامین سیار دشتی یکی دیگر از بازیگران این نمایش که نقش لاکی را ایفا می کند عنوان کرد: تجربه قبلی که در نمایش «کالیگولا» با غنی زاده داشتم از بهترین تجربیات تئاتری من بوده است، از پیشنهاد حضور در این نمایش هم خوشحال شدم چون می دانستم با یکی از گردن کلفت ترین آثار نمایشی قرن بیشتم رو برو هستم. لاکی یکی ازسخت ترین نقش هایی است که تا به حال نوشته شده، چون بازی بدون کلام همیشه سخت تر از نقش دیالوگ دار است.

وی افزود: در نمایشی که مرکزیتش بر سکوت سنگینی است که اطراف آدم ها وجود دارد و آن ها را احاطه کرده، پیدا کردن لحظات سکوت خیلی مهم است و برای بازیگری که بخواهد در سکوت بازی کند این کار سخت تر هم می شود.

علی سرابی یکی دیگر از بازیگران این نمایش با اشاره به این که دیرتر از بقیه به گروه پیوسته عنوان کرد: تا به حال در عرصه بازیگری فرصتهای بسیار خوبی برای من پیش آمده است یکی از دلایل پذیرفتن این نقش به خود متن نمایشنامه باز می گردد چون به اعتقاد من «در انتظار گودود» معروف ترین نمایشنامه دنیا است. دلیل دیگرم کارگردان نمایش بود و دلیل سومم نیز این بود که بازیگران بسیار مطرحی از جمله رضا بهبودی که معتقدم بهترین بازیگر تئاتر ایران است در کار حضور داشتند.

وی ادامه داد: خوشحالم که بعد از چندین سال دوباره به تئاتر شهر و جائی که تئاتر را ز آن آغاز کرده ام باز گشتم بعد از مدتها قرار است نمایشی به معنای واقعی کلمه روی صحنه برود که هم مخاطب خاص و هم مخاطب عام را جذب می کند.

نورالدین حیدری ماهر تهیه کننده این نمایش درباره این اثر نمایشی عنوان کرد: اسفند سال قبل غنی زاده پیشنهاد تهیه کنندگی این نمایش و «ملکه زیبایی لی نین» را به من داد که بسیار خوشحال شدم و از اردیبهشت ماه هم پیش تولید کار را آغاز کردم می دانستم این نمایش کار سختی است چون غنی زاده از توقعاتش پائین نمی آید باوجودی که ۵سال سر این کار پیر شدم از حضور در آن بسیار راضی هستم.

در بخش دیگری از این نشست رسانه ای همایون غنی زاده درباره شیوه اجرائی «درانتظار گودو» توضیح داد: برخی از فرم ها و طراحی ها اجتناب ناپذیر هستند و ارتباط مستقیمی با مفهوم اثر دارند بنابراین وقتی در این نمایش تنها یک درخت در فضای خالی وجود دارد گریزی از آن نیست و یا استفاده از کلاه ملون در توضیح صحنه با قلم خود بکت وجود دارد بنابراین ما نمی توانیم دخل و تصرفی در آن بکنیم. این متن بسیار ظریف و فلسفی است و هر تغییر کوچک ممکن است آن را بی صدا ویران کند بنابراین ما تلاش کردیم قلم نانوشته بکت را بخوانیم.

این کارگردان متذکر شد: معتقدم معضل تنبلی یکی از معضلات بزرگ جامعه ما است که ابعاد ان در تئاتر بسیار بزرگ تر است در واقع غول تنبلی تئاتر ما را بغل کرده است اما من در این نمایش با بازیگرانی طرف بوده ام که این قول را شکست داده اند و بسیاری از مواقع پیگیری و دغدغه های این بازیگران بسیار بیشتر از من بود و نتیجه کارشان نشان می دهد که چقدر تلاش کردند.

وی با توضیحاتی درباره چگونگی اجرای مجدد این نمایش یادآور شد: با تشویق حمید سمندریان بزرگ من تصمیم گرفتم این نمایش را دوباره اجرا کنم همانطور که گفتم بعد از آشنایی با «درانتظار گودو» بود که تحصیل در رشته تئاتر را انتخاب کردم و تصمیم گرفتم کارگردان شوم. بعد از اجرای نمایش «ددالوس و ایکاروس» در سال ۸۴ من به تئاتر شهر بازنگشتم که این امر دلایل زیادی داشت گاهی ما تمایل نداشتیم و گاهی تمایل نداشتند. بنابراین از آنجا که دو نمایشنامه «در انتظار گودو» و «ملکه زیبایی لی نین» از لحاظ اندیشه های نویسندگانشان به یکدیگر نزدیک بود تصمیم گرفتم که دو این نمایش ها را به صورت همزمان در تئاتر شهر اجرا کنم. روی صحنه بردن دو نمایش همزمان با هم باعثنشد که برای هیچ کدام از آنها کم بگذارم.

غنی زاده در ادامه با اشاره به اینکه ۳بازیگر خردسال نقش پسر بچه را در این نمایش ایفا می کنند عنوان کرد: باران معادی دختر پیمان معادی، آرش کشاورز و نلی وکیلی سه بازیگر خردسالی هستند که در شبهای مختلف هر کدام نقش پسر بچه را در این اثر ایفا می کنند.

در ادامه پیمان معادی درباره حضور بازیگران سینما در تئاتر گفت: برای من چه کار کردن در این نمایش و چه نمایش «خشکسالی و دروغ» تفاوتی با کار در سینما نداشت چون معتقدم بازیگر باید دنیا و کاراکتر خودش را پیدا کند، اتود بزند و تمرین کند. بازی در تئاتر را سخت تر از سینما نمی دانم هر دوی آنها سخت هستند اما رنج در تئاتر سخت تر است و پروسه طولانی تری را در بر می گیرد.

وی یادآور شد: در این پروژه همه بایکدیگر همدل و همراه بوده اند، من روز اول تمرین واقعا خودم را در سطح رضا بهبودی و یا هر کدام از دیگر بچه ها نمی دانستم، اگر حمایت و همدلی آنها وجود نداشت من در این کار بند نمی شدم. در طول این ۶ماه من با میل و رغبت زیاد پیشنهادات و سفرهای کاری ام را کنسل کردم و حتی به افرادی که از آن طرف مرز برایم فیلمنامه های خارجی می فرستند نیز گفتم حتی اگر بهترین پروژه جهانی هم باشد فقط حسرتش برای من می ماند چون من درگیر یک کار تئاتر هستم.

سرابی نیز در این زمینه گفت: خوشبختانه این روزها تئاتر کار کردن و تئاتر دیدن به یک پرستیژ تبدیل شده است روی صحنه تئاتر است که توانایی بازیگر مشخص می شود. خیلی ها آمدند و در نهایت دیدم که نتوانستند از پس آن بر آیند اما پیمان معادی مثل کسی که سالها کارش تئاتر است سر وقت و منظم سر تمرین ها حاضر می شود و پا به پای بچه ها تمرین بدن و بیان می کند. ادر نهایت معتقدم کوچ بازیگران از سینما به تئاتر و برعکس باعثرونق تئاتر و سینمای ما می شود.

همایون غنی زاده نیز در پایان این نشست رسانه ای عنوان کرد: همه ما نگران احترامی هستیم که به تئاتر گذاشته نمی شود همه ما تلاش کردیم که در حیطه خودمان در این نمایش احترام را به تئاتر بازگردانیم و تا می توانیم تئاتر بی نقصی ارائه دهیم.

وی در پایان متذکر شد: شرکت نوند ندای آسیا حامی تبلیغاتی نمایش های ما است. ما به یاری دوستانی که امکانات این را دارند که تئاتر را بیشتر به ما معرفی کنند، نیاز داریم. با این کار ما تلاش می کنیم شأن تئاتر را بالا ببریم چون باید سرمایه گذاران و حامیان مالی را ترغیب کنیم تا به ساخت سالن های نمایشی روی بیاورند. در حال حاضر یک رب گوچه فرنگی بیشتر از کار تئاتر تبلیغ می شود بنابراین مسئولان وزارت ارشاد همان قدر که نگران سالن های سینما هستند باید نگران سالن های تئاتر هم باشند چون با این تعداد سالن و ظرفیت محدود، انگیزه هنرمندان برای اجرای اثری جذاب کم می شود.