به گزارش افکارنیوز، برخی فکر می کنند اگر فقط زیاد ورزش کنند، بهبودی حاصل می شود. اما هر ورزشی برای این بیماران مناسب نیست. گرچه ورزش آرتروز روماتوئید را درمان نمی کند، انواع درست آن به کاهش علایم کمک می کند.
باور غلط شماره یک: آرتروز روماتیسمی به شکل یکسان بر همه اثر می گذارد.
طبق تحقیقات موسسه آرتروز، در میان ۴۶ میلیون آمریکایی، بیش از ۱۰۰ نوع مختلف آرتروز و بیماری های مربوط به آن، دیده شده است. گرچه آرتروز در ابتدا بر مفاصل اثر می گذارد، اما رفته رفته بر بسیاری از بخش های دیگر بدن نیز آسیب می رساند. حتی افرادی با نوع یکسان آرتروز، مثل آرتروز روماتوئید، عمدتا علایم مختلفی دارند.
باور غلط شماره دو: تنها افراد سالمند دچار آرتروز روماتیسمیمی شوند.
درست است که احتمال ابتلا به یکی از رایج ترین انواع آرتروز یعنی استئوآرتروز، در زمان سالخوردگی بیشتر است و آرتروز روماتوئید معمولا در میان سالی رایج تر است، اما جوانان و حتی کودکان نیز به این بیماری مبتلا می شوند.
باور غلط شماره سه: اگر بیمار به نظر نمی رسید، به بیماری آرتروز روماتیسمی مبتلا نیستید.
به گفته دکتر لری مورلند، رئیس بخش درمان روماتوئید و ایمنی شناسی بالینی در دانشگاه پیتزبرگ در پنسیلوانیا، برخی افراد مبتلا به آرتروز روماتوئید دچار آسیب شدید جسمی یا مفاصل بدشکل شده اند. درنتیجه خانواده و دوستانشان شدت بیماری آن ها را درک نمی کنند. حتی وقتی افراد علایم قابل مشاهده آرتروز روماتوئید ندارند نیز، احتمال دارد از علایمی مثل درد مفصل، خستگی و احساس کلی ناخوشی رنج ببرند.
باور غلط شماره چهار: آرتروز روماتیسمی یک امر عادی در سالخوردگی است.
آرتروز روماتوئید یک بیماری است نه یک امر عادی دوره پیری. گرچه بسیاری از افراد کهن سال از این بیماری رنج می برند، حدود ۱.۳ میلیون آمریکایی؛ اما تعداد زیادی کهنسال هم به این بیماری مبتلا نیستند.
باور غلط شماره پنج: علایم و عوارض آرتروز روماتیسمیقابل درمان نیست.
طی سال ها، درمان های زیادی کشف شده اند تا به کنترل درد و التهاب حاصل از آرتروز روماتوئید کمک کنند. امروزه، پزشکان به چیزی فراتر از پرداختن به علایم بیماری فکر می کنند. داروهایی برای تسکین علایم یا پیش گیری یا کاهش آسیب های بعدی مفصل ها وجوددارد.
باور غلط شماره شش: آرتروز روماتیسمی به سرعت منجر به ناتوانی می شود.
دکتر مورلند می گوید: " بیماران بسیاری که در مرحله ابتدایی این بیماری هستند، بی نهایت از فلج شدن زودهنگام می ترسند. آن چه که نمی دانند این است که این بیماری، درجاتی از خفیف تا شدید دارد. " حتی اگر در مرحله بسیار شدید آرتروز روماتوئید باشید، داروهای جدید، پیشرفت این بیماری را متوقف می کند. ناتوان شدن، امری حتمی نیست.
باور غلط شماره هفت: اگر مبتلا به آرتروز هستید، نباید فعالیت ورزشی داشته باشید.
به گفته موسسه ملی سلامت، گرچه در زمان شروع آرتروز روماتوئید، استراحت کردن مهم است، هم چنین مهم است که در اوقاتی که حالتان خوب است ورزش کنید. ورزش کمک می کند ماهیچه ها قوی و مفاصل منعطف بمانند و این امر به کاهش علایم افسردگی کمک می کند. افسردگی در میان افراد مبتلا به بیماری های مزمن مثل آرتروز روماتوئید رواج دارد.
باور غلط شماره هشت: هر ورزش برای آرتروز روماتیسمی مناسب است.
دکتر ریچارد براسینگتون، استاد پزشکی دانشکده پزشکی دانشگاه واشینگتون در سنت لوئیس، می گوید: " برخی فکر می کنند اگر فقط زیاد ورزش کنند، بهبودی حاصل می شود. اما هر ورزشی برای این بیماران مناسب نیست. " گرچه ورزش آرتروز روماتوئید را درمان نمی کند، انواع درست آن به کاهش علایم کمک می کند. در کنار ورزش سبک ایروبیک، مطمئن باشید ورزش هایی را انجام می دهید که ماهیچه های شما را تقویت می کند مثل وزنه برداری و نرمش. دکتر براسینگتون در ادامه می گوید، ورزش کردن به شکل جدی، کمک می کند مفاصل شما محکم شوند.
باور غلط شماره نه: زندگی کردن در جای گرم و خشک، به درمان آرتروز روماتوئید کمک می کند.
طبق تحقیقات موسسه ملی سلامت، ثابت نشده که آب و هوای خاصی، به بهبود آرتروز روماتوئید کمک می کند.
باور غلط شماره ده: قبل از شروع درمان، باید صبرکنید تا مشکلات جدی مفصلی شروع شوند.
خیر. پزشکان در ابتدای دوره درمان و خصوصا زمانی که بیمار دچار آرتروز شدید باشد، داروهایی نسبتا قوی را تجویز می کنند. این کار به پیش گیری از آسیب دایمی مفصل ها کمک می کند. مثلا، داروهای فاکتور نکروز ضد تومور غالبا برای درمان روماتوئید استفاده می شوند. این درمان ها با مسدود کردن پروتئین هایی که منجر به تورم، التهاب و متعاقبا درد مفصل ها می شوند، بر سیستم ایمنی بدن اثر می گذارند.
دکتر مورلند می گوید، گرچه برخی بیماران نگرانند که "این داروها سیستم ایمنی آن ها را دچار اخلال می کنند"، ما درمورد برخی از این داروها، تجربه ای ۱۵ ساله داریم. می گوید: "وقتی بیماری دارم که بی تفاوت است او را نگران نمی کنم." نظر من این است که "بگذار امتحان کند و ببیند این کار کمکی به او می کند." معمولا وقتی یک عامل نکروز ضد تومور را تجویز می کنم، بیمار احساس خیلی بهتری دارد و می گوید:" زندگی را به من برگرداندید. خیلی از شما سپاسگزارم."
