به گزارش افکارنیوز، هادی مقدم‌دوست که پس از سال‌ها تجربه حرفه‌ای در زمینه نویسندگی نخستین تجربه فیلمسازی بلند خود را با " سر به مهر " پشت سر گذاشته است، درباره مساله‌ای که در این فیلم مطرح میشود، بیان کرد: خجالت کشیدن از نماز خواندن واقعیتی است که در برخی افراد اجتماع ما وجود دارد اما قبل از اینکه این موضوع اجتماعی باشد بیشتر یک موضوع فردی است.
وی ادامه داد: گرچه هر فرد مسلمانی که نماز خواندن را برای خود تکلیف می‌داند خودش پاسخگوی نماز خودش است ولی نماز خواندن ابعاد اجتماعی هم دارد. ولی اینکه یک نفر از نماز خواندن در جمع و یا اینکه دیگران بدانند او نماز می‌خواند خجالت بکشد، بیشتر از وجهه اجتماعی دارای بعد فردی است. در واقع سهم فرد در اینجا بسیار قابل توجه است.
نویسنده فیلمنامه‌‌های " بی پولی " و " وضعیت سفید " درباره اینکه کم‌رویی شخصیت اول فیلم برای نمازخواندن بیشتر یک مشکل روانشناختی است یا مذهبی؟ بیان کرد: من نمی‌خواهم تاکید کنم که نمازخواندن امری فردی است اما مسئولیت انجام این تکلیف الهی در نهایت به عهده خود فرد است. یعنی نماز می‌تواند به شکل فردی یا اجتماعی انجام بپذیرد اما مسئولیت انجام آن فردی است.
کارگردان " سر به مهر " با اشاره به سوژه این فیلم و درباره دلایل پرداختن به آن بیان کرد: موضوع به چند سال پیش برمی‌گردد. ما با این مدل از شخصیت‌ها برخورد داشتیم و بعد پیرامونش بررسی و مطالعه کردیم و دیدیم که این موضوع با فراوانی نسبتا قابل توجه در برخی افراد شایع شده است. آدم‌های زیادی را دیدیم که از نماز خواندن در محل کار و در برابر دیگران خجالت می کشند و این ضرورت پیدا شد که این موضوع را به فیلمنامه تبدیل کنیم و این شخصیت ها را به تصویر بکشیم.
برای اینگونه فیلم‌ها نمی‌توان سراغ ریتم‌های تند رفت
مقدم‌دوست در ادامه درباره ریتم و فضای فیلم‌اش گفت: اندازه طنز هر اثری با موضوعی که دارد، متناسب است و این دست من فیلمساز نیست که این میزان را کم و زیاد کنم. معضلی که در فیلم مطرح می شود به همین میزان از طنز و کمدی نیاز دارد. ریتم هم مقوله ای است که نسبت به موضوع و محتوای فیلم در نظر گرفته می شود و مرتبط با مخاطب مورد هدف این فیلم است.
کارگردان "سر به مهر" در پایان با بیان اینکه این فیلم به نوعی مذهبی و روانشناختی محسوب میشود، خاطرنشان کرد: وقتی فیلمی درباره مطالعه احوالات آدمی میسازید و قرار است به نحوی آدمسازی کنید چندان نمی توان سراغ ریتم های تند رفت بلکه برعکس این اتفاقات باید به آرامی برای مخاطب پیش رود و او را به تامل وادارد.
